Hoe vond ik het om 24 uur niet te eten?

Zoals jullie laatst hebben gelezen heb ik 24 uur niet gegeten. In het begin ging het vrij makkelijk, maar tegen lunchtijd aan kreeg ik toch wel trek. Ik heb het natuurlijk wel een dag volgehouden, maar ik zou me niet kunnen voorstellen dat je soms dagen achter elkaar niets te eten hebt. Je gaat er misschien wel een beetje aan wennen, maar het lijkt me verschrikkelijk. Je gaat je slap en moe voelen.
Ik heb echt respect voor de mensen (had ik voor mijn vastenactie ook al, maar nu realiseer ik het me meer) die bijna niks te eten hebben en toch nog kilometers lopen om water te halen of om steun te halen.
Toen ik in Afrika was gingen we naar een boom waar allemaal kinderen elke zaterdagochtend bijeen kwamen om te spelen en gezamenlijk iets te eten. Bobbi Bear verzorgde het eten en de spelletjes. Ook werd er gezorgd voor muziek, zodat de kinderen een modeshow konden lopen. Al die kinderen hadden een eigen verhaal de een werd mishandeld en de ander was/werd verkracht. Deze kinderen hebben heel veel indruk op mij gemaakt, sommige moesten wel 4 uur lopen om bij de boom te komen en dat om 'even kind te kunnen zijn' en 1 sandwich. Deze kinderen zouden altijd een kind moeten mogen zijn! Het is zo indrukwekkend om te zien hoe vrolijk die kinderen zijn, terwijl ze zoveel hebben meegemaakt. Dat maakt echt iets in je los. Het is een oneerlijke wereld met aan onze kant mensen die zeuren over slechte internetverbinding en aan die kant kinderen die vrolijk verder leven ondanks al het kwaad dat ze hebben meegemaakt/gezien.

Op de foto zie de kindjes die een sandwich krijgen