Op 11 augustus ben ik in het vliegtuig gestapt naar Zuid-Afrika. Op naar mijn avontuur bij Bobbi Bear. Afgelopen zaterdag ben ik teruggekomen en een ongelofelijke ervaring rijker. Ik ben zo ontzettend blij dat ik heb besloten om dit avontuur aan te gaan en ik wil mijn enthousiasme heel graag op andere mensen overbrengen. Daarom heb ik Be More aangeboden om te helpen op hun inspiratie- en informatiedagen. Maar via dit blog hoop ik nog meer mensen te kunnen inspireren, informeren en enthousiasmeren. Vandaag wil ik jullie het verhaal vertellen van een achtjarig meisje. Helaas is het niet toegestaan om foto’s van haar op internet te plaatsen, omdat er nog een rechtszaak loopt. Ik hoop dat ik ook zonder deze foto’s een mooi beeld voor jullie kan schetsen.

Zoals gezegd is Bobbi Bear een point of rescue. De medewerkers van Bobbi Bear zijn betrokken bij seksueel misbruikzaken en worden vaak al heel snel nadat de gebeurtenis heeft plaatsgevonden ingeschakeld. Niet alleen misbruikzaken komen bij Bobbi Bear binnen. In Nederland zijn er instanties die hulp bieden bij alcohol- of drugsverslaving, bij depressie of voor huiselijk geweld. Er zijn instanties die zich richten op seksueel misbruik, maar ook instanties die zich op dat gebied specialiseren in incestzaken. In Zuid-Afrika zijn deze instanties er veelal niet. Je merkt daardoor dat Bobbi Bear heel vaak wordt ingeschakeld, zelfs als er geen kinderen bij de zaak betrokken zijn. Tijdens mijn periode in Zuid-Afrika zijn er schrikwekkend veel verkrachtingszaken binnengekomen. Verkrachtingen van kinderen, maar ook van een vrouw van 87 jaar. Daarnaast zijn we betrokken geweest bij suïcide cases. Om nabestaanden counseling te geven, of bij een mislukte poging het slachtoffer zelf. De politie belt Bobbi Bear ook op als er baby’s bij hen worden gebracht die zijn achtergelaten door hun ouders. We hebben jongvolwassenen begeleid die verslaafd zijn aan drugs en die leven op straat, maar ook jongere kinderen die door hun ouders zijn mishandeld.

Wanneer er een ‘call out’ is, heb je dan ook nog geen idee wat er is gebeurd. Je stapt in de auto en ziet wel wat er gaat komen. Zo werden we op een maandag opgeroepen en gingen we naar het politiebureau. Daar troffen we drie vrouwen en vier kinderen aan. Twee van de vrouwen waren in tranen, maar de kinderen waren alle vier erg vrolijk en nieuwsgierig naar ‘ons’; drie blanke vrijwilligers. We werden dan ook begroet met een dikke knuffel en ze hebben ons al snel allerlei spelletjes geleerd. Het is ontzettend leuk om typische Zulu dansjes of klapspelletjes te leren. Wat je leert kan je veelal opnieuw gebruiken om contact te leggen met kinderen in andere zaken. Hoe leuk is het als jij die kinderen een klapspelletje kan leren dat je zelf in Zuid-Afrika geleerd hebt.

Bij de vier kinderen zit een meisje van 4 jaar, een meisje van 6 jaar en twee meisjes van 8 jaar. De drie oudste meisjes krijgen Engels op school en het is voor ons dan ook makkelijk om met ze te communiceren. Mildred, een heel bijzondere medewerker waar ik in een volgend blog zeker meer over zal vertellen, voert gesprekken met de drie vrouwen en de kinderen – één voor één. Daardoor hadden wij de tijd om de kinderen wat beter te leren kennen. Twee van de meiden zijn zusjes en de andere twee zijn de buurmeisjes. We zijn de hele middag bij ze geweest en één van de meisjes viel mij in het bijzonder op. Ze was bijdehand en had echt charisma. Het is heel moeilijk om uit te leggen, maar ik ben er nu al zeker van dat dit meisje ontzettend veel gaat bereiken. Ze wil later dokter worden en ik ben ervan overtuigd dat dit kan lukken. Ze heeft ons de hele dag geëntertaind door filmpjes te maken op mijn telefoon. Het meisje maakte een quiz en nam die bij ons af of deed een interview. We hebben zoveel lol gehad met elkaar!

In de auto horen we dat dit meisje bijna dagelijks is verkracht door haar vader. Zij heeft het lef gehad om dit te vertellen aan haar moeder, die naar de politie is gestapt. Met de andere kinderen worden ook gesprekken gevoerd, maar zij geven aan dat er niets is gebeurd. Er zijn echter weldegelijk signalen dat de kinderen misbruikt zijn. Uiteindelijk hebben ook deze kinderen een verklaring afgelegd. Later duikt er in de rechtszaak een filmpje op waarin te zien is dat de vader een van de meisjes penetreert. Tijdens de zaak zit hij af en toe gewoon te lachen. Deze man heeft echt geen besef van wat hij aanricht - of het kan hem domweg niks schelen.

De moeder van het meisje heeft de hele tijd gehuild en voelt zich ontzettend schuldig dat ze de kinderen niet heeft kunnen beschermen. De volgende dag horen we dat zij een overdosis heeft genomen. Een week lang heeft zij op de intensive care gelegen. Je kan je niet voorstellen hoe zo’n meisje zich moet voelen. Zij heeft het lef gehad om te vertellen wat er is gebeurd. ‘Hierdoor’ is haar vader opgepakt en haar moeder in het ziekenhuis terechtgekomen. Hoe moet je zo’n meisje in vredesnaam duidelijk maken dat wat zij heeft gedaan het goede is?

Ik ben zo ontzettend trots op dit meisje. Trots dat zij naar voren is gestapt. Daardoor zorgt zij niet alleen dat het misbruik bij haar zal stoppen, maar beschermt ze ook andere kinderen. Het traject dat de kinderen nu ingaan is zwaar. Ze moeten hun verhaal vertellen en niet één keer. Vooral in de rechtbank zal er tot in detail gevraagd worden wat er is gebeurd. Ze moeten naar het ziekenhuis, waar opnieuw iets in het lichaam naar binnen wordt gebracht. Ik kan en wil me niet indenken wat dit met zulke jonge meisjes doet. Mijn enige troost is dat de medewerkers van Bobbi Bear er bij zullen zijn. Overal, op elk moment.

Deze ellende zullen die kinderen voor altijd met zich meedragen. Als ze ouder worden, zal dit vast en zeker opnieuw naar boven komen. Maar ik hoop – en voor mijn eigen bestwil geloof ik zelfs – dat het zal helpen dat zij er al eens eerder over gepraat hebben. Dit is geen geheim dat zij voor de rest van hun leven moeten meedragen. Ik ben dankbaar dat ik dit dappere meisje heb leren kennen.

PS; de vader van het meisje zit in de gevangenis. Er is heel hard gevochten om ervoor te zorgen dat deze man niet op borgtocht zou vrijkomen. Er zijn demonstraties gehouden en dit heeft zijn vruchten afgeworpen; de man zit vast totdat er een uitspraak is gedaan. Dit kan nog wel een jaar duren.