Vandaag is alweer de een na laatste dag dat we op de Step Up Academy zijn. Het schoolhoofd had gevraagd of we al om acht uur op school konden zijn, want hij wilde graag nog een laatste keer slagbal spelen. Hartstikke leuk natuurlijk, maar dat betekent dat we al om zes uur ons bed uit moeten. Hallo wallen! Als we vrolijk als altijd naast ons bed staan krijgen we een smsje dat we worden opgehaald. Het schoolhoofd is namelijk bang dat we door de daladala’s niet op tijd komen. Erg fijn, want dat scheelt ons weer een hoop drukte. Als we om half acht op school aankomen staan alle kinderen op het veld en samen zingen ze het volkslied van Tanzania. Erg mooi. Daarna vertrekken we met de hele school naar het grote sportveld. Zelfs de kinderen van de nursery mogen mee. We beginnen met slagbal met de kinderen van P5 en P7. Ze doen erg fanatiek mee en er worden een paar mooie homeruns gemaakt. Het is tof om te zien dat ons spel zo aanslaat bij de kinderen. De rest van de kinderen van de school is met een van de andere leerkrachten aan het sporten, met de bal aan het spelen of aan het springtouwen. Het is nog vroeg in de ochtend,maar iedereen is al fanatiek. Nadat we klaar zijn met slagbal gaan de mannelijke leerkrachten met de jongens van de hoogste groepen een wedstrijdje voetballen. De kinderen spelen erg goed en winnen het van de leerkrachten. Ze werden dan ook flink aangemoedigd door de rest van de school die langs de lijn stond te zingen en te juichen en er waren zelfs een paar toeters waar op geblazen werd. Dit was dan onze allerlaatste sportles op Zanzibar. We gaan het echt missen!
Uit school gingen we nog weer even langs het weeshuis. We hadden nog een aantal dingen voor de kinderen die we ze wilden geven en we wilden ze nog even gedag zeggen. We hadden van thuis nagellak meegenomen en armbandjes die Marlinda heeft gemaakt. Ook hebben we de kinderen blij gemaakt met wat pakjes stiften, potloden, gelpennen en springtouwen. De potloden en gelpennen heeft Demy Smit, een meisje uit Nunspeet, meegegeven voor de kinderen hier. Ze glunderden bij het krijgen van de leuke spulletjes, maar toen we vertelden dat we afscheid kwamen nemen waren ze erg stil. Jullie komen niet meer terug? Met bedroefde gezichten gaven ze ons een hand. Dit raakte ons toch wel even. We zijn nu een paar keer bij hen op bezoek geweest, maar toch hebben we al een band opgebouwd. Het is erg verdrietig om te zien dat ze geen ouders hebben en dat er niemand is die om hen geeft. We zitten er dan ook aan te denken om volgende week nog een keer bij ze langs te gaan om op een leuke manier afscheid te nemen en ze nog een leuke dag te bezorgen.
Moe maar voldaan komen we thuis. Wat hebben we vandaag toch weer veel meegemaakt. We genieten deze middag lekker in de tuin van het zonnetje en rusten uit voor de aankomende dagen.