Salamat siang!

De titel geeft al een tipje van de sluier en hij is multi-interpretabel, maar ik doel op het volgende: Als ik één euro zou krijgen voor elke keer dat er iemand naar mij kijkt/toetert/roept/op de foto wil, dan zou ik schatrijk zijn. Bizar, we zijn echt een toeristische attractie met onze blanke huid en blonde haren. Ook het ego stijgt naar een hoogtepunt, aangezien iedereen ons hier 'cantik', oftewel 'beautiful' noemt, haha. Het schoonheidsideaal is hier dan ook heel anders dan bij ons. In alle schoonheidsproducten, zelfs deo, zit whitening. Iedereen wil blank zijn en zelfs de mannen gebruiken het. De vrouwen die het vaak gebruiken zien er een beetje uit zoals bij ons de meisjes met een veel te bruine/oranje foundation. Heel apart dus!

Maar de titel heeft betrekking op nog iets. Voor de Indonesiërs zijn wij echt stinkend rijk, hoewel ik toch verdomd veel op een arme student begin te lijken. Even ter vergelijking: zij betalen zo'n 250.000 rupiah per maand voor een kamer, wat nog aan de prijzige kant is. Omgerekend zo'n 20 euro. Daarnaast krijgen wij van onze organisatie 20.000 rupiah per dag waar we van moeten eten. In Nederland kan ik daar nog niet eens een cola voor kopen.

Komen we gelijk bij het eten hier. In principe eten ze hier 3x per dag rijst, maar dat gaat voor mij toch net te ver, dus we houden het op 2x. In de middag eten we vaak in de waroong in het hypermoderne ziekenhuis bij ons aan de overkant van de straat. Voor 's avonds is het echter een ander verhaal, want dan zijn het instant noodles.

De instant noodles hebben we liever ook niet, maar we kunnen hier niet anders. Na 7 uur zit ik samen met de andere 3 meiden van het project (2 Finse en 1 Nederlandse) 'opgesloten'. Dit heeft een reden, namelijk de veiligheid. We zitten hier in een prostitutiegebied en als we geen kans willen lopen op het feit dat ze ons willen kopen, of erger verkrachten, moeten we binnen blijven. Verkrachtingen komen hier, triest genoeg, vaak genoeg voor, ondanks het feit dat er allemaal prostituees rondlopen.

Je zou op het eerste gezicht niet zeggen dat het een prostitutiegebied is, je zou zeggen dat er veel karaokebars zijn, maar dit zijn verijdelde bordelen. Als je echter beter kijkt zie je overal vrouwen in mini-rokjes, met heel veel whitening. Daarnaast wordt er overal geadverteerd met HIV/AIDS vrije bordelen en het gebruik van condooms.

Niet echt en fijne wijk om in op te groeien, maar dat is de bittere waarheid voor de kids die hier opgroeien. We zijn nu een paar dagen bezig en je ziet hoe triest het eigenlijk allemaal is, maar hoeveel enthousiasme en energie de kinderen hebben.
Elke dag, op woensdag en donderdag na, is onze speelpraktijk open van 1 tot 5. Eerst was het lastig om de kinderen te bereiken, maar door middel van een leuke uitnodiging hebben we ze toch getrokken.

Ze zijn super enthousiast, waardoor het erg leuk is om met ze te spelen! Ze hebben echter wel het concentratievermogen van een goudvis en samen met het gebrek aan communicatie, is het soms lastig om echt een spel met ze te spelen. Maar we zitten boordevol ideeen, en anders kunnen we altijd nog tekenen!

Ik ben wel heel blij met mijn scoutingachtergrond! Maar het is een stuk vermoeiender dan scouting! Stiekem ben ik dan toch wel trots op onze kindjes, die meestal netjes luisteren en wél een rij kunnen maken, haha!
Al met al wel een grote uitdaging.

Morgen zijn onze eerste vrije dagen! Daarbij ga ik samen met 2 Nederlandse en 2 Finse meiden naar Yogyakarta om daar de Borobodus te bezoeken. En om ook lekker te genieten van een echte douche en wc, want dat stelt hier niet veel meer voor dan een gat in de grond en een ton met koud water!

Genieten! :)
Liefs Maaike