Zoals de titel al zegt, ben ik nu bijna een half jaar terug in Nederland. Nog steeds denk ik elke dag terug aan onze bijzondere reis naar het weeshuis in Buduatta, Ghana. We hebben hier een ongelofelijk mooie en ook af en toe wel heftige tijd meegemaakt. Werkelijk alles was anders dan dat het hier is. Hier merk je altijd wel dat er onnodig dingen worden weggegooid of dat als iets stuk is gewoon vervangen (kan) word(en). Hier sta ik dan ook erg bij stil en probeer het zelf dan ook zo min mogelijk te doen. Na Ghana weet je ook dat mensen met veel minder nog steeds gelukkig kunnen leven, maar je komt zo makkelijk weer terug in je eigen luxe leventje. Hier kan je ook niet om heen, Nederland is rijk en je kunt niet zomaar zo gaan leven als in Ghana. Bij ons weeshuis is Ghana zat een klein schooltje, maar ondanks dat dat een soort basisschool was verschilt het enorm van ons basis- en middelbaar onderwijs. We hebben zat pennen, schriften, lesmateriaal en goede docenten. Bij ons kun je niet zomaar voor de klas komen te staan als je eigenlijk niet weet waar je over les moet geven. Toch gebeurde dit in Ghana wel. Hier was dit ook de beste optie die er was, de kinderen moesten toch iets van onderwijs mee krijgen. Hier was ik in Ghana erg van geschrokken tijdens de rekenlessen. Vooral bij wiskunde gaat het me dan ook steeds meer opvallen dat wij hier in Nederland zo ontzettend veel leren. Na je schooldag ga je dan ook gewoon in je nieuwe jas en tas op je eigen fiets naar huis. Op de weg naar huis kom je auto's, scooters, vrachtwagens en bussen tegen. Helemaal niet bijzonder, totdat je het gaat vergelijken. Ookal heb je geen nieuwe jas aan, maar is die al een jaar oud.. In Ghana lopen de kindertjes in kleding die geschonken is door kerken of Europese stichtingen. Deze kleding is al heel veel jaren gedragen en is eigenlijk al helemaal kapot en versleten, maar hoe blij ze er mee zijn als je het aan hen geeft. Ze gaan zich meteen omkleden en modeshows doen. Voor ons is dat niet voor te stellen en veel mensen zouden zich schamen als ze in kleding lopen die bijvoorbeeld van een kringloopwinkel komt. Ook fietsen, auto's, scooters en bussen. In Ghana wordt elk busje helemaal volgepropt met kinderen, volwassenen, ouderen en tot slot nog wat kippen en geiten. In onder andere Nederland heeft iedereen z'n eigen auto en de bussen die er rijden zijn allemaal goed onderhouden. En wanneer deze bussen afgedankt zijn gaan ze naar landen zoals Ghana. We hebben hier dan ook veel Europese bussen zien rijden, van schoolbussen van zestig jaar oud tot Duitse busjes van loodgietersbedrijven. Maar natuurlijk ligt het verschil niet alleen in de samenleving. Als ik thuiskom gooi ik m'n tas neer pak ik even iets uit de koelkast en ook een koekje erbij uit de kast vol met allemaal eten. Neem het mee naar de bank en ga even lekker zitten. Daarna loop ik naar mijn kamer, radio aan en laptop erbij. De eerste weken na Ghana vond ik dit zo lastig en zo overbodig luxe, maar je ontkomt er gewoon niet aan. Ik sloot me steeds meer af voor het verschil omdat je in alles het verschil voelt, en je dan ook erg schuldig gaat voelen. Natuurlijk merk ik bij bijna alles wat ik doe dat er zoveel dingen zijn die overbodig zijn en daar ga je je dan bijna voor schamen. Ook om de kleinste dingen waar je eerst chagrijnig van zou worden, kijk je nu heel anders tegenaan. Zoals m'n telefoon waarvan de batterij bijna leeg is en het internet die steeds uitvalt, balen! In Ghana keken de kinderen op van mijn mooie telefoon, wat een hele oude Nokia is waar nog net een camera op zit. Op school lachen mijn vrienden, waarvan de helft met een (gouden) iPhone rond loopt, me bijna uit maar ik vind het wel prima zo. De kinderen van ons weeshuis hebben zonder dat ze het weten ons zoveel wijzer gemaakt. Echt een prachtige ervaring om op terug te kijken en nog dagelijks mee bezig te zijn!