Dit is Hakim. Ik heb hem ontmoet bij Foho. Een organisatie die jongens tussen de 12 en 17 van de straat te houden. Hiermee proberen ze ook te voorkomen dat de jongens drugs gaan verkopen of zelf aan de drugs gaan.

De jongens konden daar overdag klusjes doen en ze kreeg tenminste een keer per dag een fatsoenlijke maaltijd. Deze jongens mochten zelf beslissen of zo komen iedere dag. Sommige jongens hadden via de organisatie ook werk gevonden voor 2 dagen in de week ongeveer.

Bij aankomst bij Foho hebben we eerst kennisgemaakt met iedereen. Toen hebben we een rondleiding gekregen over het terrein en daarna zijn we gelijk begonnen met kooltjes maken. Ik was samen met Liza de kooltjesoverblijfsel aan het klein stampen toen ik vroeg aan Hakim of hij ons misschien wilde helpen.

Hij sprak op zich best wel goed Engels voor een kind dat niet naar school ging. Zo kwam ik er achter dat ze bij Foho ook Engelse les gaven. De kinderen kregen dus toch een beetje bijscholing.
Ik vond Hakim heel bijzonder door de manier waarop hij praatte, lachte en voor zichzelf opkwam tegenover de andere straatjongens.

S ‘middags gingen we een wandeling maken rond om Foho in de slobbenwijken. Dat was wel echt heel heftig. Onze guide vertelde ons precies wat voor mensen waar woonde en wat voor klasse ze hadden.
We kwamen op een gegeven moment ook op een stuk waarvan hij zei dat zo ongeveer iedereen daar malaria en HIV/Aids had.
We zagen onderweg de plekken waar de straatjongens van Foho sliepen. Verschrikkelijk! Onder containers en bruggetjes.

Op een gegeven moment moest ik afscheid nemen van de jongen. Hakim viel me heel zwaar. Je kan alleen niet meer doen en dat is zo frustrerend.

S ‘nachts werd ik wakker van keiharde regen. Ik kon alleen maar aan Hakim denken en waar die zou liggen vannacht. Koud en zeker niet droog. Ik zal die jongen nooit vergeten!