Tijdens ons laatste weekend in Pachbhaiya kwamen de vrijwilligers van Pokhara nog langs. Op zaterdag hebben we ze de omgeving laten zien en zijn we met een bootje het meer op gegaan. Het was heerlijk weer, dus een duikje nemen in het meer was onvermijdelijk. En zondag hebben we ze onze scholen laten zien.

Op maandag was mijn afscheid van school. Eerst hadden ze allemaal een examen dus ben ik mee gaan opletten of ze niet afkeken.
Dit was wel een verschil met Johan's school. Bij hem ben ik ook een keer wezen kijken tijdens de examens. Je hoorde ze gewoon praten en bij elkaar kijken, maar geen leraar die er wat van zei. Ook gingen ze naar de wc toe en hadden ze allemaal boeken klaarliggen om in te kijken. Toen Johan hier een keer wat van gezegd had tegen de directeur moest de student sorry tegen Johan zeggen en was alles weer goed. Toch wel een verschil met de Nederlandse scholen. Overigens kregen ze ook nog eens het antwoordblad mee naar huis als ze klaar waren bij Johan. Dus als de eerste klaar waren kon de rest naar de 'wc' om even naar het antwoordblad te kijken.
Bij de examens op mijn school viel het me vooral op dat de studenten echt veel mochten vragen aan de leraren. Hierdoor werden ze echt veel geholpen. Het spieken probeerde ze te vermijden door de verschillende klassen te mengen.

Na de examens gingen we naar de library, hier werd ik overladen met bloemen en kwamen de kinderen me een voor een doei zeggen. Erg schattig allemaal! Na nog even flink te hebben geknuffeld met de kinderen was het tijd voor me om te gaan.

Op dinsdag was het eigenlijk ook alleen maar taspakken en afscheid nemen van iedereen. Als eerste werden we bij de buurvrouw uitgenodigd voor middageten. De buurvrouw komt uit officieel uit India, we kregen daarom ook Indisch eten. Dit was echt heerlijk!
Hierna gingen we in het dorp alle kindjes wat cadeautjes geven (pennen, kleurpotloden, tekenpapier, pleisters, kleren, etc).
Na de kinderen van ons af te hebben geschud gingen we naar Hari en Mohans thuis (Hari is docente van mijn school en haar broertje Mohan een docent van Johans school). Hier was er ook eten voor ons klaargemaakt en kregen we een traditionele afscheidssjaal van hun moeder.
's Avonds hebben we een afscheidsetentje gehad met Rambhakta en Krishna. Waarbij de roksi niet kon ontbreken natuurlijk.

Woensdag ochtend wilde we vroeg richting Pokhara. Toen we rond 7 uur naar boven kwamen waren de kinderen uit het dorp blijkbaar al langsgeweest om te vragen wanneer ze afscheid konden nemen.
Als eerste hebben we afscheid genomen van Rambhakta en Krishna, we kregen een tika, sjaal en afscheidsknuffel. Na dit afscheid kwamen alle kinderen en buurtbewoners ons een tika en bloemen geven. Toen we naar de taxi liepen stonden alle buurtbewoners ons uit te zwaaien, dat voelde erg speciaal! De kinderen en Rambhakta liepen met ons mee naar de taxi. Nog even flink knuffelen en toen was het tijd om echt te gaan. In de taxi was het vechten tegen de tranen.

In Pokhara zijn we overdag even langsgeweest bij het project van de andere vrijwilligers. Het weeshuis en de school bekeken. De vrijwilligers hadden de school geschilderd, dit was echt een verbetering! 's Avonds zijn we met alle vrijwilligers gaan uiteten, erg gezellig.

Onze laatste dag in Pokhara hebben we niet zoveel gedaan. Het regende in de ochtend dus besloten we er een rustdagje van te maken.
De volgende ochtend hadden we met Mohan en Hari afgesproken. We hadden ze uitgenodigd om een paar dagen mee naar Kathmandu te gaan.

Na een lange busrit van 8 uur kwamen we aan in Kathmandu, allemaal een beetje brak van de busrit. Nadat we een beetje rond gingen wandelen kwamen we aan bij durbin square, een mooi plein met veel tempels.

De volgende dag hadden we een mannen en vrouwendag. Mohan snapte maar niet waarom ik alleen met Hari op pad wilde. Gelukkig durfde hij dat niet direct aan mij te vragen. Het plan was namelijk dat Hari en ik naar haar vriendje toe gingen. Dit was natuurlijk strikt geheim voor Mohan.
We zijn eerste met z'n vieren naar het hoogste uitkijkpunt van Kathmandu gegaan. Na nog een laatste vraagronde van Mohan aan Hari lukte het ons om toch een andere kant op te gaan. We hadden met haar vriend afgesproken bij zijn kamer. Hier aangekomen hebben we even gekletst en besloten we naar de zoo te gaan, hiervan waren we zeker dat we Johan en Mohan niet zouden tegenkomen.

De zoo stelde niet zo heel veel voor vergeleken met de Nederlandse dierentuinen. Maar ik heb wel mijn eerste Nepalese tijger gezien (die ik hopelijk binnenkort in het wild zie) en liep er een olifant los rond. Om 2 uur was het tijd om te gaan Anande (vriendje) moest namelijk op een soort electronica beurs werken. Wij zijn toen naar een locale markt gegaan om wat kleren voor Hari te scoren. Hierna vroeg Anande of we nog even langs wilde komen op de beurs. Hij wist ons via backstage pasjes binnen te smokkelen. Wel was het erg lastig aangezien we niet echt met hem konden praten op de beurs. Dit was namelijk weer verdacht voor zijn collega's. Na een tijdje besloten we maar te gaan, het was niet echt een vrouwenbeurs.

Na aankomst in het questhouse kwamen Johan en Mohan ook al vrij snel. Helaas werd Johan toen ziek en kon die alleen nog maar in bed liggen. 's Avonds zijn we maar met z'n drietjes gaan uiteten.
De volgende ochtend wilde Johan toch graag mee. We zijn toen naar Patan gegaan, waar ook echt prachtige tempels stonden. Hierna besloten we naar Bhaktapur te gaan, dit is een stad vol met tempels. Was prachtig om te zien. We sloten onze dag af met het Royal Palace. Het was erg mooi om te zien. Onverstelbaar als je de rest van Nepal ziet, zo armoedig.

De volgende dag moesten we alweer afscheid nemen van Hari en Mohan, ons laatste beetje Pachbhayia. Het was erg moeilijk voor me om Hari uit te moeten zwaaien. Toen we weer in het questhouse kwamen werd ik ziek, eerst Johan twee dagen en nu ik twee dagen ziek. Gelukkig gaat het nu weer wat beter en kunnen we morgen verder reizen naar het nationale park, Bardia.