Hoe hebben mijn ouders de twee weken beleefd dat ik op expeditie naar Brazilie was? Ik heb aan mijn ouders gevraad of zij over hun ervaringen - hoe het was toen ik in Brazilie zat - en de voorbereiding op mijn reis - voor mij op wilde schrijven. Hoe hebben hun de tijd dat ik weg was beleefd? 

Moeder:

Eind december 2013 ging ik vol goede moed met zus en twee enthousiaste jonge meiden op naar Utrecht om een voorlichtingsbijeenkomst bij te wonen over reizen voor jongeren van 14 tot en met 18 jaar. Deze reizen bestaan uit een combinatie van het land ontdekken en iets goeds doen voor de bevolking in het land. Je raad het al… terug in de auto was de enthousiasme heel groot en mijn moederhart werd onrustig. Oh jeetje gaat mijn kind nu echt deze stap maken?

Na veel lezen en informatie navragen over veiligheid en noem maar op besloten onze dochter Fleur en haar nichtje Myrthe de uitdaging aan te gaan naar Brazilië.

Het voorbereiden kon beginnen want ja ze moesten 2500 euro  per persoon bij elkaar zien te krijgen voor hun uitdaging. De voorbereiding was leuk maar soms liep je ook tegen hoge muren en veel onbegrip en het missen van de gunfactor aan die mijn moederhart erg hebben gekwetst. Van mensen in je nabije omgeving verwacht je dat ze je kind zouden steunen in deze spannende tijd en als die steun dan uitblijft ga je wel even twijfelen of het allemaal wel zo een goed plan was. Maar daar in tegen werd ik weer enthousiast juist door mensen van wie je het totaal niet had verwacht en mijn moederhart maakte mede door de enthousiasme van onze dochter weer een sprongetje.

Door cakes en fudge te verkopen aan familie en bekende, lege flessen, lege cartridges, oude telefoons, vele giften van lieve mensen en bedrijven en door dat de meiden zelf hard hebben gewerkt naast hun school hebben ze samen de gehele reissom bij elkaar weten te krijgen. Ik ben trots op mezelf en op mijn zus maar ook op onze dochters Fleur en Myrthe.

Het moment van vertrek kwam dichterbij en ook de spanning als moeder werd daardoor groter. Nog even en dan vliegt onze dochter heel ver bij ons vandaan en word ook nog eens 18 jaar tijdens haar expeditie. (Ze had ook nog nooit gevlogen en dan gelijk naar Brazilië). 14 juli 2014, de dag van vertrek. Het hele gezin en opa en oma gingen richting Schiphol waar meer complete gezinnen de meiden kwamen uitzwaaien. Foto’s maken, nog een kus en de laatste instructies, nog een knuffel, een foto en daar ging ze. Ik kon het nog net droog houden want ja dat moest ik beloven ‘niet janken mam, kom op, ik ben zo weer terug’.

Het eerste contact was kort maar ze klonk enthousiast en vond de vliegreis geweldig. Telefonisch contact was erg slecht. Inmiddels zaten wij zelf in Spanje maar via Facebook kon ik regelmatig even met haar chatten. Haar verjaardag naderde en door het slechte telefonische contact heb ik toch wel even Worldmapping gebeld met de vraag of er uiteraard op haar 18^e verjaardag 25 juli wel contact gelegd kon worden. Op die dag is haar vader ook jarig en geen contact dat was geen optie. Ze waren in 18 jaar tijd elke jaar samen jarig geweest en een verjaardag zonder de andere jarige zou niet leuk zijn geweest. Toen speelde het tijdsverschil van 5 uur wel een grote rol. Om 13:00 onze tijd kregen we een seintje via mijn nichtje Myrthe… jullie kunnen nu bellen de jarige is wakker! Wat heerlijk om het gesprek tussen vader en dochter te aanschouwen en dat deed paps bijzonder goed… ze had het geweldig. Nog een paar dagen en dan konden we haar weer in de armen sluiten en alle verhalen aanhoren over alle belevenissen en avonturen.

Mijn moederhart sloeg op hol en kon het niet laten om een vlucht terug naar Nederland te boeken om onze dochter op Schiphol op te wachten (dat was een grote verrassing). Maandag 28 juli 2014 in de middag de zenuwen gierden door mijn lijf… mij kind komt terug van haar expeditie. Opa oma tante oom nicht iedereen was er om de meiden op te halen. Ik hield het dan ook niet droog toen mijn enthousiaste dochter mij ineens opmerkte tussen de wachtende mensen. In één woord, een heerlijke knuffel.

Kapot was ze en wilde gelijk naar huis naar de katten en de lang verwachte pannenkoeken eten van oma met smarties. Verhalen die heb ik die avond niet veel gehoord af en toe ineens een enthousiast gesprek maar ze was moe en had last van het tijdsverschil. De volgende dag weer een vlucht maar nu naar Spanje, terug naar pap en zus om nog even heerlijk vakantie te vieren en alles een plekje te geven. Langzaam aan kwamen de verhalen over leuke en minder leuke gebeurtenissen… gelukkig hebben we niet alles geweten op dat moment.

Ze zijn heel terug met heel veel herinneringen belevenissen en boven al veel levenservaring. Een stap naar volwassenheid is gemaakt en dat merken we ook wel aan Fleur. Ze is zich namelijk heel bewust van wat ze allemaal hier heeft en welke mogelijkheidheden men hier heeft en daar niet. Voor Fleur is ook duidelijk geworden dat ze na haar studie aan de HvA Pabo het liefst les wil gaan geven in ontwikkelingslanden. Voor haar maatschappelijke stage gaat ze dan ook in mei 2015 2 weken les geven in  MALAWI… ja ze heeft de smaak te pakken!

Ik ben reuze trots op mijn Fleur.

Ik hou van je, liefs Mama

Vader:

Na een lange voorbereiding vertrekt mijn dochter Fleur dan uiteindelijk voor twee weken naar Brazilië. Hele familie mee naar Schiphol om Fleur uit te zwaaien. Daar verzamelen alle meiden en maken een mooie groepsfoto. Na de nodige foto’s en de dikke knuffels loopt Fleur door de douane en verdwijnt uit mijn zicht. Nog wel even de laatste woordjes sms’en en op naar haar bestemming.

Daar gaat ze dan. 17 jaar geleden was het nog een baby’tje en nu gaat ze op een wereldreis. Toch wel heel vreemd als ze er dan opeens niet meer bij is.

De eerste week was het makkelijkst voor mij. Natuurlijk had ik gerekend op een slechte communicatie maar via internet en Facebook kon ik alles heel mooi volgen. Ook nog een keer heel kort aan de telefoon gehad en dat is heel fijn om dan weer even de stem van je dochter te horen.

De tweede week was wat lastiger. Want dan is plotseling twee weken wel erg lang en hoop je dat ze snel weer thuis is. Tevens zijn we samen op 25 juli jarig en het was de eerste keer dat we dit niet samen vierde. Toch maar weer op de site van Worldmapping de blogs van de meiden lezen en de foto’s bekijken wat ze allemaal al hadden gedaan. En dan op 25 juli eindelijk een lang telefoongesprekje als verjaardag cadeau. Nog een paar dagen en dan was ze weer thuis.

In de tussentijd is de rest van het gezin op vakantie naar Spanje maar mijn vrouw reist even een dagje terug om Fleur op te wachten op Schiphol. Eindelijk land het vliegtuig en hoor ik via de telefoon in Spanje de eerste verhalen. Na een paar dagen komt Fleur naar Spanje en kan ik eindelijk mijn kind weer eens een dikke knuffel geven en vertellen hoeveel ik haar heb gemist.