Na een prachtige busreis langs de uitgestrekte rijstvelden en de traditionele dorpen kom ik zondag in de namiddag in Can Tho aan. De plek die ik de komende vier weken mijn thuis mag gaan noemen, en zo voelt het ook gelijk. Can Tho is groot, Can Tho is chaotisch en druk, Can Tho is bloedheet, ligt midden in de Mekong Delta en in Can Tho is geen enkele toerist te bekennen. Terwijl ik mijn ogen uitkijk, word ik van alle kanten zelf met grote ogen bekeken. Can Tho en ik gaan vrienden worden, dat is een ding wat zeker is.
Vanaf dinsdag ga ik beginnen op de diverse projecten die Vrijwillig Wereldwijd hier in Vietnam heeft, gelijk een van de doorslaggevende feiten voor mij om voor Vietnam te kiezen. Hier mag ik namelijk op verschillende projecten meedraaien waardoor ik, voor mij persoonlijk, meer van het 'echte' Vietnam krijg te zien. Van Engels Lerares op Niph Cau, tot het uitdelen van knuffels en liefde in het staatsweeshuis, het weeshuis van de pagoda en het weeshuis in Thien An. Meedraaien in de vrijwilligerskeuken van het Charity Hospital en het geven van Engelse les. En tenslotte nog een aantal Charity klassen waar kinderen uit arme gezinnen toch Engels les kunnen ontvangen en een warme maaltijd nadien.
Mijn rooster zit helemaal vol en ik kan niet wachten om aan de slag te gaan en mijn steentje bij te dragen aan deze projecten.
Liefs Cecile
Access:
Public
Add new contribution