Hoi lieve allemaal, 
Dit keer een blog vanuit Tanzania. Ik zal proberen het verhaal niet zo lang te maken en de dagen globaal aan jullie te vertellen. Ik was gebleven bij 21 januari, dinsdag. 

Begonnen met sportief een stukje hardlopen. Om 9 uur waren we weer in het ziekenhuis. Ik ging baby’s wegen in het ziekenhuis zelf. De moeders gaven het weegboekje en wachtten tot hun naam werd omgeroepen. Ze hingen het kindje aan een haak en ik schreef het gewicht op. Daarna werd er van alles geregistreerd. Dit ging onwijs sloom en het werd gedaan door 4 mensen, terwijl iemand in z’n eentje dat ook kan doen. Daarna kreeg het kindje als het nodig was een vaccinatie en toen konden ze weer gaan. Ik heb vooral de hele dag het gewicht afgelezen en opgeschreven. Ook veel vragen gesteld bij het vaccineren. Hier krijgen de kindjes bijvoorbeeld om de 6 maanden ook vitamine A. In de eerste week nadat ze zijn geboren krijgen ze ook een prik, voor tuberculose, die ze net onder de huid in de arm prikken. Het vormt een ster en dit blijf je het hele leven lang zien, best interessant! Na de lunch heb ik de verpleegkundigen ook mijn vaccinatie boekjes laten zien, ze waren erg geïnteresseerd. Jammer was wel dat er na de lunch geen werk meer was, dus ik was weer vroeg thuis. Woensdag gingen we met de nurses mee de community in. Echt een stuk gelopen tussen de typische ‘huisjes’ door. We hebben eerst de mensen opgeroepen, voordat we begonnen met wegen. Spullen klaargezet, weegschaal aan de boom en wegen maar. Ook werden er weer vaccinaties gegeven. Het was een leuke dag en alle moeders en kinderen vonden ons natuurlijk super interessant. Hoe het leven daar in de community is, is zo moeilijk om te beschrijven. Overal vieze troep, chaos, harde muziek. Hier tegenover staat wel dat alle mensen heel gelukkig zijn. Ze dansen de hele dag, groeten iedereen.. bijzonder ! In de middag was er weer geen werk, dus op naar het strand. Samen met 2 Zweedse vrijwilligers (67 en 20 jaar oud) en een paar Afrikanen naar een privé strand gegaan, heerlijk. 

Donderdag weer hetzelfde als woensdag. Baby’s wegen in de community, maar dan op een andere plek. Dit keer waren we met 6 mensen, veel te veel. We konden helaas niet opsplitsen, want er waren niet genoeg vaccinatie spuiten. Het is wel gek om te zien dat de mensen hier niet keihard werken. Ze bellen een beetje ondertussen, liggen half te slapen. Dat terwijl er wel moeders zitten te wachten. Alles op z’n tijd hier he in Afrika. Na de lunch was er weer geen werk. Ik voelde me ook niet zo lekker, heel moe, zwak en duizelig. Met ons eigen gastgezin had ik niet veel contact. Met de mensen waarbij we aten wel, Grace (de ‘moeder’) voelde ook echt als een moeder. We krijgen hier wel beter te eten dan in het noorden. Meer groente en fruit en ook gewoon samen eten aan een tafel op vaste tijden. Het verschil tussen noord en zuid Ghana is echt groot. Hier in het zuiden heb je ook veel armoede, maar het is anders. Er zijn ook heel wat mensen die het beter hebben. Vrijdag was ons team nergens te vinden in het ziekenhuis, lang gewacht. De chief had na een tijdje wel een klus voor ons. We mochten de patiënten registreren die bij hem op dokters bezoek kwamen. Niet heel nuttig, want we leerden niks. Het was een kwestie van een paar namen opschrijven en de rest van de tijd voor je uit staren, zonde! In de middag thuis op bed gebleven, voelde me niet goed. 

Zaterdag naar Capecoast geweest. Met de trotro ongeveer 2,5 uur rijden. Het regende die dag, voor het eerst dat we dat hebben meegemaakt hier in Afrika. In Capecoast een bezoek gebracht aan het fort, oude slavenfort. We begonnen bij het museum en kregen daarna een rondleiding door het kasteel. Het was erg indrukwekkend. We hebben door de ruimtes gelopen waar de slaven vroeger moesten wachten, totdat ze ‘the door of no return’ door moesten. In 5 donkere en kale ruimtes, moesten 1000 mannen wachten op de boot. Vele stierven of werden ziek, de sterke werden uitgekozen en kwamen nooit meer terug. Hele nuttige dag gehad. Zondag ochtend samen met Grace ‘donuts’ (soort oliebollen) gemaakt voor de lunch. De rest van de dag een beetje gelezen en gerust. Ik was al weer een aantal dagen verstopt en voelde me niet zo goed. 

Maandag in het ziekenhuis even een antibiotica geregeld voor ivm met mijn wondje. Ik heb iets van 8 weken geleden een wondje gekregen na een muggenbult. Dat wondje is gaan ontsteken en daarvoor moest ik een antibiotica kuur. Daarna met 2 verpleegkundigen mee gegaan op home visit. Heel stuk gelopen en toen bij een soort naaister gingen ze een gesprek aan. Ze vertelden van alles over beweging, gezonde voeding en rust. In de middag weer thuis gebleven want het ging echt niet goed. In de avond met mama gebeld en besloten dat ik dinsdag een test zou laten doen in het ziekenhuis. Dus dinsdag ochtend in het dorp een test gedaan en daar kwam uit dat ik een infectie, buiktyfus en een heftige vorm van malaria heb opgelopen. Ai.. dat had ik nooit verwacht. Heel wat medicijnen gekregen en toen vooral rust gehouden. 

De dagen hierna ging het niet veel beter. Ik voelde me erg zwak, was hele dagen moe, veel pijn aan mijn buik, hoofd, spieren en gewrichten, koorts, rillingen, duizelig en geen eetlust. Ook nog steeds de verstopping, wat eten nog lastiger maakt. Gelukkig is de Zweedse vrijwilligster vroeger arts geweest en kon zij mij goed verzorgen. Uiteindelijk op donderdag nog een keer naar een beter ziekenhuis gegaan, omdat het niet beter ging. Weer een test gedaan en ik had nog steeds malaria. De pillen waren niet sterk genoeg, dus ik kreeg sterkere pillen en 2 injecties in mijn hand die de malaria goed aan zouden pakken. Ook werd er duidelijk dat ik al een hele lange tijd malaria heb. Iets van 8 weken geleden ben ik naar het ziekenhuis in Tamale geweest, met de klacht dat ik veel last had van mijn knieën. Dit was dus al de parasiet en de malaria was nu echt uitgebroken. Dat het zolang heeft geduurd, heeft te maken met de mallerone pillen (ter preventie tegen de malaria). Na donderdag ging het nog niet veel beter. Ik lag hele dagen op bed, had veel pijn en was heel zwak. De verstopping was ook nog steeds daar. Zaterdag weer naar een ziekenhuis geweest, maar uiteindelijk hadden ze niks voor mijn verstopping. Ik moest wel weer een test doen. Het werd duidelijk dat de buiktyfus weg is, gelukkig. Deze dagen ook niet veel gegeten en laxeerpillen geprobeerd, het werkte niet. 

Zondag was de laatste dag in Senya. Nog een foto gemaakt met het gastgezin en daar een afdruk van gekregen, superlief. De rest van de dag spullen gepakt en rustig aan gedaan. De laatste paar dagen ook geprobeerd stukjes te lopen. Ik was super snel uitgeput. Birgitta vertelde mij dat ik echt goed na moest denken of ik wel naar Tanzania kon gaan en mee kon gaan doen met de expeditie. Uiteindelijk maandag heel vroeg op het vliegveld het vliegtuig gepakt naar Kenia. Daar in de avond overgestapt en nog een klein stukje door gevlogen naar Tanzania. We waren er om 00.00 en werden opgehaald door een Nederlandse kennis. Inmiddels zitten we nu al een paar daagjes bij het Nederlandse gezin. Maandag nacht meteen een zetpil genomen en dat gaf al wat meer een opluchting ivm de verstopping. We hebben het hier heel goed en dat is fijn. Ook wel nodig om even goed te herstellen en aan te sterken voor de expeditie. Warme douche, goed eten en een lekker bed. 

Gister naar een goed ziekenhuis geweest en weer een test gedaan. De parasiet is gelukkig niet meer actief en ik ben medisch goed gekeurd om op expeditie te gaan. De arts vertelde me alleen dat het wel nog een paar weken kan duren voordat ik me weer helemaal goed voel, daar schrok ik wel een beetje van. Gister ook nog even naar een zwembad geweest en lekker in de zon gelegen. Zaterdag ochtend moeten we om 08.00 uur op het vliegveld in Dar es Salaam zijn om de Raleigh groep te ontmoeten. 

De organisatie is al op de hoogte over hoe het met mij gaat en ik weet zeker dat het goed gaat komen. Nog eventjes rust en dan gaan knallen. Ik heb super veel zin in de expeditie. Ik merk trouwens nu al een heel verschil met Ghana hier. Het verschil tussen arm en rijk is hier veel groter. Hier is nog steeds veel armoede, maar er leven ook veel internationale mensen (dus de luxe is er ook wel!!). 

Even over Raleigh. We mogen geen telefoon mee tijdens de expeditie. Ik ga 3 keer 3 weken op expeditie en ben in de tussentijd elke keer een paar dagen op een basis kamp. Dan heb ik de gelegenheid om eventueel even te bellen met het thuisfront. Ook kan ik brieven schrijven naar Nederland en kunnen jullie mij iets sturen als je dat leuk vindt (wat ik ook al vertelde in mijn vorige blog). Maar er is nog iets. Raleigh gaat zelf ook een blog bijhouden over wat wij allemaal gaan doen en beleven tijdens te komende 10 weken. Deze blog kunnen jullie volgen en je kunt er ook op reageren. De reacties kunnen ook anoniem worden geplaatst, zodat alleen ik ze te zien krijg. Hoe en wanneer ik ze te zien krijg weet ik niet precies, maar ik hoorde van iemand die al een keer een expeditie met Raleigh heeft gedaan dat ze de reacties op een brief geprint kreeg. Het is natuurlijk erg leuk om dit te krijgen van vrienden en familie. 

De blog is te vinden via de volgende link : (mijn expeditie groep is 14B) 
http://www.raleighinternational.org/ri-blogs/raleigh-tanzania 

Het adres voor evt post is : 
Anne Bouwmeester 
Raleigh Tanzania 
PO Box 729 
Morogoro 
Tanzania 

Ik weet niet wanneer ik weer in de gelegenheid ben voor een blog. Misschien is het wel helemaal niet meer nodig, omdat jullie goed op de hoogte worden gehouden met de blog van Raleigh. Na de 10 weken durende expeditie hebben we nog een weekje de tijd om zelf wat te gaan ondernemen hier in Tanzania. Misschien Zanzibar, een safari of gewoon lekker wat dagen in Dar es Salaam ? We zien het wel. Ik ben in ieder geval weer terug in Nederland op 26 april. Jaja dat klinkt ver weg, maar dat is het zo. Rond 4 uur in de middag sta ik weer op Nederlandse bodem en misschien is het dan nog wel even tijd voor een feestje, tja.. het is dan wel Koningsdag ! 

Ik hoop dat het met jullie allemaal goed gaat en we schrijven (lekker ouderwets) of bellen eventueel misschien wel een keer. 
Hele dikke kus van An