Mensen kunnen je vertellen over de geuren en kleuren van Afrika, over de dankbaarheid en openhartigheid van haar mensen en over een manier van leven die hier bijna ondenkbaar is. Je kunt er over lezen in boeken en je ziet de beelden op tv.

Maar het zal nooit hetzelfde zijn als wanneer je dit zelf mee mag maken. En ik ben zo ongelooflijk dankbaar dat ik deze kans gekregen heb.

Dankbaar dat ik de geuren van Afrika zelf heb mogen ruiken, de kleuren heb mogen zien, de dankbaarheid heb mogen voelen en het Afrikaanse leven even mee heb mogen maken. Dankbaar dat ik er over mag schrijven en dat beelden niet alleen maar beelden zijn, maar een herinnering. Dankbaar dat ik zelf een beeld heb kunnen vormen. Een beeld dat veel verder gaat dan 'arme kindjes in Afrika' en 'een kind onder de evenaar is eigenlijk maar een bedelaar'.

Ik ben zo dankbaar dat ik weer een extra stukje uit het boek de wereld heb kunnen lezen. En van elk woord, elke letter, elke punt uit dit Ugandahoofdstuk heb ik genoten en vooral ook veel geleerd. Ik ben dankbaar dat ik de vrijheid heb om de bladzijdes te lezen die ik wil, maar ook een veilige bladzijde heb waar ik elk woord, elke letter, elke punt ken. Want beide zijn toch niet altijd even vanzelfsprekend. Er zijn mensen die verplicht hun thuispagina verlaten moeten, of juist nooit verlaten mogen. Mensen waarbij hun hele levensboek al bij geboorte beschreven staat en mensen voor wie de volgende letter zelfs nog onzeker is...

Ik mag dus wel wat vaker stilstaan, om me heen kijken en dankbaar zijn. Dankbaar voor alles wat ik heb en , nu al,  mee heb mogen maken. Gewoon, dankbaar zijn.