Uganda reis
Maanden hebben we er naar uit gekeken en er naar toe gewerkt. Je hebt de mensen leren kennen al was het maar een beetje . Je hebt meerderen malen met elkaar samen gewerkt voor het gezamenlijke doel . Iedereen ging mee en de mensen om je heen werden er bewust of onbewust mee in betrokken. Ze kregen het misschien pas na de reis door maar ook zij worden meegenomen naar Uganda. Ze lazen de blogs en zagen de foto’s . Soms wisten ze dingen die je liever zou willen vertellen maar details kun je ze verklaren.

Het was in het begin een beetje vervreemdend. Ik ging naar Uganda! Pas toen ik na de eerste nacht in Uganda wakker werd was ik er van overtuigt. Al die maanden werk je er naar toe en dan opeens is het moment er . Je hebt geld voor je reis in gezameld en er zijn acties geweest. Maar pas op het vliegveld komt het dichter bij , dan is het moment daar dat je ook echt gaat. We zijn er goed op voor berijd. We hebben twee voorbereiding dagen gehad en men heeft ons voorberijd op wat er daar is. Enkele gebruiken zijn aan ons voor gesteld zoals het gebruik dat vrouwen bukken voor oudere mannen uit respect. Meneer Kesselring was er in de herfstvakantie een week naartoe gereisd samen met zijn vrouw , om daar te kijken wat we allemaal te zien en te doen krijgen. Vooral voor de ouders was dit een hele geruststelling. Hij had foto’s en verhalen mee terug genomen . De foto’s waren mooi om te zien en ze gaven ons een beeld van wat we te zien zouden krijgen, maar het is niet de real deal. Als je daar bent beleef je het echt , je bent er. Dat is met het kijken van foto’s lastig te benaderen. Het hoofd beeld wat ik had toen ik ging was dat er redelijk veel bos zou zijn, het ligt immers op de evenaar. Mensen in krotjes en lemen huisjes en hard werkende mensen langs de weg. Veel christelijk en gammele voertuigen.

Tijdens de reis op een van de luchthavens werd er meteen de afspraak gemaakt dat het woord homo taboe was. Vanaf dan mocht het niet meer gezegd worden. Er is in Uganda namelijk een wet in gevoerd die de doodstraf geeft op het zijn van een homo. Ook mensen die het wisten maar niet zeiden zoals familie of vrienden riskeren hun leven. Deze afspraak werd gemaakt om problemen te voorkomen aangezien men in Nederland homo als tussenwerpsel wil gebruiken. Later werd er het code woord” pizza” voor gebruikt omdat het een gespreksonderwerp was geworden. In Uganda aangekomen was iedereen moe, wat niet verwonderlijk was na zo’n lange reis. We kwamen tijdens de schemering aan en in het busje gingen veel mensen slapen. Tijdens de eerste vergadering werden er nog meer afspraken gemaakt. Zo is het daar ongepast voor vrouwen om broeken boven de knie te dragen en blote schouders konden ook niet. Naar vond ik het dat men zij dat het voor jongens niets uit maakte, zo was het in Nederland niet expliciet gezegd, en dat het de schuld van het meisje was wanneer zij verkracht werd zich niet houdende aan de kleding regels. De mentaliteit is er ook totaal anders. Wanneer wij een fornuisje maakte en wat muren vlechten voor een huisje voelde het niet erg voldaan. Je was er maar even en had maar even iets gedaan. Samanta, onze Ugandeese begeleider legde ons echter uit dat dat een of tweedagen werk was en dat wij daar dan aeven het in een uurtje of twee opknappen. Maar waarom doen ze het zelf dan niet in een grote groep? Om dezelfde reden: de mentaliteit. Daar kwamen we bij PELIDO achter ( onder anderen op het land werken , waterputschoon maken en huisje bouwen). Als een iemand bezig is zit de ander en eet eventueel iets. Als de ander bezig is waarom zou je jezelf dan moe maken? Als ze samenwerken gaat het misschien sneller , maar waarom die haast. Het komt toch wel af. Als je bezig bent kijken mensen naar je en dat zie je ook op de foto’s. De mensen daar plannen ook niet echt voor uit . Je weet tenslotte niet of dat je morgen nog leeft. Ook stellen mensen andere prioriteiten . Ja ze vinden school en eten belangrijk maar men heeft vaak ook twee of drie telefoons. Dat kost ook geld maar als je op elke telefoon een andere provider hebt is het goedkoper dan een gesprek tussen verschillende providers.

Al met al is het totaal anders dan hier. Persoonlijk dacht ik dat het erger was, nu zeg ik niet dat het niet schrijnend was. Maar ik had het meer zoals op televisie verwacht. De meeste mensen hadden een dak boven het hoofd en konden aan eten komen. Ook zagen we projecten die vanuit de mensen daar zijn opgericht om hun gemeenschap te verbeteren. De mensen doen hun best en willen. Helaas zijn er ook mensen, kinderen die potentieel hebben maar door de omstandig heden niet verder komen en toch blijven hopen ( suubi: hoop in Luganda , de lokale taal). Zij kunnen van ons leren en wij kunnen ze helpen maar het is zeker wederzijds. De mensen zijn opener dan ik verwacht had. Zo was er weinig verschil tussen onze islamitische buschauffeur Ali en Samanta die streng katholiek is. We hebben gesprekken met ze gehad over hun relaties en het leven daar. Ik heb veel geleerd van deze reis en er is zoveel meer wat ik zou willen vertellen maar die verhalen komen nog.