Strack deed in 1988 onderzoek naar de facial feedback hypothesis: het idee dat gezichtsuitdrukkingen van invloed zijn op iemands emotionele toestand. Een lach kan opgewekt worden door een pen tussen de tanden vast te houden; een frons kan opgewekt worden een pen tussen de lippen vast te houden. Een groot replicatie-onderzoek van Wagenmakers vindt echter geen bevestiging van de facial feedback hypothesis. Strack verklaart dat met twee argumenten: de onderzoekers in de nieuwe onderzoeken gebruikten een videocamera zodat de mensen die de pen niet goed vasthielden eruit gefilterd konden worden. Dit gebeurde niet in het originele onderzoek. Ten tweede zijn de stripverhalen niet meer gepast voor de deelnemers (namelijk studenten in verschillende landen). Tegen het tweede argument bracht Wagenmakers in dat middels een pilot onderzoek getest is of de stripfiguren niet te hilarisch en niet te saai waren. De “grappigheid” van de stripfiguren komt overeen met de “grappigheid” van de stripfiguren van Strack. Strack zegt echter dat zijn onderzoek nooit echt gerepliceerd kan worden: verschillende deelnemers en verschillende stimuli kunnen zorgen voor verschillende resultaten. Zelf zou Strack niet meer dezelfde methode gebruiken om de hypothese te testen. Wagemaker zegt tenslotte niet dat zijn onderzoek betekent dat de hypothese onwaar is: er zijn wellicht fouten in de methode