¡Hola a tods!

Het is weer zaterdag en daarom is hier gewoonte getrouw een blog van mij! Dit maal vooral over de eerste week op de openbare basisschool hier in de buurt, maar ook gewoon een beetje over mijn alledaagse leven.

Ik begin met dat alledaagse leven, dat afwisselend wordt gehouden door de steeds verschillende bewoners van de hostel. Nadat Stine vorig weekend was weggegaan kregen Naomi en ik gezelschap van Jason, een Amerikaan uit Colorado. Hij kwam hier ook voor een week Spaanse les en was heel ardig, maar wel heel typisch Amerikaans... Zo heeft hij de eerste avonden stug kant-en-klaar maaltijden gekocht en vol verbazing naar  Naomi en mij gekeken als we weer eens verse groente aan het bereiden waren. En helemaal toen we aardappelpuree maakte door daadwerkelijk aardappels te pureren, in plaats van gewoon een pakje met poeder te kopen en water toe te voeg, zoals “normale mensen” dat volgens hem deden! Ook ben ik er geen één avond in geslaagd om onze gesprekken níet in een discussie over de wapenwet, het kiesmannensysteem, de selectie van rechters van het Hoge Gerechtshof, of andere facetten van het Amerikaanse systeem te laten eindigen (ik verwacht dat heel veel mensen dat typisch voor mij vinden, tja, I have nothing to say in my defence...). Gelukkig konden we buiten die discussies om allemaal heel goed met elkaar overweg en we hebben dan ook veel samen gedaan. Gewoon een middagje met zijn alle naar het dorp voor een ijsje bijvoorbeeld, en een andere keer nog eens naar de waterval in de koffieplantage, en dat was allemaal super!

Aan het alledaagse leventje heb ik niet zo veel toe te voegen, behalve dat dit klimaat en deze cultuur alles heerlijk ontspannen en ongedwongen maken. En dat het geweldig is om op een plek als deze te verblijven, waar heel veel backpackers en andere reizigers langskomen. Hoe verschillend iedereen soms ook kan zijn, iedereen is een reiziger met een zelfde soort mindset en dus heb je heel snel een klik. Ik heb echt het gevoel dat ik hier super goeie vrienden maak, waarmee ik lekker ontspannen kan zijn, of waarbij ik geen schaamte hoef te hebben als we samen keihard en vals met liedjes mee zingen!

Dan nu over het vrijwilligerswerk, want inderdaad heel anders, en veel betekenisvoller is dan op Burbujitas! De school is ontzettend klein en afhankelijk van geld van de overheid om te overleven, maar dat is niet echt genoeg want ze hebben aan alles te weinig; lesmateriaal, docenten en vooral leerlingen!

Maandag ging mijn wekker om 6 uur, want de basisscholen in Costa Rica beginnen om 7 uur ´s ochtends (en dan te bedenken dat ik half 9 altijd al heel vroeg vond!). De wandeling naar de school is maar kort en brengt me nog een stukje verder de berg op, waardoor ik een prachtig panorama van de vallei heb en uitzicht op de rokende vulkaan van Turrialba. Het eerste wat me bij aankomst aan de school opviel is hoe klein het is; er zijn maar 5 klaslokalen die allemaal naast elkaar liggen aan een soort veranda (omdat het altijd mooi weer is zijn er geen muren, aleen een dak) dan zijn er nog twee toiletten en een stukje verder een kantine. Eén van de lokalen is eigenlijk geen klaslokaal, het wordt alleen gebruikt voor het kinderdagverblijf voor kinderen van 5/6 jaar. Toch is het kleine aantal lokalen niet zo´n probleem omdat alle leerlingen samen waarschijnlijk maar twee lokalen vullen, het exacte aantal leerlingen weet ik niet, maar ik denk dat het net boven de 30 ligt. Het zijn er maar zo weinig omdat de school eigenlijk alleen voor de kinderen uit de buurt is en omdat iedereen die het kan betalen zijn kinderen op een priveschool doet, dit omdat het niveau op de openbare scholen echt heel laag is. Bovendien zijn er veel leerlingen die regelmatig niet naar school gaan, waardoor het voor de docenten moeilijk is om van een bepaald aantal uit te gaan. Hierdoor lopen de leeftijden in de klassen erg uiteen.

Nadat ik me die maandag ochtend aan de directeur had voorgesteld vertelde hij me dat ik op maandag en woensdag bij het kinderdagverblijf kon helpen en de andere dagen de docente Engels kon helpen (op maandag en woensdag geeft zij geen les). De groep bestaat uit  kinderen, maar het waren er die ochtend maar 3 (de hele week werd het aantal trouwens niet groter dan dat). De docenten spreken geen van alle een woord engels dus ik stotterde me door de eerste dag heen! Gelukkig waren ze heel geduldig met mijn niveau van spaans en ze waren heel geïntereseerd in Nederland en mijn leven. Ook waren ze heel gastvrij en boden ze me ´s middags lunch aan en steeds iets te drinken.  Ook de leerligen waaren heel nieuwschierig, nadat ze over hun eerste schrik dat iemand zó lang kon zijn heen waren! Terwijl de kinderen wat opdrachte maakte kreeg ik de kans om in een paar kinderboeken te duiken, iets wat ik steeds heb gedaan deze week en dat werkt heel goed, mijn vocabulaire wordt steeds groter! Ik ben inmiddels opgeklommen van het niveau van Nijntje naar het lezen van sprookjes en legendes ;)

Dinsdag hiep ik voor het eerst mee in de lessen aan oudere kinderen en ik ben geschrokken van hun niveau, er is gewoon een totaal gebrek aan basis van het Engels. Zelfs de 15 jarige kunnen zich nauwelijks voorstellen en vooral bij het voorlezen van zinnen blijkt dat ze geen idee hebben van betekenis of uitspraak, ze lezen gewoon losse letters voor. Ik weet niet precies hoe het komt dat ze zo achter zijn en ik weet ook niet zeker of het in andere vakken ook zo is, maar ik denk niet dat het aan iets concreets als gebrek aan materiaal o.i.d. ligt. Lesmateriaal is er namelijk wel, maar de methodes sluiten niet bij het niveau aan en bovendien komen de kinderen uit een arm milieu waardoor ze thuis waarschijnlijk niet erg gestimuleerd worden (dit blijkt ook uit het feit dat sommige dagenlang thuis blijven). Maar het belangrijkste is waarschijnlijk de inzet van de lerearen, die niet veel betaald worden en daardoor het hard er niet meer helemaal voor lijken te hebben. Kortom het systeem van de publieke scholen is niet bepaald volmaakt!

Toch heb ik het gevoel dat mijn aanwezigheid zeker iets kan bijdragen (helaas is het hele systeem veranderen een brug te ver voor twee weekjes) door te vertellen over de talen die ik spreek en hoe veel dat oplevert hoop ik de kinderen te laten zien dat het echt nut heeft om goed je best te doen. Ook zou ik graag voor ik weg ga een donatie aan de school doen, niet per se in geld, maar misschien in materialen of spelletjes of eten. Het probleem is alleen dat ik niet weet of ze dat als een belediging zullen zien en waar ze echt behoefte aan hebben, want zomaar een donatie doen kan heel arrogant overkomen en bovendien verkeert terecht komen. Bovendien wil ik liever een inspiratie zijn dan enkel gemakkelijk geld weg te geven!

Besos en tot snel,

Kerime