Zout, zicht en zen

Het einde van mijn reis is in zicht, maar er was nog tijd voor een lang weekend weg! In de directe omgeving van Cusco is er nog maar weinig dat ik niet gezien heb: ik heb mijn tijd hier goed besteed. :) Vandaar dat we het dit laatste weekend weer wat verder weg zochten: er stond een bezoekje aan Arequipa en omgeving op het programma.

Op woensdagavond vertrokken we met de nachtbus naar Arequipa. De rit duurde maarliefst tien uur, dus er was lekker veel tijd om te slapen (of om wakker te liggen, maar dat zal mij niet gebeuren!). Na een ontbijtje begonnen we aan het maken van de plannen voor de komende drie dagen, waarvoor verschillende tickets geboekt moesten worden.

De belangrijkste reden om naar Arequipa te komen was namelijk Colca Canyon: de op één na diepste canyon ter wereld! De allerdiepste ligt enkele tientallen kilometers verderop, maar die schijnt minder mooi te zijn dan Colca Canyon. Vandaar dat we op zoek gingen naar een reisbureau dat treks door de canyon aanbood. Dat zoeken was op zich niet zo moeilijk, het kiezen lastiger! Veel organisaties lijken precies hetzelfde aan te bieden, dus waar baseer je dan je keuze op..?

Uiteindelijk vonden we ‘Eco Tours’, een reisbureau dat zegt te werken met respect voor het milieu. Dat werd bevestigd door een gouden medaille aan de muur, die voor uitzonderlijke en innovatieve prestaties op dit gebied aan ze is toegekend. Die medaille schijnt onder andere verdiend te zijn doordat Eco Tours de wandelroutes opruimt en schoonmaakt, in tegenstelling tot de meeste reisorganisaties. Bovendien werken ze met relatief kleine groepen, waardoor de gids altijd dichtbij is en de kans op ongelukken nihil. Dat werd volgens de verkoopman bevestigd door hun relatief lange bestaan: andere bureaus schijnen hun naam te veranderen zodra de oude naam een slechte reputatie heeft!

De laatste jaren is de canyon steeds toeristischer geworden, waardoor er tegenwoordig veel auto’s rondrijden en de lucht steeds meer verontreinigd raakt. Hierdoor komen de condors – enorme roofvogels die een grote symboliek hebben voor de Peruanen – steeds minder in de canyon. We lieten ons vertellen dat Eco Tours werkt met busjes met een verminderde uitstoot, waardoor een relatief kleine bijdrage aan dit probleem wordt geleverd. Twee dagen later zaten we echter met een heleboel mensen van andere reisorganisaties in hetzelfde busje... Of we ons als domme toeristen hebben laten misleiden door de naam en het planeetje en groene blaadje in het logo? Ik weet het niet.

Op vrijdag wilden we graag naar Laguna de Salinas, een meer met water dat zo zout is dat het aan het einde van het droge seizoen één grote zoutvlakte is. De Lonely Planet bood echter tamelijk weinig informatie over de weg er naartoe en we waren al door verschillende mensen bang gemaakt dat de bussen maar één keer per dag vertrekken en pas de volgende dag weer terugrijden. Daardoor lieten wij ons echter niet weerhouden, dus na een ingewikkeld taxiritje kwamen we uit bij het ‘kantoor’ van de busmaatschappij. In dit winkeltje lieten we ons vertellen dat de bussen wel degelijk op dezelfde dag nog terugkeren, dus ons plan kon doorgaan! Om zes uur ’s ochtends zouden we vertrekken en om zes uur ’s middags weer terugkomen: het was twee keer drie uur in de bus, maar wij hoopten erop dat het de moeite waard zou zijn.

Na in Arequipa zelf het centrale plein, de kathedraal en een heerlijk marktje te hebben bezocht, gingen we op tijd slapen. De volgende ochtend sleepten we onszelf namelijk om vijf uur al uit bed en begaven we ons richting de bus, waar we als enige niet-Peruanen gebruik van maakten. Dat beloofde wat voor ons bezoekje: we zouden gelukkig niet omringd worden door hordes toeristen! :)

Alhoewel heel zuidelijk Peru vanaf Cusco de ‘sierra’ wordt genoemd, had ik hier pas voor het eerst het gevoel in de woestijn te zijn. De bus reed door uitgestorven gebieden, waar de schrale plantjes bedekt waren onder een enorme laag opgewaaid zand, dat daar in de loop der tijd op is neergedaald. Als een andere bus passeerde, waaide daarachter zó veel zand op dat het enkele tijd onmogelijk was om iets te zien. Na drie uur kwam het meer in zicht en uiteindelijk stopten we bij een paar plantjes vanaf waar we aan de rechterkant een soort elektriciteitscentrale zagen en aan de linkerkant het meer. Bij deze ‘bushalte’ zouden we vanmiddag tussen drie uur en half vier weer worden opgepikt.

Met een licht briesje liepen we richting het meer, dat als een prachtige vlakte voor ons lag. Het was een drukte van belang met allerlei trucks met zand erop, dus we besloten hun weg over het meer te volgen om te kijken wat ze aan het doen waren.

Vanaf dit weggetje dwars over het meer hadden we aan beide kanten een werkelijk prachtig uitzicht: toen de wind op een gegeven moment ging liggen, was het water zó stil dat de weerspiegeling van de bergen in het water net zo scherp was als de bergen zelf! Het leek alsof de grond compleet onder ons was verdwenen en de bergen als eilanden in de lucht zweefden. Zeker toen bovendien een groep flamingo’s besloot vlak voor onze neuzen langs te vliegen en over het water heen te scheren, was het tempo er helemaal uit... Wat een prachtig beeld!

Met fantastische foto’s op zak vervolgden we even later onze route, maar alhoewel alle truckrijders ons steeds heel blij begroetten, werden we op ons eindpunt niet zo hartelijk ontvangen. Er werd druk gewerkt aan een nieuwe weg naar de andere kant van het meer. Op de bouwplaats waren we niet bepaald welkom en de snelste manier om hier weg te komen bleek door een lift van een truck te krijgen. :) Door een rare Peruaan, die dag in dag uit dit rondje over en om het meer rijdt om steeds een kleine lading zand aan te voeren, werden we naar het dorpje Puquina gebracht.

Dit minuscule dorpje in de complete verlatenheid had een mooi pleintje waar we even lekker konden zitten en onze knorrende magen te eten konden geven. Voor wat zoetigheid maakten we gebruik van het kleine winkeltje aan het plein, dat letterlijk ‘winkel’ heette. Kun je het je voorstellen, dat in Nederland een ondernemer bij de Kamer van Koophandel aan komt zetten en zijn bedrijf genaamd ‘winkel’ aan komt melden..? Haha!

Wonderbaarlijk genoeg was er in dit dorpje van een paar huisjes ook een flinke school aanwezig. Dat is steeds een bijzonder iets: overal waar we komen, al wonen er nog zo weinig mensen, zijn scholen aanwezig. Wereldwijd is het een groot probleem dat kinderen thuis worden gehouden om te helpen in de huishouding of om te werken. Alhoewel ook hier veel kinderen moeten helpen of werken, gaan veel ook naar school. De lessen duren in het algemeen maar van half negen tot één uur, waardoor er in de middag nog veel tijd over is.

Hier was zelfs een medische kliniek aanwezig, waar op een groot doek aan de gevel informatie over zwangerschappen stond vermeld. Jaarlijks overlijden honderdduizenden vrouwen aan de gevolgen van hun zwangerschap. Bloedingen, infecties en een hoge bloeddruk zijn veel voorkomende doodsoorzaken die met goede medische hulp en kraamzorg voorkomen kunnen worden. Daar wordt hier hard aan gewerkt!

We wisten niet precies hoe lang we nog moesten lopen naar onze ‘bushalte’, dus we besloten op tijd te vertrekken. De wind rukte echter steeds meer op, dus het werd kouder en kouder. In de heerlijke stilte van deze woestijn liepen we terug naar onze halte, waar we een uur te vroeg aankwamen, terwijl onze lippen langzaam paars werden van de kou en we onze vingers amper nog konden gebruiken om een mandarijntje te pellen. Vandaar dat we besloten te schuilen in een schuurtje iets van de weg af, om in ieder geval uit de wind te zijn.

Na drie kwartier in deze alpacaschuur was het zo’n beetje tijd om weer richting de weg te lopen. Om even voor drie kwamen we onze hut uit en juist op dat moment scheurde er een bus voorbij! Schreeuwend renden we erachteraan om hem te laten stoppen, maar dat gebeurde niet... Wat nu: hadden we de enige bus vanuit deze woestijn terug naar de grote stad gemist..? Terwijl we onszelf moed inpraatten dat dit heus niet onze bus was, omdat hij er anders uitzag dan de bus die we op de heenweg hadden, hielden we toch maar wat auto’s en vrachtwagens aan om te vragen om een lift. Het werd later en later en inmiddels raakten we er wel haast van overtuigd dat het écht onze bus was geweest. Met inmiddels behoorlijk hopeloze gezichten hielden we een jeep aan, maar de chauffeur vond de twee lifters die hij al achterin had zitten genoeg voor vandaag. Smekend of we niet alsjeblieft tóch mee mochten, zagen we in de verte ineens een bus opdoemen... Dát was ‘m wel: dezelfde bus als de heenweg! Juichend en zwaaiend hielden we hem midden op de weg staande, waar de buschauffeur en zijn hulpje ons nogal uitlachten om onze ietwat overdreven blijheid met een bus.

Zaterdag was het wederom vroeg dag: om drie uur ’s ochtends werden we opgepikt bij ons hotel voor de canyontrek. In het busje sliep ik nog lekker door, tot ik op een gegeven moment wakker werd van wat gestommel en naar buiten keek: het sneeuwde! De volgende dag zouden we hier overdag weer langs rijden, dus daarna sliep ik nog even weer lekker door tot we ergens stopten om te ontbijten. Onderweg pauzeerden we bovendien nog om condors te kijken! Drie grote beesten hebben we gespot en het was een prachtig gezicht met de sneeuwbergen op de achtergrond.

Om tien uur begonnen we aan onze twee uur durende wandeling naar beneden, waarin we ruim duizend meter afdaalden. Vlak voor de lunch werden we verwelkomd in ‘Paradise Lodge’. Helaas was het niet zo’n paradijs als het gebruikelijk is, want het was ontzettend bewolkt en daardoor behoorlijk fris. Dat werd de volgende dag echter goedgemaakt, want de drie uur lange klim naar boven warmde ons behoorlijk op! Vandaar dat we al om vijf uur ’s ochtends waren begonnen met lopen, om boven te zijn voordat de zon fel op de berg zou schijnen. Geconcentreerd op weinig anders dan mijn ademhaling en het verre uitzicht wandelde ik naar boven: wat een heerlijk einde van negen prachtige weken.

Gedurende de terugweg naar Arequipa, die zo’n zes uur zou duren, hielden we nog een paar lekkere stops: eerst voor een ontbijtje in Cabanaconde, vervolgens bij de thermale baden van Yanque, in het begin van de middag voor een uitgebreide lunch in Chivay en tot slot op het hoogste punt van de route (4910 meter) met een prachtig uitzicht op drie vulkanen. Daar konden we bovendien gebruik maken van de – volgens onze gids – hoogst geplaatste wc van Peru. :) De thermale baden waren wel het toppunt: met sneeuw op de achtergrond heerlijk badderen in warm water en met een lekker zonnetje!

Na een diner in Arequipa was het alweer tijd om met de nachtbus terug te gaan naar Cusco. Vijf gebroken nachtjes verder kwamen we weer thuis, waar mijn laatste vierentwintig uur in Cusco ingingen...

Ik heb een werkelijk prachtige tijd gehad, ik heb enorm veel gezien en gedaan en ik heb met een heleboel prachtige mensen mogen reizen en werken. Nu is het echter weer tijd om naar huis te gaan, waar een ontzettend interessant collegejaar op mij wacht en ik vooral een heleboel lieve mensen weer ga ontmoeten. Cusco, bedankt!