Dag 1 en 2

Dag 1                                                                

Na meer dan 300 dagen aftellen, wat inentingen, stressvolle maar toch leuke acties en spannende voorbereidingsdagen is het dan toch eindelijk zover! Bijna een jaar geleden schreef ik me voor deze reis in en leek het allemaal nog zo ver weg en onwerkelijk, maar nu… nu is het wel heel dichtbij gekomen, ik ga echt !

Al om 6 uur ’s ochtends stond ik naast me bed , met  wel heel veel energie. Samen met mama, Sterre en Merel vertrok ik richting Schiphol waar de tijd van afscheid nemen al snel was aangebroken. Dat was toch wel even lastig. En toen ik even later , ver weg van mijn reisgenootjes, in het vliegtuig zat,  naast een oude Turkse man die mijn stoel half in beslag had genomen vroeg ik toch even af waarom ik dit nou zo graag wou , maar die twijfels verdwenen compleet toen ik weer veilig met beide benen op de grond stond en we een warm welkom kregen van Samantha en de buschauffeurs. Het feit dat de bagage niet aangekomen was maakte me niet zoveel uit, dan maar een paar dagen helemaal back to basic ! Met de busjes gingen we richting onze eerste slaapplaats. Het was er superluxe (voor Ugandese begrippen, dat wel)! Maar echt veel tijd om daarvan te genieten was er niet, aangezien het al 7 uur ’s ochtends was en iedereen wel wou slapen na zo’n lange reis. 

Dag 2

Vandaag werd ik voor het eerst wakker in Uganda, maar het besef dat we er nu echt waren was er nog niet helemaal. Echt veel van het land had ik namelijk nog niet gezien tijdens dat busreisje van 10 minuten in het donker.
Toen iedereen eenmaal wakker was gingen we ontbijten en de tuin van het hostel in, waar overal  om ons heen vogelgeluiden waren die je normaal alleen maar op ringtones hoort en prachtige fruitbomen stonden met grote bladeren die ik alleen nog maar op foto’s gezien heb. Deze tuin  was nog maar zo’n minuscuul, klein stukje van Uganda, maar ik vond het al helemaal geweldig. Tijdens de 5uurdurende busreis richting Peldio kon ik nog meer van Uganda bewonderen! De uren vlogen voorbij en ondanks dat ik moe was wou ik geen oog dichtdoen. Alles was zo mooi: de gekleurde huisjes, de prachtige natuur, de schattige kindjes die zwaaiend achter het busje aan renden en muzungu riepen, de rode zandweggetjes waar iedereen door elkaar heen rijdt en het lijkt alsof er geen regels gelden, alle nieuwe indrukken! Al snel waren we bij Pelido aangekomen waar we onze tenten hebben neergezet (in de kerk), wat hebben gegeten en nog gezellig bij het kampvuur gezeten hebben.