Wat zijn de bronnen van het Europese recht? Chapter 1

Hoe zit het Europees recht in elkaar?

De belangrijkste bronnen van Europees recht zijn het Verdrag betreffende de Europese Unie (VEU) en het Werkingsverdrag (VWEU). De beide Verdragen, zo blijkt uit artikel 1(2) VWEU, hebben dezelfde juridische status. Binnen de EU heerst er een debat over wie de hoogste autoriteit is; zijn dat de lidstaten of delen de lidstaten die positie met het Hof?

Het Werkingsverdrag geeft regels over de precieze uitwerking van het algemene kader van de EU. In de praktijk is het Werkingsverdrag het belangrijkst. Met het nieuwe Verdrag van Lissabon is er nu alleen nog sprake van de Europese Unie. Hiermee is er een einde gekomen aan de structuur van drie verschillende pijlers, omdat het Werkingsverdrag en het EU-Verdrag dezelfde juridische status hebben.

Zowel de totstandkoming van het Verdrag van Lissabon als het Grondwettelijk Verdrag, dat vooraf ging aan het Verdrag van Lissabon, hebben een bijzondere geschiedenis. Het Grondwettelijk Verdrag is ontstaan door een conventieprocedure. In de Verklaring van Laeken staat het mandaat voor deze Conventie. Hierin werd onder andere genoemd dat een vereenvoudiging van de besluitvorming en een meer heldere afgrenzing van de bevoegdheden binnen de EU wenselijk was.

De Europese Grondwet heeft veel invloed gehad op het Verdrag van Lissabon. Zo komen structuur en terminologie grotendeels overeen. Er zijn echter verschillen: Bij het Grondwettelijke Verdrag zou er één Grondwet ontstaan voor alle EU-lidstaten. Dit werd dan ook door de Raad van State in Nederland gezien als een grondwetsherziening. Het Verdrag van Lissabon was volgens de Raad van State echter een verdrag dat paste in de ontwikkeling van de EU. De vraag is of zij hier gelijk in hebben, omdat het Verdrag van Lissabon inhoudelijk gezien vrijwel volledig overeenkomt met het Grondwettelijk Verdrag.

De uitleg, het toepassen, en de nadere uitwerking van het EU-Verdrag en het Werkingsverdrag zijn ook belangrijke rechtsbronnen van de Europese Unie. Omdat het Werkingsverdrag erg lijkt op het oude EG-Verdrag, zijn verwijzingen naar de rechtspraak uit deze EG-periode nog steeds relevant.

Het recht van de Europese Unie kent een gelaagde structuur. Dit houdt in de Verdragen, de algemenen beginselen van Europees recht, zoals de Europese grondrechten, het Handvest voor de Grondrechten van de Europese Unie, en de uitspraken van het Hof allemaal van belang zijn bij de toepassing van het Europees recht.

Naast het primaire recht binnen de EU (Werkingsverdrag en EU-Verdrag), bestaat het secundaire recht. Dit recht komt tot stand aan de hand van het primaire recht. Het bestaat uit besluiten, verordeningen en richtlijnen. Secundair recht kan gevonden worden via EUR-Lex, door een volgnummer en een jaartal te gebruiken, en wordt gepubliceerd in het Publicatieblad. In dit blad bestaat een L-serie, met wetgeving, en een C-serie, met voorstellen voor regelgeving en bekendmakingen.

Een derde belangrijke rechtsbron is de rechtspraak. Rechtsprekende instanties van de Europese Unie geven uitleg over onduidelijkheden in het Werkingsverdrag, EU-Verdrag of daaruit van afgeleid secundair recht. Vooral uitspraken van het Hof van Justitie en het Gerecht zijn van belang. Via curia.europa.eu kunnen uitspraken gevonden worden.

Zaaknummers die beginnen met een C zijn van het Hof; uitspraken die met T beginnen zijn afkomstig van het Gerecht. Vaak krijgen zaken roepnamen, dit zijn meestal niet de officiële namen. Ook in het boek wordt uitgegaan van de roepnamen.

Stampvragen

1. Wat zijn de belangrijkste bronnen van Europees recht?

2. Wanneer is het verdrag van Lissabon inwerking getreden?

3. Wat is het primair recht?

4. Wat is secundair recht?

5. Wat is nog een belangrijke rechtsbron?

Wat is het institutionele kader van de Europese Unie? - Chapter 2

Inleiding

De Verdragen van Parijs en Rome hebben een nieuwe rechtsorde gecreëerd (arresten Van Gend en Loos en Costa/ENEL). Op bepaalde terreinen hebben lidstaten hun soevereiniteit ingeperkt voor deze rechtsorde. Doordat de lidstaten bevoegdheden hebben overgedragen, moesten zij handelingsbekwaamheid krijgen. Dit werd gedaan door middel van verdragen, die een institutioneel stelsel in het leven riepen. De Unie heeft dus eigenlijk een bestuur nodig.

Bij de EGKS waren de organen:

• de Bijzondere Raad van Ministers,
• de Hoge Autoriteit (voorloper van de Europese Commissie),
• de Gemeenschappelijke Vergadering (voorloper Europees Parlement), en
• het Hof van Justitie.

De EEG en Euratom hadden

• een Raad,
• een Europese Commissie,
• een Hof van Justitie en
• de Vergadering.

Uiteindelijk voegde men de rechterlijke instanties samen tot één Hof van Justitie. Ook kwam er een gemeenschappelijke Vergadering. In 1967 ontstond een speciaal stelsel voor de Raad en de Europese Commissie. Personeel van de drie Gemeenschappen (EGKS, EEG en Euratom) kreeg de status van ambtenaren van de Europese Gemeenschappen.

Sinds het Verdrag van Lissabon heeft de EU een eigen rechtspersoonlijkheid. Dit wil zeggen dat de EU één staatsrechtelijk geheel is