Alweer een week is voorbij gevlogen. Met de nadruk op gevlogen, want ik kan me nauwelijks nog voorstellen dat ik een week geleden nog in het vliegtuig zat. Hoe blij we met z’n allen waren dat we na een lange reis eindelijk geland waren, zo blij zijn we nu dat we eindelijk al het rode zand van ons af kunnen spoelen in het Lake Bunyonyi.

Ons avontuur is begonnen in Masaka, best wel een aantal uurtjes rijden vanaf het vliegveld, maar daardoor konden we mooi om ons heen kijken. Het is wel even wennen om opeens allemaal zwarten om je heen te zien. Één hoofdweg waar alleen maar busjes over heen rijden. (En nu weten we ook wel waarom… Het is niet heel verstandig om met je net nieuw gekochte, schoon gewassen sportwagen bij mensen op huis bezoek te gaan.) En overal langs de weg zijn kleine geverfde huisjes waar mensen hun spulletjes verkopen. Je vraagt je af hoe mensen van die omzet kunnen leven, aangezien de buren precies hetzelfde verkopen.

‘s Middags aangekomen bij Pelido in Masaka zijn de tenten opgezet. Niet zomaar opgezet, maar in de kerk! Elke middag als we terug kwamen van de projecten hadden de kinderen van de school pauze. Je voelt je dan eigenlijk net een zwarte piet. Kinderen ziten je aan te staren en worden blij als je terug zwaait, gewoon omdat je een andere huidskleur hebt en je ze bijna nooit tegen komt

Bij Pelido hebben we meegedaan met een aantal projecten. Een stoof maken, waarbij je klei, water en gras mengt en dat in de vorm van een stoof brengt. Na een dag is het opgedroogd en kun je er al op koken. Het is echt super leuk om te maken! In principe kan iedereen dus zo’n stoof maken, omdat de spullen die je er voor nodig hebt gewoon in de tuin hebt liggen.

Ook hebben we geholpen bij een water project. We zijn een stukje gereden naar een bruine poel om het water eruit te halen, zodat er weer nieuw schoon grondwater in kan lopen. We hebben het gras rond de poel weg gehakt en alleen de drie sterkste mannen van het dorp mochten het water eruit halen. Daarbij kwamen allemaal vissen naar boven en aangezien het hele dorp gewaarschuwd is dat ze die dag het water zouden verschonen, kwam ook het hele dorp bij elkaar om vissen te vangen. Het is best erg om te zien hoe bruin dat water is. Vooral als je weet dat ze dat moeten drinken, terwijl wij daar met onze 1,5 liter flessen schoon drinkwater aan komen lopen.

Verder hebben we nog aan landcare gedaan. We hebben een keul gegraven waar het water in kan lopen in het regenseizoen. Zodat niet alles het land over loopt. Dat was best zwaar in de warme Afrikaanse zon. Met de blaren op onze handen zijn we weer terug gegaan naar Pelido.

Verder hebben we in de middag een keer met kinderen gelezen. Één van de voertalen in Oeganda is namelijk Engels, maar kinderen durven dat niet te praten, omdat ze bang zijn dat hun uitspraak niet goed is. WIj moesten ze daarbij dus helpen. Ook hebben we nog een voetbal wedstrijd gehad tegen het schoolteam. Volgensmij is het 1-1 geworden. Niet dat ik het gevolgd heb, want ik was druk in gesprek met een leeftijdsgenoot. Echt leuk om te praten met iemand van dezelfde leeftijd, maar een heel ander leven.

Donderdag in de vroege ochtend zijn we vertrokken in de bus naar Kim. Kim is een vrouw met twee geadopteerde Oegandese kinderen. Ze ondersteund projecten die helpen bij ondervoeding van kinderen. Zo hebben geholpen op het land (pinda’s van de plant afhalen) en pindakaas gemaakt. Want de meeste kinderen hebben een protaïne tekort en door deze kinderen pindakaas te geven kregen ze die protaïnes wel binnen. We zijn ook in het ziekenhuis geweest waar Kim ondervoede kinderen opvangt en deze er weer boven op probeert te helpen. We hebben zelfs op echte bodaboda’s rondgecrossed om op huisbezoek te gaan bij kinderen die in dat ziekenhuis hebben gelegen, als controle.
Toen we aankwamen bij het eerste huis was er niemand. Één van de buren vertelde dat ze vroeg in de ochtend naar het ziekenuis waren vertrokken, omdat het kindje waar we voor kwamen in de enacht hoge koorts had gekregen. Kim vertelde dat ze het bijna niet kon geloven, omdat deze ouders, niet zoals de meeste ouders, hun kind helemaal niet verwaarloosde. Ze zorgde er goed voor en deden hun best. Ze hadden genoeg te eten en geld, dus het kwam heel onverwachts.
Het tweede huis waar we heen gingen was waar het kindje Joshua met z’n oma woonde. Joshua heeft een waterhoofd en daardoor moeite om recht te zitten of te lopen. Daarvoor hebben ze hem een stoel gegeven waarin hij kan leren om te staan. Het probleem is alleen dat zijn moeder geen tijd heeft om hem te helpen, aangezien ze op het land moet werken, voor nog 7 andere kinderen moet zorgen en geld moet verdienen met het maken van armbandjes, tasjes enz. Kim vertelde gelukkig wel dat ondanks alles Joshua en zijn moeder heel gelukkig zijn. Als Joshua mee wordt genomen het land op, heeft hij de grote schik en de grootste verhalen. En het doet echt wat om zo’n kindje dan te zien lachen wanneer je hem een simpele ballon geeft.
Ook zijn we nog naar Tom geweest. Tom is een jongetje van 18, maar hij lijkt meer op 8. Door protaïne tekort heeft hij zwellingen gekregen die ene deel van zijn hersenen aangetast hebben. Daardoor lijkt hij een beetje geestelijk gehandicapt. Hij woont bij zijn oma, die zelf heel oud en dun is en op dit moment ook nog ziek is van de malaria. Toch zijn die 2 onafscheidelijk van elkaar. De vader van Tom woont ergens anders. Kim denkt dat hij zich voor Tom schaamt. Kim heeft hem een baan gegeven op de pindakaas plantage, waar hij 6 euro per week krijgt en daar het eten voor Tom van kan kopen. Toch maakt zijn vader het op aan andere dingen zoals drank. Ook aan Tom hebben we ballonnen gegeven en hij heeft zelfs voor ons gezongen. Je vraagt je toch af wie niet van zo’n kind kan houden!

Na al dit gezien en beleefd te hebben zijn we dus bij Lake Bunyonyi. Waar we wel wifi, stroom en zeker lekker eten hebben. Een tent aan het meer met een prachtig uitzicht als je ‘s ochtends je tent uitstapt en de slaap uit je ogen veegt. Na een rustig weekendje gaan we er nog 1 weekje tegen aan. De tijd is zo snel gegaan! Ik hoop dat aankomende week minstens net zo leuk wordt. Maar met deze groep moet dat zeker lukken!