REISVERSLAG III; even slikken en weer doorgaan!

Het wennen aan het prachtige Vietnam is abrupt afgelopen wanneer ik de eerste stappen binnen zet bij de diverse projecten, dit is het 'echte' Vietnam. Het Vietnam dat jaren geleden is getroffen door een hele 'vieze' oorlog, een Vietnam dat daar nog altijd de gevolgen van met zich meedraagt. Een Vietnam dat draait onder de wetten van het communisme een Vietnam waar het leven hard is voor de meeste mensen en de armoede dagelijkse kost. Het eerste project waar ik me voor mag gaan inzetten en wat mijn hoofdproject wordt voor de komende weken is Niph Cau, een stichting die lichamelijk gehandicapte volwassenen een kans biedt om mee te draaien in het dagelijkse arbeidsleven van Vietnam. Ik ga deze mensen driemaal per week Engelse les geven, zodat ze de prachtige kunstwerken die zij van kokosnoten maken goed kunnen verkopen. Een prachtig project vol warme, vriendelijke mensen, hier ga ik het naar mijn zin hebben. Vervolgens naar Hospital een Boedistisch Charity Hospital, waar ik naast het geven van Engelse les, mag meehelpen het voedsel te bereiden wat vervolgens aan de zieke en hun arme gezinnen wordt uitgedeeld. Een enorme mooie ervaring want meer “local” dan dit, vind je niet. Het City Orphanage, een weeshuis van de Vietnamese staat. Hartverscheurend en bijzonder heftig, maar wat voel ik me daar wel nodig. Hier is de oorlog echt nog goed te zien, de diverse chemicaliën hebben gezorgd voor zwaar verminkte jonge mensen, die terwijl ze eigenlijk alle verzorging van de wereld nodig hebben, deze niet krijgen. Daarnaast de pasgeboren baby’tjes die worden achtergelaten, de speelse peuters en de blije peuters, het liefst zou ik ze allemaal mee naar huis nemen. Moeilijk om te accepteren dat dit de toekomst van die kleine hummels is, maar aan de andere kant fijn om te weten dat hier elke dag van de week minstens twee vrijwilligers van Vrijwillig Wereldwijd zorgen voor een glimlach op die onschuldige gezichten. Zo heb je nog een weeshuis, de Pagoda, van een boedistisch gezelschap. Een stuk of 30 jonge wildebrassen die op een ruimte van pakweg 16m2 zich de hele dag moeten vermaken met niks. Schoppen, slaan en vooral heel veel aandacht vragen is dan ook aan de orde van de dag zodra ik de ruimte binnen stap. Het zijn stuk voor stuk kleine boefjes, maar ze worden totaal niet getriggerd en welk kind zou daar niet zo druk en ongecontroleerd van worden. Over een paar jaar mogen ze naar school, dat is een goed vooruitzicht. Thien An, een ander weeshuis, is met bovenstaande nauwelijks te vergelijken. Een particulier initiatief van Mevrouw Mary, een echte schat. Te midden van de Mekong Delta, omringt met niets dan water en rust ligt haar weeshuis met maar liefst 35 kinderen in de leeftijd van 0 tot 18. De kinderen zijn zeer beleefd, rustig en het is er spik en span. Mary is heel streng wat betreft educatie en de kinderen leren daarom ook snel en goed. Voor deze kinderen ligt een mooie toekomst in het vooruitzicht en dat is ook precies het doel van Mary. Mijn hoofd stroomt over van alle indrukken op de diverse projecten maar de ervaring is nu al super. Ik hoop dat ik de komende weken nog heel wat glimlachen op die prachtige gezichten mag toveren, dat ik mijn leerlingen nog heel wat Engelse woorden mag bijbrengen en dat ik heel wat steentjes kan bijdragen.