Groninger HIV (HR 27-03-2012, NJ 2012, 301)

Feiten

I.c. gaat het om een man van 53 jaar (Peter M.) die verdacht wordt van het feit dat hij meerdere keren verschillende mannen geprobeerd had ernstig fysiek letsel toe te brengen door hen te besmetten met bloed dat met het HIV virus besmet was. De verdachte had meermalen feesten georganiseerd voor homo mannen waar ook seksuele handelingen werden verricht. De verdachte had het plan om tijdens deze seksfeesten de uitgenodigde mannen met het hiv-virus te besmetten om op die manier onbezorgd seks met elkaar te hebben.

Hof

Tijdens de procedure die volgde werd M. door het hof veroordeeld tot 12 jaar gevangenis, wegens het medeplegen van (poging tot) zware mishandeling. Volgens het hof was de besmetting met HIV aan M. toe te reken.

Hoge Raad

Tijdens de procedure in cassatie stelde de advocaat van M. dat men ten eerste het causale verband zou moeten leggen tussen oorzaak en gevolg, en pas daarna zou naar de toerekening moeten worden gekeken. De verdediging stelde dat er onvoldoende bewijs bestond voor een causaal verband tussen de gedragingen (het injecteren) en de geconstateerde gevolgen (besmetting). Het eerste middel klaagt dat het oordeel van het Hof met betrekking tot de causaliteit onjuist en/of onbegrijpelijk is.

Voorts stelt het tweede middel dat uit het aanwezige bewijs men niet kan afleiden dat de aangevers door toedoen van M. zijn besmet met HIV. Het oordeel van de Hoge Raad is dat het hof te makkelijk heeft geoordeeld over de causaliteit. De Hoge Raad komt tot de vernietiging van het arrest van het hof.

Volgens de Hoge Raad is: ‘Het kennelijk oordeel van het hof dat de gedragingen van de verdachte het bewezenverklaarde gevolg ook daadwerkelijk en ten aanzien van ieder van de aangevers hebben bewerkstelligd en, daarvan uitgaande, zijn oordeel dat dit gevolg ook redelijkerwijs aan diens gedraging kunnen worden toegerekend, is echter niet toereikend gemotiveerd. Het hof heeft immers niet vastgesteld dat hoogstonwaarschijnlijk is dat de hiv-besmetting van ieder van de aangevers het gevolg is van onbeschermde (anale) seks door iemand die met hiv is besmet. De omstandigheid dat de kans op hiv-besmetting door gedragingen van derden veel geringer is in verhouding tot de kans op besmetting door de gedragingen van de verdachte, houdt nog niet in dat de eerstbedoelde kans zo klein is, dat daaraan als hoogstonwaarschijnlijk kan worden voorbijgegaan.’