Keeping up with Kerime Pt. 10

¡Hola a todos! 

Weer een week veel te snel voorbij, en dus ook weer een blog die een beetje te laat is! Gelukkig was het het wachten waard, want in deze blog vind je een verslag van mijn trip naar Bocas del Toro en een verslag van de afgelopen werkdagen.

Zaterdagochtend vertrokken Stine en ik om 8 uur uit Puerto Viejo om een beetje op tijd in Panama aan te komen. De grensovergangen zijn hier namelijk niet zoals in Europa, het gaat nog compleet met stempels, smeergeld en wachten in lange rijen! Bovendien hadden we besloten om geen shuttleservies naar Bocas te nemen, maar gewoon met lokale bussen onze eigen weg te vinden. In de eerste plaats was dat omdat het goedkoper is, maar het is ook veel leuker, je ontmoet namelijk lokals en andere backpackers en het is dus veel gezelliger dan tussen de luidruchtige Amerikanen in een shuttlebusje! De lokale, gammele, krappe bus vanuit Puerto leverde ons om even voor 10 bij de grens af en bij het uitstappen raakten we aan de praat met een groepje andere reizigers. Het is heel grappig hoe gemakkelijk je contact maakt met andere backpackers, allemaal zo in een vreemd land en open voor andere mensen in hetzelfde schuitje. Je zegt gewoon tegen elkaar:“Hey, are you guys also going to Bocas? Great, lets travell together!” En dan reis je dus samen! Ik vind dat echt super om mee te maken, het is zo makkelijk om contact te maken als er geen vervelende sociale regels zijn die je tegenhouden! In het hostel was mij al verteld dat we het beste een groepje konden verzamelen om vanaf de grens van Panama met een busje naar de haven te gaan, want iedereen probeert je zo veel mogelijk te laten betalen en met een groep houd je de prijs laag. Ook de officiële instanties aan de grens zijn trouwens niet vies van een beetje sjoemelen met de regels en prijzen, zo kun je maar in een geldsoort betalen en kun je jou geld maar bij een kantoor wisselen tegen een erg ongunstige wisselkoers. En als je geen vliegticket kunt laten zien die bewijst dat je binnen 3 maanden Panama weer uit gaat dan moet je genoeg dollars bij je hebben om jezelf het land in te kopen! Zelfs als al je papieren dan in orde zijn moet je nog geduld hebben om het land in te mogen, in totaal hebben we 1,5 uur gedaan over het oversteken van de grensrivier, iets wat in Europa nog geen 2 minuten zou duren!

Gelukkig hadden we nu de tijd om een beetje te kletsen met onze reisgenootjes, het waren vier jongens, waarvan 2 uit Duitsland, 1 uit Slovenië en de laatste uit de VS. De Amerikaan leek echt zo uit een film te zijn gekomen, hij was de typische surferdude, compleet met dreadlocks, weerspiegelende zonnebril, surfbord op zijn rug, en paspoort met extra blaadjes voor alle stempels die erin stonden! De andere jongens waren ook heel aardig en het was nog niet eens zo erg om te moeten wachten, bovendien heb ik er door dit weekendje weer 8 mooie stempels in mijn paspoort bij! Nee, maar echt, het wachten was het helemaal waard, want wat was Bocas ontzettend mooi! Vanuit de boot vanaf het vaste land voel je de frisse zeewind, en zie je de mangrovekust en de witte strandjes ertussen! Aangekomen in het hostel kwamen Stine en ik Ida tegen, een vriendin die een poosje de kamergenoot van Stine was geweest toen ze ook in het centrum werkte. Zij is heel bekend in Bocas dus na de lunch nam ze ons mee naar een naburig eiland om op een paradijselijk strand te liggen en in de fel bauwe zee te zwemmen! Die avond gingen we lekker uit eten en besloten Stine en ik de volgende dag niet te laat te starten zodat we een toer konden doen naar verschillende eilanden en konden snorkelen.

Die ochtend waren we dan ook op tijd op om naar de bank te gaan, de toer te regelen en ergens te ontbijten, maar nu heb ik de nadelen van de Pura Vida cultuur ondervonden; niks ging snel, als het al gebeurde en iedereen bleef daar heel relaxed onder. Uiteindelijk vonden we dan toch een leuke toer en hadden we alles op tijd geregeld, zodat we om 10 uur op het kleine bootje uit konden varen. Op die boot zaten onze gids, twee Spaanse toeristen en toevallig genoeg ook Luka, de Sloveen die we de dag ervoor al tijdens het reizen hadden ontmoet. Het werd een erg geslaagde dag, waarbij we eerst naar Deolphin Bay gingen en het geluk hadden om een hele groep dolfijnen te zien. Daarna gingen we naar een prachtig onbewoond eilandje, waar we de tijd hadden om zelf in de jungle rond te lopen, en daarna aan het strand te liggen. Ook hebben Luka, Stine en ik daar op professionele Expeditie Robinson wijze kokosnoten uit de boom gehaald en er heerlijk van gedronken en gegeten. Het was echt paradijselijk, op het witte strand staande, met verse kokos in de hand en dan over de blauwe zee uitkijkend...

Na het bezoek aan het eilandje gingen we lunchen en daarna snorkelen. Het snorkelen was ook weer prachtig, het koraal had super veel verschillende kleuren en vormen en de vissen waren net zo! 's Avonds zijn we met zijn drieën uit eten gegaan en hebben we daarna nog iets gedronken, en besloten de volgende dag samen terug te reizen. Want helaas moesten we de volgende dag de boot van 12 uur weer terug nemen, om niet het risico te lopen dat we te laat bij de grens aan zouden komen, aangezien deze sluit om 4 uur 's middags (stel je voor, hij sluit gewoon!). De grensovergang ging deze keer gelukkig soepeler, maar al hadden we heel lang moeten wachten, het was het sowieso waard geweest, dit was een geweldige mini-vakantie!

De gewone gang van zake maakte op woensdag heel abrupt een einde aan het vakantiegevoel, al moet ik natuurlijk niet overdrijven over hoe zwaar of vervelende het werk is, want dat is het niet! 's Ochtends moet ik weliswaar om 6 uur opstaan, maar om bij het centrum te komen fiets ik langs een prachtig wit strand en door een groene jungle, dus het is het altijd waard. Ook de afwisseling en dankbaarheid van de dieren houden het werk leuk. Deze week waren er weliswaar geen ontsnapte krokodillen, maar nu de band met de dieren en mensen van het centrum groeit worden de kleine dingetjes steeds belangrijker. Zo ging Namu, de baby ocelot, voor het eerst naar het bos, daar kon hij vrij rondlopen en verkennen. En hij deed het heel goed, hij heeft geklommen en gerend, en dat voelt zo spannend en goed om te horen. De jonge dieren groeien zo snel en iedere nieuwe stap is super! 

Deze week wordt al weer mijn laatste week in het centrum en dat vind ik heel erg, ik ben in korte tijd heel erg aan de dieren en collega's gehecht geraakt. Als je er wat langer bent krijg je steeds meer taken en voel je je nog beter in het team, zo mag je ook wel eens meehelpen in de nursery. Vandaag heb ik bijvoorbeeld voor Sandra, het baby luiaardje gezorgd, ze heeft op mijn schoot liggen slapen en dat voelt zo vertrouwd en lief! Ook is er een baby aapje, Sergio, die altijd bij mij wil zitten. Na dat ik van de week een hele dag bij hen bij gebleven begint hij steeds te roepen als hij me ziet en steekt hij zijn armpjes uit, dat is zo'n lief en fijn gevoel. Al is het wel jammer dat hij eenmaal bij mij ook niet meer weggaat waardoor ik gisteren ongeveer een uur langer ben gebleven, en bovendien zit hij op je schouders terwijl hij zich aan je haar vasthoud, waardoor dat totaal klitterig en uitgetrokken wordt! En hoewel ik dat laatste dan misschien niet ga missen ga ik deze week toch nog van alle momenten in het centrum genieten en ben ik na volgende week weer klaar voor een nieuw avontuur!

Besos en tot snel,

Kerime

Image
Follow the author: KerimevO
Promotions
verzekering studeren in het buitenland

Ga jij binnenkort studeren in het buitenland?
Regel je zorg- en reisverzekering via JoHo!

Content categories
Comments, Compliments & Kudos

Add new contribution

CAPTCHA
This question is for testing whether or not you are a human visitor and to prevent automated spam submissions.
Image CAPTCHA
Enter the characters shown in the image.
Image
Access level of this page
  • Public
  • WorldSupporters only
  • JoHo members
  • Private
Statistics
[totalcount]