Time ´flies´

Time ´flies´ hier in Ghana. Ik kan beter het woord muggen in plaats van flies gebruiken, want wat ben ik de afgelopen tijd lek gestoken. Het viel me op dat ik aan meer muggenbulten liep te krabben dan voorheen. Het feit dat ik voorheen nog wel eens anti-muggenspray gebruikte voordat ik ging slapen en nu niet meer, omdat ik toch een klamboe heb en omdat het zoveel gedoe is elke avond, bleek toch niet zo verstandig. Want inderdaad, ik werd veel vaker gestoken. Dan moet er vast iets mis zijn met de klamboe, de klamboe die al boven het bed hing toen ik hier aankwam. Na een grondige inspectie bleek dat er een groot gat aan het voeteneind zat. Hallo uitnodiging voor muggen, zeker zonder de spray. Het gat heb ik provisorisch dichtgemaakt en de komende tijd zal uitwijzen of het aantal muggenbulten afneemt (heb zojuist een ander net gekregen, dus hopelijk helpt dit).

Anyway, time flies, wat gaat het snel. Want het moment is aangebroken dat ik termen als ´aan het begin van mijn reis´ en ´over de helft´ kan gebruiken in mijn blog. Aan het begin van mijn reis dacht ik nog wel eens, twee maanden is best lang. Zeker in een land waar alles anders is, ik de enige westerling ben in de verre omtrek, een verbinding voor de moderne en sociale media niet heel goed is en het eten steeds meer went (soms zelfs lekker is), maar af en toe toch ook nog echt afzien is. Mijn aanpassingsvermogen heeft zijn best gedaan en mijn tijdsbesef heeft dat ondervonden. Het is bijzonder dat ik hier de enige westerling ben en het avontuur in mijn eentje ben aangegaan, in mijn eentje twee maanden naar Ghana. Nu is het nog maar twee weekjes dat ik hier ben, dat terwijl de tijd aan het begin van mijn reis soms tergend langzaam kon gaan. Nu heb ik echter het gevoel dat de tijd een stuk sneller gaat. Zeker gezien ik steeds meer mijn plek vind, of heb gevonden. Zeker ook, omdat ik altijd leuke dingen kan gaan doen met Emmanuel. Zoals laatst met een koud biertje of ‘drankje’, (als je een vruchtensapje bestelt krijg je gewoon een heel pak) voetbal kijken en genieten van het temperament van de locals als Chelsea (onterecht) een penalty tegen krijgt. Iedereen is hier voor een Engelse club, de meesten voor Chelsea. Toen ik zei dat ik Chelsea ook een leuke club vond, maar Liverpool misschien nog liever zie, keek iedereen mij heel vreemd aan. Even was ik vergeten dat Suarez (de spits van Liverpool) er persoonlijk voor gezorgd heeft Ghana uit het wereldkampioenschap voetbal in Zuid-Afrika te gooien, door de bal met zijn handen van de lijn te halen. Toen ik zei dat ik Suarez ook niet zo mag en dat ik blij was dat Nederland Uruguay uit had geschakeld, maar liever een halve finale had gezien tussen Nederland en Ghana was het ijs allang weer gebroken. Zeker op het moment dat Chelsea de gelijkmaker scoorde en ik vrolijk met de mensen om me heen meejuichte.

Het eerste weekend van november ben ik met Emmanuel naar Mole National Park geweest. Dit was echt een avontuur, alleen de reis al. Ik had voor de reis in de Bradt guide gelezen dat de bus van Tamale naar Mole (een kleine 5 uur rijden) onderweg vaak kapot gaat. En ja hoor, toen de bus nog geen 30 min onderweg was kwam er rook uit de motor. Een teken om te stoppen en te kijken wat er aan de hand is zou ik denken. In Ghana denken ze, zolang het rijdt is er geen reden om te kijken. Na nog geen drie kwartier onderweg te zijn begaf de bus het. Toen begon het lange wachten, maar onduidelijk was waarop. Wachten op een bus terug naar Tamale? Wachten op een monteur? Wachten op een andere bus naar Mole? Op een gegeven moment dachten we dat de chauffeur terug was gegaan naar Tamale om een andere bus te halen. Toen we de chauffeur rustig voor onze kapotte bus zagen zitten wisten we dat het een lange avond zou worden. Na 3 uur wachten op een afgelegen asfalt weg in the middle of nowhere kwam er eindelijk een nieuwe bus. We kwamen laat aan in het park en de volgende ochtend gingen we dan eindelijk op safari!

Om 07.00 uur begon de wandel safari. Met een klein groepje en een gids met een geweer gingen we op pad. Vrijwel meteen zagen we wrattenzwijnen en vervolgens een groep apen. Na ook een aantal wegrennende antilopesoorten te hebben gezien werd de kans op het spotten van een olifant steeds kleiner, want als er een olifant in de buurt was, dan moesten we hem al gezien hebben. Bovendien is het gebied waar je kunt komen met een loopsafari slechts 5% van het hele park. Vlak voor het einde van onze tocht kreeg onze gids een belletje van een andere gids; een olifant is gespot! Na een hoop manouvers over boomstammen over riviertjes en lopen door snelstromend water zagen we de dikhuid tussen de bosjes. Onze gids verzekerde ons dat we dichterbij konden komen, als we om de bosjes heen zouden lopen. We moesten wel stil blijven staan, want dan kon er niks gebeuren. Toen we om de bosjes heen liepen waren we hem even kwijt en opeens stond hij daar. Wat een imposante beesten, gigantisch. Op een gegeven moment wilde hij naar ons toe komen, maar de gids stak daar letterlijk een stokje voor door een stok naar het dier te gooien. Het schrok en liep wat achteruit. Heel bijzonder om een olifant in het wild te zien. Na de safari was het tijd om heerlijk te zwemmen in het zwembad, te genieten van het uitzocht over het park, een boekje te lezen in de zon, om vervolgens de premier league te kijken met Emmanuel in het cafétje van het motel, as is tradition.

De week erna ben ik samen met een aantal studenten van KITA en locals bij een Woodstove festival in Accra geweest, georganiseerd door de Nederlandse NGO ‘SNV’ en de ‘Energy Commission’. Naast de innovatieve woodstoves met als doel een gezonder (onder andere minder rook ontwikkeling) en duurzamer (onder andere minder hout) gebruik was er traditionele dans te bewonderen en deden een aantal acrobaten hun kunstje. Met een lokaal drankje dat veel weg had van ginger ale met peper, een vers gerookte vis van een van de woodstoves en met Bob Dylan uit de speakers was het genieten zo op de vrijdagmiddag.

Uiteraard heb ik ook weer de nodige dingen meegemaakt sinds mijn vorige blog. Dingen die met mijn gastgezin te maken hebben zoals dat Kofi standaard het zinnetje ‘my day is being well’ zegt als ik vraag hoe school was. Dat Caroline in plaats van gaat huilen als ze me ziet, naar me toe rent en wilt dat ik haar optil. Het is mooi om mee te maken dat zo’n klein meisje eerst alleen kon kruipen, maar de afgelopen twee weken heeft leren lopen. Als Kofi of Caroline iets goeds doen, dan zeggen de ouders of verzorgers ‘Clap for Kofi’ en klappen in een bepaald ritme (pa pa papapa paaa) wat lief leuk en onschuldig is. Als een kind iets fout doet daarentegen is het ‘Shame to Kofi, shame, shame, shame, shame. Soms, als het kind echt iets verkeerd doet zeggen ze ‘I’ll beat you’ of ‘I’ll cut you‘. Hoewel ik weet dat ze het kind nooit echt hard zullen slaan en zeker nooit zullen neersteken, vond ik het nogal een vreemde en grimmige manier van corrigeren. Daarnaast verbaasde Emmanuel zich dat ik in mijn vrije tijd af en toe een dik boek aan het lezen was. Hij zei dat ze hier in Ghana niet zo van lezen houden en grapte dat als ik een geheim had voor een Ghanees ik het het beste kon opschrijven, gezien ze toch niet lezen. Het gezin waar ik zit is ook heel religieus, net zoals de rest van Ghana. Voor elke autorit wordt er gebeden voor een veilige reis. Elke avond wordt er ook gebeden. Als ik bij het gezin zit doe ik hier natuurlijk aan mee. Ik heb zelfs een paar keer mogen afsluiten, mezelf afvragend hoe ik dat in hemelsnaam moet doen. Bij mijn gastgezin wordt de was met de hand gedaan, dus ook daar doe ik vrolijk aan mee. Ik vraag me alleen af of mijn kleren daadwerkelijk wel schoon worden als ik ze met de hand was. Overigens heb ik bij mijn gastgezin nog nooit met mes en vork gegeten, meestal eten we met de handen, heel soms met een vork.

Verder hebben we in de auto van Samuel een klapband gehad (een dag nadat zijn auto bij de monteur was geweest), toen we op weg waren naar een andere activiteit van SNV. Een demonstratie werd gegeven over het opwekken van energie met behulp van houtskool. De presentatie leverde uiteindelijk zoveel stroom op dat de lamp die moest gaan branden uit elkaar barstte. Soms lijkt er hier in Ghana altijd wel iets fout te gaan. Er was overigens een televisieploeg aanwezig bij deze presentatie, ook leuk om mijn Ghanese televisiedebuut te hebben gehad. En over auto’s gesproken, bijna niemand heeft hier een rijbewijs. Zo ook de huisvriend niet, die vrolijk in een auto rond rijdt en politieagent blijkt te zijn… En ook George (van KITA) heeft geen rijbewijs, maar heeft wel gewoon een eigen auto. Uiteraard waren er weer een aantal vrouwen die met me wilde trouwen (het klinkt als een luxe positie, maar met een gemiddelde leeftijd van rond de 50 is dat het niet per se). Ik heb verder nog een klein stukje tropisch regenwoud gezien, schitterende watervallen en een zonsverduistering op de koop toe. Ook heb ik heb verse kokosmelk gedronken op KITA nadat een student zonder blikken of blozen een 10 meter hoge palmboom in klom.
Gezien ik niet in de stad Kumasi zelf woon (30 minuten rijden er vandaan) heb ik met Emmanuel de stad bezocht. Toen ik opmerkte dat het bijzonder druk was op de markt in de stad gaf hij aan dat dit een rustige dag was (ik was blij dat ik op een ‘rustige’ dag naar de stad ben gegaan en niet op een normale dag). En dat met name vrouwen alles op hun hoofd dragen kreeg een nieuwe dimensie gezien er een vrouw voorbij kwam met een fiets op haar hoofd; het zou mij logischer lijken om er gewoon op te fietsen als je hem ergens naar toe wilt brengen. Alle kinderen blijven me ‘Obruni’ noemen. Soms blijft het leuk en soms denk ik val me niet lastig. Ik kan me nu wel voorstellen waarom sommige sterren kortaf en geïrriteerd zijn. Gelukkig voor mij is het maar tijdelijk, maar stiekem is het ook wel leuk al die aandacht. Zo ook de aandacht van de vrouw van het kleine winkeltje op de hoek van de straat die me ‘Twi’ wilt leren door alleen maar ‘Twi’ tegen me te praten. Ze heeft blijkbaar niet door dat een vertaling naar het Engels het leerproces enigszins versnelt, maar ook dat neem ik voor lief.

Met nog genoeg leuke dingen in het vooruitzicht, een opdracht waarbij ik op schema loop, mijn gastgezin waar ik graag heen ga en KITA waar ik graag kom, samen met alle leuke en interessante mensen om me heen is het bizar te beseffen dat ik alweer ruime over de helft ben. Toch is het ook fijn om te beseffen dat ik ruim voor de kerstdagen thuis ben. Temeer ook omdat ik ongelofelijk veel zin heb in oma’s andijviestamppot (ondanks dat het 30 graden is nu ik dit schrijf), in filmavondjes thuis, of gewoon een biertje drinken in de stad. Dat gaat ook nog een hoop van mijn aanpassingsvermogen vragen. Hier kan ik lekker in mijn korte broek genieten van de zon, maar als ik terugkom in Nederland zullen alle blaadjes van de bomen zijn, het kwik een veel lagere stand aanwijzen, er geen terras meer open zijn en mijn korte broeken voorlopig weer diep in mijn kast verdwijnen. En toch, ook al zijn het ‘maar’ 2 maanden en zit het er bijna op, het is wel een avontuur dat ik alleen ben aangegaan en dat voelt goed.

Tot zover weer voor nu.

ps. Het is me niet gelukt om dit verslag korter te maken, maar als je dit leest, heb je hem als het goed is toch al helemaal gelezen.