‘Medicine, as a doctor, nurse, physio or student, is your passport to the world’ – Mark Wilson.Voor het merendeel van de medische professionals is reizen dé manier om geneeskunde te kunnen beoefenen in een ander land en een ervaring op te doen met het werken in een andere cultuur. Een buitenlands co-schap, stage of baan in de gezondheidszorg in het buitenland biedt inderdaad een uitgelezen mogelijkheid om je professionele and personele horizons te verbreden. Het is unieke en bijzondere manier om in het hart van de gemeenschap te kijken, want binnen de meeste culturen vormt de gezondheidszorg het centrale punt. Om je vantevoren goed te kunnen oriënteren op de mogelijkheden, is het verstandig om meerdere bronnen te raadplegen. Op deze manier weet je bijna zeker dat je het land en de plek kiest die goed bij je past. Hierbij moet je denken aan de mogelijkheden wat betreft de inhoud van je co-schap, medische stage of baan maar ook of het land en de plek je aanspreken qua cultuur, klimaat en taal. Kies een bestemming die een bepaalde nieuwsgierigheid teweegbrengt. Je interesse moet worden gewekt door de uitoefening van de gezondheidszorg op die specifieke plek. En ook niet onbelangrijk, verwacht je dat werken of stage lopen in dit land een ervaring zal zijn die je iets oplevert? Het kan zijn dat je wilt onderzoeken hoe je het beste kunt communiceren in een vreemde taal omdat je over een aantal jaren wilt gaan werken als huisarts in een multiculturele stad. Of misschien ben je wel geïnteresseerd in de laatste technologische ontwikkelingen binnen de vaatchirurgie en geeft ervaring in een specialistisch buitenlands ziekenhuis je een duidelijke voorsprong bij het solliciteren op een opleidingsplaats terug in Nederland. Bedenk daarom vantevoren: 1. Wat is hetgene dat je perse wilt halen uit deze stage, co-schap of baan? 2. Waarom ga je voor deze ervaring? En ten slotte 3....

Voor zowel dokters als verpleegkundigen geldt dat je ervaring krijgt met het werk binnen de medische sector in een compleet andere setting. In het algemeen kun je ervan uitgaan dat je in een korte tijd veel kennis zult opdoen over de manier van werken binnen de gezondheidszorg in het buitenland. Dit betreft niet alleen kennis van de theorie maar vooral ook van de praktijk. Praktisch werk zoals het inbrengen van infusen, bloedprikken, het assisteren op de operatiekamer en het meehelpen bij de kleine verrichtingen op het preoperatieve spreekuur. Zorg er daarom zeker voor dat je deze vaardigheden beheerst vóórdat je aan het co-schap begint. Uiteraard hangt het per specialisatie af welke praktische vaardigheden je exact zal gaan toepassen op de werkvloer. Mocht je nu bijvoorbeeld al weten dat je na je afstuderen als huisarts in de tropen wilt gaan werken, dan kun je daar rekening mee houden. Vanuit dit oogpunt is het interessant om ervaring op te doen op verschillende afdelingen en poliklinieken. Dit zodat je deze kennis later met elkaar kunt combineren. Zo kun je kiezen om in het buitenland niet één maar verschillende co-schappen te lopen. Dit geldt in het bijzonder voor een vak als huisartsgeneeskunde, maar ook bij een specialisme als chirurgie als dit niet onbelangrijk. Bij de chirurgie is een co-schap op de spoedeisende hulp bijvoorbeeld een waardevolle aanvulling op een co-schap algemene chirurgie. Natuurlijk zijn er altijd een aantal algemene vaardigheden die je geacht wordt te beheersen als co-assistent. Dit betreft het onderzoek van het hart-en longen, het buikonderzoek, het algemene neurologisch onderzoek en het onderzoek van het bewegingsapparaat. Daarnaast kun je je gericht voorbereiden door ervoor te zorgen dat je een aantal specialisme-...

Voordat je besluit om een co-schap te gaan volgen in het buitenland, loont het om eerst te bedenken wanneer je dit het beste kunt doen. Met andere woorden: wat is voor jou het meest geschikte moment? Dit heeft als groot voordeel dat je nog niet vast zit in een strak rooster van co-schappen lopen. Ook kun je een co-schap in het buitenland mooi gebruiken als een overbruggingsperiode tussen bachelor en de start van de master. Zeker als je in het ziekenhuis in Nederland pas over een aantal maanden terecht kunt. Geregeld geldt er een wachtlijst voor de start van je co-schappen, dus lijkt dit een ideaal moment te zijn om er tussen uit te gaan! Een nadeel van deze periode kan zijn dat je al wel beschikt over de benodigde medische kennis maar nog vrijwel geen praktische ervaring hebt. Dit is op te lossen door het ziekenhuis te benaderen waar je universiteit mee samenwerkt. Informeer daar of je terecht kunt voor een ochtend oefenen op de dagopname. Je krijgt ter plekke feedback van ervaren verpleegkundigen bij het het uitvoeren van de praktische vaardigheden bloedprikken en het inbrengen van een infuus. Het grote voordeel hiervan is dat je als ervaren co-assistent gebruik kunt maken van het feit dat je al een tijd in het ziekenhuis hebt gewerkt. Je kunt al een aantal veelvoorkomende praktische handelingen zelfstandig uitvoeren. Een leuke optie is het combineren van een sociaal co-schap met een co-schap tropengeneeskunde, zodat je in totaal twee tot drie maanden weg bent. Een potentieël nadeel is dat je maximaal voor een periode van drie maanden naar het buitenland kunt gaan. Wat betreft het aanvragen van een fonds is een periode langer dan drie maanden gunstiger. Je hebt dan namelijk de keuze uit meer fondsen die je kunt aanschrijven...

Het vinden van betaald werk is in het ene land duidelijk eenvoudiger dan in het andere. Zo kun je als arts of verpleegkundige relatief gemakkelijk een baan vinden in de Scandinavische landen, Duitsland, België of in het Verenigd Koningrijk. Ook in Suriname en op de Nederlandse Antillen is voldoende vraag naar in Nederland geschoold medisch personeel. Wel krijg je daar te maken met andere medische problematiek dan dat je gewend bent in Nederland. Ook zijn de werkweken aanzienlijk langer. Daarnaast zul je tijdens het werk in aanraking komen met tropische ziekten, die in deze landen veelvuldig voorkomen. Als arts en verpleegkundige loont het daarom om voldoende kennis te hebben van tropische ziekten of een cursus te volgen alvorens af te reizen. Raadpleeg de eerder vermelde websites en medische uitzendbureaus bij vraag 13 ‘Hoe zoek ik naar medische vacatures?’ en vergeet ook zeker niet om een blik te werpen in de medische vakbladen waarin regelmatig wordt geadverteerd door ziekenhuizen en gezondheidsinstanties.De volgende pagina’s bieden gedetailleerde informatie over de meest populaire landen om een stage of co-schap in te lopen. De landen die zullen worden behandeld zijn achtereenvolgens: Scandinavië (Noorwegen, Zweden, Finland), België, Duitsland, Nederland, het Verenigd Koningrijk, de Nederlandse Antillen (Aruba, Bonaire en Curaçao), Suriname, Canada, de Verenigde Staten, Australië, Nieuw-Zeeland, en Zuid-Afrika. Dit gezegd hebbende, ben je van mening dat een land mist in dit rijtje, een bestemming die volgens jou absoluut in het rijtje thuishoort, laat het dan zeker even weten! Allereerst wordt er per land kort een introductie gegeven van hoe het gezondheidszorgsysteem is opgebouwd. Ook wordt er aandacht besteedt aan onder andere het proces van registeren als praktiserend arts en verpleegkundige, het verkrijgen van...

Het Verenigd Koninkrijk maakt gebruik van de National Health Service (NHS), een systeem waarbij de staat in bijna alle zorgbehoeften van zijn inwoners voorziet. Deze zorg omvat zowel de huisarts- als ziekenhuisbehandeling. Voor medicijnrecepten betalen patiënten zelf wel een een bescheiden bijdrage. De meest voorkomende medische problematiek in het Verenigd Koningrijk zijn hart- en vaatziekten en kanker. Er is voor medische professionals uit de EU geen vergunning nodig om in het Verenigd Koninkrijk te wonen. Wel is het noodzakelijk om je te registreren bij de General Medical Council voordat je als dokter in het Verenigd Koninkrijk mag werken. Hiervoor hebt je het originele diploma nodig, het huidige registratiebewijs uit Nederland en een verklaring van goed gedrag. Je hoeft niet deel te nemen aan het Professional and Linguistic Assessment Board (PLAB) examen. Een verpleegkundige moet bij het UK Central Council for Nursing, Midwifery and Health Visiting (UKCC) solliciteren voor toelating tot het Professional Register. Naast het meenemen van je diploma verpleegkunde en eerdere contracten ervaring, zijn de volgende documenten ook nuttig: gedocumenteerd bewijs van alle immunisaties en antilichaamniveaus voor hepatitis B en rubella, details van de laatste röntgen- en Mantoux testresultaten, details van de laatste curussen die je hebt gevold (bijvoorbeeld een lift en handling cursus). Alle Britse ziekenhuizen stellen het nu verplicht dat dokters geïmmuniseerd moeten worden tegen hepatitis B. Breng dus je vaccinatieboekje mee zodat je kunt aantonen dat je deze vaccinaties daadwerkelijk hebt gehad....

Canada heeft uitstekende gezondheidszorg faciliteiten, vergelijkbaar met de Verenigde Staten. Bovendien is in Canada de gezondheidszorg voor iedereen gewaarborgd en is het goedkoper dan in de VS. Zo zijn medisch consulten bijvoorbeeld gratis en heeft de patiënt geen verwijzing van de huisarts nodig om een specialist te kunnen zien. Het gezondheidszorgstelsel staat, net zoals in de VS, bekend als Medicare. Ongeveer 25 procent van de bevolking kiest echter voor privé-gezondheidszorg. De meest voorkomende ziekten zijn die van het hart en bloedvaten, het ademhalingsstelsel en kanker. In Canada hebben de medische studenten al een diploma voordat ze starten met de opleiding geneeskunde. Veel van de studenten hebben zelfs al een PhD behaald. Om deze reden zijn de eerste preklinische jaren direct erg klinisch georiënteerd. In plaats van drie klinische jaren zoals in Nederland, hebben de Canadese studenten er slechts twee. Ze krijgen direct eigen patienten onder hun hoede voor wie ze zorg moeten dragen. Een malpractice verzekering afsluiten is dan ook van vitaal belang. Studenten, inclusief medische studenten, moeten toestemming krijgen van de Canadian High Commission. Voordat je uit Nederland vertrekt om in Canada te gaan werken, moet deze werkvergunning al zijn aangevraagd bij de High Commission. Voor artsen geldt dat ze contact moeten opnemen met de bevoegde autoriteit in het gebied waarin ze aan het werk willen als arts. Een licensie van de Medical Council of Canada (LMCC) wordt toegekend aan afgestudeerde artsen die zijn geslaagd zijn voor het Evaluating Examen (MCCEE), het Licensure Qualifying Examination deel I en II, en vervolgens jaar één van de postdoctorale medische opleiding...

De Verenigde Staten zijn een zeer populaire bestemming voor zowel een co-schap of stage als voor het doen van onderzoek. De toestand van de medische zorg in de VS is bekend en blijft een actueel en constant probleem. Hoewel 15% van het BNP aan de gezondheidszorg wordt besteed, kunnen 30 miljoen Amerikanen zich de kosten van een medische verzekering niet veroorloven. Driekwart van de Amerikaanse ziekenhuizen zijn in particuliere handen. Amerikaanse artsen staan bekend om het gebruiken van de nieuwste medicijnen en het verrichten van veel medische onderzoeken. Medische zorg voor ouderen wordt verstrekt via een overheidsprogramma genaamd Medicare. Werklozen kunnen een beroep doen op Medicaid, verstrekt door een combinatie tussen het federale- en staats programma Medicare. Ongeveer 15% van de Amerikaanse burgers heeft geen ziektekostenverzekering en zijn afhankelijk van Medicare of Medicaid en andere liefdadigheidsinstellingen. Hoewel veel Amerikanen geen particuliere verzekeringen hebben om alle aspecten van de zorg te dekken, wordt veel noodhulp gratis verleend door stads- en provinciescholen die door gemeenten worden ondersteund. Er blijft bezorgdheid bestaan bij de medische gemeenschap en de overheid over hoe gezondheidszorg kan worden verstrekt aan patiënten met een laag inkomen. De uitdaging zit in het doen van de exams om de benodige licentie te verkrijgen om te mogen werken als dokter te kunnen werken. Alleen na het afronden van een periode van medische training in de Verenigde Staten kunnen medische studenten afkomstig uit het buitenland namelijk aanspraak maken op een licentie om in de VS te kunnen werken. Om een ​​opleidingsplaats te verkrijgen, moeten...

Hoe vind ik werk in Nieuw-Zeeland? De standaard van de gezondheidszorg in Nieuw-Zeeland is over het algemeen hoog. Het public health systeem in Nieuw-Zeeland is zodanig georganiseerd dat de primaire gezondheidszorg (huisartsen, medicijnrecepten, bezoeken aan het ziekenhuis) wordt gefinancieërd door een combinatie van overheidssubsidie ​​en subsidies van onafhankelijke organisaties. De secundaire gezondheidszorg wordt gratis aangeboden. Ongeveer 60% van de Nieuw-Zeelanders heeft een aanvullende medische verzekering afgesloten om extra kosten te dekken en vanwege de wachtlijsten. Net als in Groot-Brittannië voorzien de huisartsen in de meest basale gezondheidszorg. Sinds 2011 is de gezondheidszorg van Niew Zeeland verdeeld over 21 District Health Boards. De overgrote meerderheid van de ziektes waarvoor medische hukp nodig is in Nieuw-Zeeland zijn hart-en vaatziekten en kanker. De Maori-bevolking is hierop echter een uitzondering. Een aantal ziekenhuizen, voornamelijk in de Northban op het Noord-Eiland, zijn gelegen in gebieden die rijk zijn aan Maori-mensen. Deze bevolking lijdt over het algemeen meer aan ziekten die zijn voortgevloeid uit de westerse manier van leven zoals diabetes en hypertensie. Trauma’s en verwondingen, zowel opzettelijk als per ongeluk, komt ook meer voor bij deze bevolkingsgroep. In Nieuw-Zeeland bestaat het zesde jaar van de medische opleiding uit het werken als ‘trainee intern’. Op dat moment hebben de studenten hun tentamens al gehaald. Ze rouleren dit jaar vervolgens op de verschillende afdelingen van het ziekenhuis. Ze krijgen dan ook betaald, ongeveer de helft van het salaris dat een chirurg verdiend. Ze betalen echter ook nog steeds collegeld dus veel houden ze niet over. Maar toch, in vergelijking met de medische studenten in Nederland (die geen salaris hebben tijdens hun co-schappen en dit alles zelf moeten financiëren) is...