Vanuit de Pacifische kust van Guatemala komt hier blog nummer 14, het is meteen ook de laatste van dit jaar want volgende week is het Kerst dus dan geef ik mezelf vakantie! Maar in deze blog nog wel alles over het vulcanoboarden, mijn eerste dagen in Guatemala en de aankomst van mijn ouders en zus.

 

Vorige week zaterdag was ik tijdens het schrijven van mijn blog op weg naar Leon, waar ik die middag aankwam. En op zondag heb ik daar, zoals al aangekondigd, ge-vulcanoboard! Zondagmorgen vertrokken we met een groep van 16 mensen in de achterkant van een oude legertruck naar vulkaan Cerro Negro. Het is een van de meest actieve vulkanen van Guatemala, in 1999 is hij nog hevig uitgebarsten. In de achterkant van de truck werden dan ook druk sterke verhalen over uitbarstende vulkanen verteld en er werd alvast afgesproken wie wiens go-pro zou krijgen als iemand het niet zou overleven! Het was dus heel gezellig en de groep bestond uit mensen van veel verschillende nationaliteiten; Zwitsers, Amerikanen, Fransen, Australiërs, en nog veel meer! Eenmaal bij de vulkaan aangekomen werd iedereen echter wel een beetje zenuwachtig, de vulkaan ziet er echt heel groot uit en onze gids vertelde ons dat je ongeveer 700 meter naar beneden gaat met een gemiddelde snelheid van 60 kilometer per uur! De weg naar boven was zwaar en heel, heel erg warm, de weg is steil en ligt vol met losse stenen, bovendien moest iedereen zijn eigen board dragen. En alsof dat een mens al niet doet zweten was het ook nog eens 30 graden, heel zonnig en straalde de vulkaan enorm veel warmte uit! Eenmaal boven hadden we echter wel een geweldig uitzicht en ook de afdaling maakte de zware klim helemaal waard! Als je eenmaal op het board gaat zitten en een beetje vaart krijgt gaat het heel snel, ik scheurde het eerste stuk naar beneden, maar tegen het einde kon ik geen evenwicht meer houden en rolde ik een heel stuk naar beneden. Gelukkig kon ik weer makkelijk opstappen en heb ik er, behalve een paar schaafwonden, niets aan over gehouden. 

 

Die middag heb ik, na een douche om alle zwarte stof kwijt te raken, het dorp een beetje verkent. Er waren veel feestelijkheden op het plein en in het centrale park, rond de kerst heeft iedereen hier namelijk al vakantie en zijn er vele speciale dingen rond allerlei heiligen die ik niet ken! Samen met wat reizigers die ik tijdens het vulcanoboarden had leren kennen heb ik gegeten en de volgende dag was het al weer tijd om Leon te verlaten. Dinsdagnacht om 3 uur 's nachts ging ik zelfs al helemaal uit Nicaragua weg, ik zat de hele dag in de bus door Honduras en El Salvador om 's avonds in Guatemala City aan te komen.  En in de stad was het koud, maar 18 graden! Na drie maanden lang ongeveer 30 graden gehad te hebben voelde dat voor mij bijna als vrieskou! Gelukkig kwam ik snel in mijn hostel aan en kon ik onder 3 dekens lekker in slaap vallen. 

 

Woensdag was de 20ste verjaardag van Fayka (Jeeej :)) en op die dag vertrokken zij en mijn ouders vanuit Amsterdam om mij in Guatemala voor drie weekjes te komen vergezellen. Ik ging die woensdag naar Antigua, een klein dorpje net buiten Guatemala City, waar we de eerste dagen zouden zijn. Vanuit daar regelde ik een shuttle busje die mij de volgende ochtend naar het vliegveld bracht om daar mijn familietje op te halen. Het duurde echter nog bijna een uur nadat ze geland waren voordat ze ook naar buiten kwamen. Fayka haar tas was namelijk zoek geraakt en ze moesten dus formulieren invullen, telefoonnummers krijgen en gegevens achterlaten in de hoop dat ze hem ergens ter wereld weer zouden vinden. Gelukkig hebben we inmiddels contact met de luchtmaatschappij gehad en hebben we goede hoop dat de tas nu in het vliegtuig hier heen zit! 

 

Toen dat allemaal geregeld was en ze allemaal, gejatleget en moe, naar buiten kwamen was het heel fijn om ze na drie maanden weer een dikke knuffel te geven. We hebben inmiddels de eerste paar vakantiedagen achter de rug en dit land en he weer zijn tot nu toe prachtig, de komende weke gaan we nog kriskras rondreizen en ik heb er heel veel zin in! Het voelt alleen wel een beetje raar om in eens weer met elkaar te zijn, ik heb al zo lang als individu en reiziger geleefd dat het nu heel gek is om ineens weer gezinslid en toerist te zijn. Aan de andere kant is het heerlijk en vertrouwd om ze te zien, en ook heel ontspannen dat ik niet steeds alles alleen hoef te doen!

 

Fijne kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar allemaal!

 

Besos en tot volgend jaar,

 

Kerime