Alweer twee dagen geleden vertrok ik met de bus vanuit kathmandu richting pokhara. Wat een prachtige busrit was dat. Mooie bergen, snel stromende riviertjes, groene reisvelden en af en toe een adembenemend uitzicht. Deze busrit duurde zo'n 7 uur maar was zeker geen straf, ik heb geen één seconde geslapen omdat ik niks wou missen van de omgeving. Aangekomen in pokhara, zou binod, mijn contactpersoon mij opwachten. Maar Nepal zou Nepal niet zijn als het net even anders gaat, en dus stond ik daar in een stad, geen idee waar naar toe moetend met een niet werkende nepalese simkaart, a fijn een belletje naar Nederland en voor dat ik het wist kwam binod op zijn motor aangescheurd. 

Binod bracht mij naar mijn gastgezin. In het begin is dit een beetje onwennig, maar dit verdwijnt al snel. Mijn gastmoeder, Rita, vertelt mij zo'n 7 x per dag dat ze een zus voor me zal zijn en ik met alles bij haar terecht kan. Ze is zo ontzettend lief voor me en ik voel me zo welkom. Gisteren heeft ze m'n nagels groen gelakt, het is namelijk de groene maand. Vanmorgen heeft ze mijn haar en make up gedaan, dat vind ze leuk en ik ook :) ook kan ze geweldig koken. Vanuit Nederland werd ik op het ergste voorbereid, geen douche een gat in de grond als wc etc. Maar niks van dat is waar. De douche bestaat uit één straal MAAR het is een douche en er is zelfs WiFi in het huis, ongelooflijk. Ik geniet van mijn Gastgezin en de warme gastvrijheid. En me onveilig hoef ik me al helemaal niet te voelen, want de vader is politieagent. 

Het weeshuis en het schooltje zijn daarentegen wel heel arm. De eerste keer dat ik de wijk binnenreed schrok ik best wel van de armoede. Het strandaars beeld van een krottenwijk met de golfdakplaten is absoluut van toepassing. Wat wel mooi is om te zien, is dat de mensen absoluut niet ongelukkig lijken, ze doen zelfs nog hun best om er verzorgt uit te zien. De kinderen in het weeshuis zijn lief maar soms ook een beetje ondeugend. Ze vinden het leuk om je Nepalees te leren en zo heb ik dus ook geleerd dat als iemand vraagt: ' hoe heet jij' je moet zeggen 'mero name Ciska ho'. 

De kinderen zien de vrijwilligers als speelmateriaal en weten uit voorgaande keren dat vrijwilligers meestal iets meenemen voor hun. Vandaag hebben we armbandjes gemaakt, ik en een andere vrijwilliger hadden loomelastiekjes meegebracht, en de kinderen vonden het helemaal geweldig. Ik heb ze in de afgelopen dagen nog niet één x zo stil gezien. Morgen begint de school weer en gaan we eerst een dagje meelopen, ik ben ontzettend benieuwd naar het niveau van het onderwijs en hoe alles te werk gaat. 

Van het weekend zijn we van plan naar chitwan national park te gaan met alle vrijwilligers (4) om een olifanten safari te gaan doen. Ook is het plan naar lumbini te gaan, de geboorte plaats van buddha. Ik ben ontzettend benieuwd.