Alweer de laatste dag bij Lwengo... Ook voor de meeste kinderen hier. Ze hebben hier nu 16 weken gezeten en mogen deze middag allemaal een weekje naar huis. Ze hadden wel een leuke afsluiting, want we hadden een spelletjesochtend voor ze georganiseerd en ze vonden het allemaal geweldig! Er waren 6 onderdelen: snoephappen, voetballen, estafette met een ballon, hints, springtouwen en schminken. Eerst heb ik bij het snoephappen geholpen (ze vonden het vooral heeel erg leuk dat ze een snoepje kregen en die ook mochten opeten) en daarna heb ik nog wat kindjes geschminkt! Het was wel heel anders dan het schminken in Nederland hoor: het moest heel snel gebeuren en iédereen wou een vlindertje worden, zelfs de jongetjes! Na de spelletjesdag heb ik nog even met Pauline gepraat. Het is een meisje van 14 en ze is supermooi! Het is niet per se haar uiterlijk dat zo mooi is, maar gewoon haar hele uitstraling en karakter. Pauline vertelde dat ze later een advocate wil worden. En ik geloof dat ze een geweldige advocate kan zijn, ik weet het zeker. Ze leidde ook het debat een paar dagen geleden en ze praat zo duidelijk den goed! Maar ik hoop echt dat ze het kán worden, dat de omstandigheden het toelaten. Ze moest die middag namelijk naar huis, net als alle andere kinderen. Ze ging naar haar tante, haar ouders waren overleden. Ze had er totaal geen zin in! Ze wou gewoon op school blijven, want daar heeft ze het echt naar haar zin en vind ze het écht leuk! De meeste andere kinderen gingen maar een week naar huis en mochten daarna weer terug naar school, maar zij moest bij haar tante blijven en kon daardoor haar examens in oktober niet doen. Ik hoop echt, heel erg, dat ze toch ooit de mogelijkheid krijgt om haar school af te maken, want het is een geweldig meisje en ze zou een geweldige advocate kunnen worden! 

Ik heb ook nog een rondje over het terrein van Lwengo gelopen met Kim. Sommige kindjes waren al naar huis, anderen moesten nog opgehaald worden. Zo stonden er ook 3 zusjes te wachten bij het speelplaatsje, met een heel klein tasje dat ze met hun drieën deelden. Ze wachtten tot hun vader hun zou ophalen. Hij was veel te laat, maar gelukkig is hij uiteindelijk wel gekomen!

Die middag zijn we ook nog naar het naaiprojectje van Samantha geweest en hebben we wat gegeten bij Plot99. 

 

Deze ochtend moesten we dan toch echt afscheid van Lwengo nemen. Kim en ik waren al vroeg wakker en kwamen bij de wc (het gat) Joseph tegen. Hij zat er helemaal alleen, dus we gingen naar hem toe en vroegen hoe het met hem ging en waarom hij nog op school was, want alle andere kindjes waren al opgehaald. 

‘It’s just that my mother didn’t pick me up’ vertelde hij ons, de pijn was van zijn gezicht af te lezen.  Zijn vader was overleden en zijn moeder was heel arm, te arm om hem op te halen. Hij begreep het wel een beetje, maar toch had hij nog wel hoop dat ze misschien vandaag wel zou komen. Hij vond het hier heel leuk op school, maar niet nu al zijn vriendjes weg waren. Hij zou zo graag even naar huis willen om zijn moeder te helpen, want dat vind hij leuk om te doen, vertelde hij vol trots ! Joseph wil later president van Uganda worden. Dat heb ik van meerdere jochies gehoord deze week, maar zij wisten verder niet echt wat ze wilden als ze eenmaal president waren. Joseph wel! Hij had al helemaal een plan klaar met alle dingen die hij wilden gaan doen en veranderen als hij president zou zijn! Joseph is pas twaalf, maar hij is zo ontzettend slim en kan zo goed praten, hij zou een geweldige president zijn! 

 

Toen was toch echt de tijd aangebroken dat we afscheid moesten nemen van Lwengo& Joseph en moesten beginnen aan de terugreis. We hebben nog een tussenstop gemaakt op de evenaar om te plassen, foto’s te maken en wat souvenirtjes te kopen. 

Na een paar uurtjes kwamen we aan bij het backpackershostel in Entebbe waar het twee weken allemaal begon. Twee weken geleden zaten we er nog als vreemden met een heel avontuur voor ons, nu als vrienden met een geweldige ervaring die we allemaal delen. We zijn nog even naar het strandje geweest en de rest van de avond hebben we gekletst, gekaart en briefjes & verhaaltjes voor elkaar geschreven. Rond 1 uur hebben Samantha, Ali en William ons nog bedankt voor de gezellige weken en zijn we naar het vliegveld gegaan waar toch echt het moment aan was gebroken dat we afscheid moesten nemen van onze geweldige Ugandese begeleidster en buschauffeurs! Wat knuffels en wat tranen later liepen we het vliegveld binnen vol met chagrijnige mensen en heel wat controles. 

Eenmaal in het vliegtuig richting Istanbul heb ik bijna alleen maar geslapen. Geen films, geen eten, alleen maar slapen, maar dat was ook best fijn!

Op Istanbul moesten we 4 uur lang wachten en hadden we dus genoeg tijd om eten te kopen. Kim, Madelief en ik hebben ons volgepropt met kipnuggets, want ja we mochten eindelijk weer vlees! Daarna hebben we ons bij een parfumerie ondergespoten met geurtjes, want ook dat hadden we wel gemist na 2 weken stinkend door het leven te zijn gegaan. 

Ook de vlucht van Istanbul naar Schiphol vloog voorbij ,  ik heb in Kims boekje geschreven, wat in een boek gelezen, gegeten en teruggedacht aan de meest geweldige reis van me leven die nu al bijna voorbij was.

Op Schiphol waren we natuurlijk superblij dat onze bagage er dit keer wél was , maar we waren wat minder blij dat we afscheid moesten gaan nemen van elkaar. We zijn in twee weken zo’n hechte groep geworden, er zijn zulke mooie vriendschappen ontstaan en we hebben een geweldige ervaring die we met elkaar delen. Het was dan ook even heel moeilijk om elkaar gedag te zeggen. Veel lastiger dan het afscheid van groep 8, zeiden al wat meiden uit de groep. Maar gelukkig is het geen doei, maar een tot ziens, ik zie je de volgende keer. Want het duurt nog maar een maand tot de reünie waar we allemaal weer herenigd worden! Ook heb ik er zeker vertrouwen in dat we elkaar nog veel vaker gaan zien dan alleen tijdens die reünie, want het is echt een geweldige groep!

Het was wel heel fijn om mijn ouders en zusje weer te zien en ze in de armen te vliegen! Ze stonden daar tussen alle blije ouders, broertjes, zusjes en vriendjes met een superleuke ballon me op te wachten. Ook is het wel weer fijn om thuis te zijn en een douche te kunnen nemen, met warm stromend water. Maar toch kan al die luxe die ik hier heb niet op tegen het prachtige Uganda en deze twee onvergetelijke weken! Wat was het een bijzondere reis! Ik weet zeker dat dit me mijn hele leven bij zal blijven!