Ik hou niet van bloggen, ik hou niet reisblogs en het ergste vind ik wel blogs over ontwikkelingssamenwerking. Nee sorry lieve mensen die dat schrijven, een blog over hoe erg jij wel niet die arme afrikaantjes hebt geholpen, met elk woord veren in een plek stopt die evolutie daadwerkelijk heeft bedoelt als uitgang. Die blogs daar krijg ik een beetje kotsneigingen van. Niet heel erg maar wel dat mijn mond een beetje zuur proeft.

Waarom blog ik dan toch wel over mijn reis naar Ghana? Nou ten eerste omdat mensen het vroegen. De eerste 5 mensen kan ik nog wel uitleggen dat ik blogs verschrikkelijk vind. De 6e werd al wat moeilijker en na een tijdje besefte ik dat het waarschijnlijk minder tijd kost om dan maar gewoon te gaan bloggen dan steeds mensen precies uit te leggen wat ik er zo verschrikkelijk aan vind. Sociale druk doet toch zijn werk.

Ten tweede. Ik maak kans op een beurs. Ja voor 600 euro zet ik graag mijn anti-blog ideaal aan de kant er ram ik wel wat woorden op papier.

Maar waarom vind ik blogs over ontwikkelingssamenwerking nou zo verschrikkelijk. Hier even kort mijn argumenten.

-Ontwikkelingssamenwerking doe je voor jezelf. Ik doe het vooral om mijn schuldgevoel als rijk blank persoon een beetje af te kopen. Blogs zorgen ervoor dat het een soort egostreling word.

-Mensen zijn te positief. In sommige blogs lees ik alleen hoe leuk wel niet een land is en hoe aardig de mensen. Soms is een reis gewoon kut. Soms zijn de mensen naar. Soms loop je met diaree dunner als een uiensoep en stinkend als een zwijn naar een grote gele M te zoeken omdat je iets westers wil.

-Tijd beter besteden? Een blank 16jarig meisje die 2 weken in een weeshuis de ware verzorgers in de weg heeft gelopen die trots neerzet hoe ze de wereld heeft verbeterd in 12 blogs, 17 facebook updates en 20 tweets. Nein nein nein. De korte tijd die je hebt in een land kan je beter gebruiken om daar daadwerkelijk te zijn.

Oke het gal is eruit.

Mijn visa is binnen, spullen zijn bijna ingepakt en ik heb er zin in. Ik heb zin om weer weg uit Nederland te zijn. Ik heb zin om mensen te gaan missen. Ik heb zin in de zon en in het onbekende. Het niet weten wat voor me ligt maakt me blij. De sleur van het bestaan in Nederland heeft me mak gemaakt en mijn focus verdoezelt. Ik moet weer reizen.

Morgen vliegt er een blije jongen naar Afrika.