Dina is een topper

Buenos días! Dat was het zeker. Na twee dagen vooral in bed te hebben gelegen om aan de hoogte te wennen en échte hoogteziekte te voorkomen, was het vandaag tijd om al mijn krachten bij elkaar te schrapen en de stad eens goed te verkennen. Na een heerlijk ontbijtje van Dina, onze gastmoeder, vond ik dat het tijd was voor een echte ‘work-out’ en alhoewel het openen van de gordijnen direct na het opstaan al zo voelt, besloot ik dat ik vandaag meer aankon.

Cusco ligt op circa 3500 meter hoogte. Alsof het niets is doen de bergen rondom de stad daar nog een schepje bovenop, waardoor er vanaf de bergen een prachtig uitzicht is op het stedelijke gebied. Hijgend en puffend kwam ik boven aan: hoe hoger ik kwam, hoe zwaarder het werd en hoe meer ik mij als een oud vrouwtje voelde strompelen... :) Iedere paar traptreden was het tijd om even uit te rusten. Al klinkt dat niet ideaal: het was prachtig. Er was genoeg te zien vanaf de bergtop en het uitzicht was al het gezucht en gehijg dubbel en dwars waard!

Alhoewel ik het mij nu nog moeilijk kan voorstellen, beloofde één van mijn huisgenoten mij dat het snel beter zal worden. In het begin voelde hij zich ongeveer net zo als ik de afgelopen dagen, maar inmiddels – ongeveer twee weken verder – staat hij ’s ochtends vroeg op om nog vóór het werken tegen de berg op te rennen... Al ben ik dát niet van plan: er is nog hoop.

Na mijn mooie en uitputtende wandeling was het tijd voor een kopje koffie op Plaza de Armas, het centrale plein van Cusco. Juist toen ik mij met koffie en Spaansboek had gezeteld op het balkon aan het plein, begaf een hele stoet protesterende mensen zich de straat op. Met mijn beste Spaans heb ik geprobeerd het geschreeuw en de leuzen op de vlaggen te begrijpen. Naar mijn idee was het een behoorlijk gemixte groep mensen: ik las iets over boeren, iets over leraren, iets over openbaar vervoer en ook de zorgsector leek vertegenwoordigd. Er was een vakbond aanwezig, al is mij niet geheel duidelijk geworden waar die vakbond precies voor stond. Ze leken zich allen te richten op de lokale overheid. Wat ze wilden? Geen flauw idee!

In de middag was het tijd voor een rondleiding door het centrum, verzorgd door de school waar ik vanaf morgen Spaanse les ga volgen. Nu weet ik precies waar ik moet zijn voor goede etentjes, werkende pinautomaten, apotheken die je niet afzetten, betrouwbare taxi’s, gezellige stapavondjes en het roken van waterpijpen!

Ook organiseert de school veel verschillende activiteiten. Vanavond stond er een panfluitles op het programma, dus na het avondeten begaf ik mij weer richting de school om mezelf deze oeroude traditie eigen te maken. De panfluit werd oorspronkelijk niet gebruikt als muziekinstrument, maar was een belangrijk communicatiemiddel in tijden ver voor Christus. Desalniettemin richtten wij ons met name op mooie deuntjes en na heftig geblaas op de verkeerde bamboestokjes is het uiteindelijk iedereen gelukt om de tonen van ‘the Sound of Silence’ te produceren.

Het was een prachtige dag, die eigenlijk voelde als mijn eerste dag hier. Gisteren had ik al een klein voorproefje van al het moois: in de ochtend had ik het gevoel dat ik beter genoeg was om me naar buiten te begeven. Dat ging even goed, maar na de lunch werd al snel duidelijk dat dinsdag een herhaling van mijn eerste dag ging worden. Ook in huis is het echter aangenaam vertoeven, want Dina zorgt voor liters cocathee, sinaasappelschillen om op te kauwen (schijnt te werken tegen de hoogteziekte!), lekkere maaltijden, extra dekens en heerlijk warme kruiken. Hier kan ik mij wel thuis gaan voelen! :)