Lieve allemaal,

Wat gaat de tijd toch snel, het lijkt nog gisteren dat ik mijn vorige webblog heb gepost. Inmiddels zijn we al bijna 5 weken in kenia om precies te zijn 33 dagen, de tijd vliegt voorbij. Toch wel een beetje jammer dat het in Nederland nu zo mooi weer is. Ga ik eens een keer naar een warm land, ben ik straks nog steeds niet bruiner dan jullie.

Eerst zal ik jullie nog wat vertellen over het gezin waar ik bij woon, want volgens mij heb ik daar nog helemaal niks over verteld. Ook zal ik nog wat dingetjes over kenia vertellen.

Wij wonen bij Diana in huis zij is moslim, maar wij merken hier weinig van. Alleen als ze naar kantoor gaat draagt ze een hoofddoek anders niet. Ook heb ik het idee dat ze weinig naar de moskee gaat en bijna niet bid. Diana heeft haar eigen bedrijf mafamiko. Met dit bedrijf ondersteund ze verschillende projecten in Kenia. Als het faciliteren van scholen etc. Door het in huis nemen van studenten kan zij deze projecten financieren. Diana heeft een dochter (charlene) en een zoon (Kevan). Diana is soms wat wispelturig maar heeft het hart op de juiste plek zitten. En zoals ze zelf zegt is ze regelmatig lazy en heeft ze geen zin om iets te doen.

Charlene is 12 jaar oud en gaat naar de primary school (basisschool). Dit houd in dat zij van maandag tot en met zaterdag van ongeveer 7 uur tot 17 uur naar school gaat. Op scholen in Kenia is het heel gebruikenlijk dat kinderen worden gestraft door het slaan op hun handen met een stok. Zodra deze kinderen bijvoorbeeld lawaai maken komen ze op de noicemakers list en worden ze aan het eind van de dag op hun handen geslagen. Charlene is al meerdere malen thuis gekomen, dat ze vertelde dat ze geslagen was.

Kevan is 17 jaar oud en gaat naar de secondairy school. Dit is de middelbare school, hij zit op een boardingschool. Dit houd in dat hij 7 dagen per wek naar school gaat van 7 uur tot soms wel 21 uur in de avond.

We wonen in voor Keniaanse begrippen luxe appartement. Het is een 5 kamer appartement met een keuken met oven (nog nooit gebruikt) en magnetron. Een koude douche die we daarom niet gebruiken en een toilet. Het toilet mogen we niet te vaak doorspoelen en heeft geen wc bril. Het kan zomaar voorkomen dat het water op is, dus dan kan je helemaal niet doorspoelen, nou dat ruikt niet altijd even lekker. Het water wordt hier namelijk elke dag in tanks bijgevuld en dan wordt het naar de huizen gepompt.
Ook hebben we al meerder malen een stroomuitval gehad. Dit kwam of door de regen, want dan denkt de stroom hier ik hou ermee op. Of omdat diana vergeten was nieuw watt te kopen. Je koopt hier namelijk per keer stroom.

Op de een of andere manier hebben wij in Kenia heel veel broers, wat bijzonder is maargoed. Elke man die je tegenkomt zegt: 'Sister I love you, you are so beautiful'. Inmiddels zijn we er wel achter gekomen dat als je normaal reageert ze je verder met rust laten.

Er heerst hier een grote sociale controle, iedereen controleert elkaar. Tijdens het eten wordt er gerelmatig aan de deur geklopt door verschillende buren om even te kijken hoe het gaat. Dat ga ik echt wel missen als ik weer terug in Nederland ben, het feit dat iedereen je gedragt zegt en vraagt hoe het met je gaat.

Doordat er hier in Kenia niet echt een vuilnisophaaldienst is zie ze regelmatig brandjes op de grond waar mensen hun vuilnis aan het verbranden zijn. Vind je het gek dat de aarde opwarmt, die lucht die daarvan af komt kan echt niet goed zijn. Ook zie je hier heel veel zwervers op de grond slapen, gewoon op de stoep zodat je er bijna over struikelt. Soms vraag je je echt af of zo'n persoon nog wel leeft.

Maargoed weer genoeg over Kenia nu over op mijn tweede week op de maternity afdeling.

Deze week was niet zo heel bijzonder als de vorige week, inmiddels begint de werkstijl van de kenianen te wennen, dus de grootste shock heb ik wel gehad.

Jullie vragen je natuurlijk af wat is een Three tomato, zie titel. Nou dat is een vrucht waarvan je de bovenkant eraf buit en het binnenste eruit zuigt. Het binnenste is een soort rode smurrie met zwarte pitjes erin. Een collega zei, dat moet je echt proeven is zo lekker. Nou ze heeft gelijk, het smaakt een beetje zoet zuur.

Het was wel grappig want dezelfde collega zei, ooh en je moet ook dit proeven een soort kokos muffin broodje achtig. Nadat ik het had opgegeten (was echt lekker) gaat het wel goed met je buik. Ik ja hoor, maar hoezo? Nou ik hoop niet dat je nu een voedselvergiftiging krijgt als die broodjes niet vers genoeg waren. Waarop ik zei nou dan zal ik de rest van de dag op de wc doorbrengen. Even later ging ik naar de wc en vroeg ze wederom of het wel ging. Ik zei lachend ja ik moest alleen maar even plassen.

Wat we inmiddels wel gemerkt hebben is dat het woord hard werken hier heel anders is. Wij in nederland gaan duizend keer naar de patient toe om even te kijken hoe het gaat. Hier als ze al hun klusjes hebben gedaan, gaan ze zitten en wachten op wat er komen gaat.

Op de afdeling is een niet aardige pediatric doktor. Een collega van mij was bezig met het meten van de fetal hart rate. De arts riep, kan je nu even komen ik heb een vraag. Haar vraag was wat was het gewicht van dat kind. Serieus die vraag had ook even 5 minuten kunnen wachten.

Zoals wel bekent is zijn er veel HIV patienten in Kenia. En dus ook zwangeren vrouwen met HIV. Deze vragen mogen niet op een natuurlijke manier bevallen maar moeten met een keizersnede bevallen. Dit om het risico op HIV overdracht te verkleinen. Zodra het baby'tje geboren wordt start het meteen met medicatie tegen HIV, namelijk Novopin. Dit moet het baby'tje 6 weken lang elke dag krijgen. Na 6 weken wordt het kindje getest. Bij een positieve uitslag, gaat het over op andere medicatie. Bij een negatieve uitslag en dus geen HIV moet het nogmaals 6 weken Novopin krijgen. Het schijnt dat wanneer er direct gestart wordt met Novopin de kans op een negatieve uitslag heel groot is. De zwangere vrouw moet tijdens haar zwangerschap ook haar HIV medicatie blijven gebruiken.

Trouwens aan iedereen die hier wordt opgenomen wordt gevraagt of ze weten of ze HIV of hepatitis B hebben. Zodra ze dit niet weten worden ze hier eerst op getest.

Met een collega op de afdeling had ik een gesprek over de government hier en wat zij ervan vond. Het blijkt dus dat heel veel kenianen hier denken dat de aanval op de west gate mall niet door de all shabab is gepleeg maar door de regering. Door dag waren de verkiezen bezig en dit werd gebruikt als afleiding daarvan. Van te voren waren alle mensen van de govenment ingelicht dat ze niet naar die Mall mochten gaan. Ook bleek dit een ver van te voren opgezet plan te zijn. Veel mensen die de aanval hadden gepleegd hadden een winkel gehuurt waardoor er al onwijs veel wapens binnen waren.

Ook had ik het met haar over het feit dat hier in Kenia veel somaliers wonen, waarvan de vrouwen een boerka dragen waarbij alleen de ogen onbedekt blijven. Ik gaf aan dat ik dat altijd maar een naar gezicht vind. Hierop gaf zij aan ja dat klopt, maar dat zijn wel de vrouwen die s' avonds als prosituee werken en overdag helemaal bedekken om niet herkent te worden.

Het was echt gaaf ik heb deze week de eerst gegeven epidural bij een normale bevalling gezien. In dit ziekenhuis kon dit hiervoor nog helemaal niet, maar omdat er zo'n grote vraag naar is en het ziekenhuis anders veel geld misloopt hebben ze het nu geintroduceerd. Deze vrouw kreeg het gratis omdat ze de eerste is.

De laatste stagedag op de maternity heb ik nog twee bevallingen gezien. Waarvan eentje best heftig. Bij dit baby'tje was namelijk de navelstreng twee keer op de nek heen gedraait. Gelukkig zat het niet strakt, maar het duurde wel een paar minuten voor het reageerde. Daarna moest het gestabiliseerd worden doormiddel van uitzuigen en het geven van zuurstof. Aan het einde van de dienst zeiden ze allemaal we gaan je missen. Nou ik ga hun zeker ook missen. Ze zijn allemaal zo aardig en geintereseerd in je. Zodra je de afdeling opstapt voel je je meteen op je gemak echt een heel fijn gevoel.

Wij hebben een soort ritueel ontwikkeld dat we vrijdags onze kleding wassen met koud water in een tijltje en zaterdag onszelf wassen. Want ja onszelf wassen met warm water is echt een gedoe. En ach zodra je een stap buiten zet ben je meteen weer zwart dus eigenlijk heeft het helemaal geen zin. Als je 's avonds een doekje over je gezicht haalt is deze gewoon helemaal zwart.

We zijn na onze laatste dag langs sister Demania geweest van het weeshuis. Echt zn typische ortodoxe vrouw die ons natuurlijk ook meteen wilde bekeren tot het geloof. Ze zei als je op latere leeftijd je tot god bekeerd je het veel intenser beleeft. Het is toch mooi dat jullie dan wel jullie kinderen met het geloof kunnen opvoeden. Nou nee.

Vrijdag zijn we naar het national museum van Nairobi geweest wat nog wel een zoektocht was. We waren zo slim geweest om van te voren niet te hebben gekeken waar het ongeveer was. Dus na 2 uur lopen en ons leven al rennend over de highway hadden gewaagd kwamen we dan eindelijk aan. Het was een leuk museum zeker omdat er ook een tentoonstelling was over de aanval op de west gate mall. Allerlei mensen die er bij betrokken waren werden geinterviewd.

Zondag zijn we dan voor het eerst bij het weeshuis langs geweest. Dit was een zeer bijzondere ervaring.. We kwamen daar aan en eigenlijk wist niemand dat we zouden komen. Maargoed toen hadden ze ons maar achter de tv gezet want al die kinderen waren een film aan het kijken. Life of pie echt een film voor 4-6 jarige maar niet heus. Het zijn allemaal een beetje smoetzige kindjes. Na de film gingen ze naar buiten en liet de teacher ze rondjes rennen. Vervolgens liet hij ons met de kinderen alleen zo van ziek het maar uit. We hadden al gevraagd of we met ze mochten voetballen, maar dat mocht niet want ze gaan zo lunchen. Nou als je ons alleen laat dan pakken we dus wel een voetbal. Na het voetballen werd de lunch geserveerd, rijst met groenten en een banaan. Na de lunch gaven meerdere jongens aan dat ze nog honger hadden terwijl het echt een brod vol was. Na de lunch nog een half uurtje voetballen om vervolgens te douchen en te gaan slapen. Douchen gaat zo, ze worden ingezeept door de teacher dan spoelen ze zich af. Ze hebben geen handdoek, dus drogen zich af met hun viezen kleding of met de zon. Vervolgens gaan de vieze kleding weer aan dus schoon zijn ze niet echt. Nadat ze allemaal gedouched waren gingen ze op een kleed op de grond zitten en moesten ze anderhalf uur slapen. Wij hadden zoiets van oke nu zijn we echt nutteloos. Dus zijn we naar huis gegaan.

Inmiddels sta ik nu al twee dagen op de general private ward. Hier zal ik jullie meer over vertellen in mijn volgende blog anders heb ik straks niks meer te vertellen!

Bedankt voor het lezen allemaal.

Asanti.

Liefs Hannah