Jaaa! Daar is ‘ie dan! Mijn eerste echte JoHo-wereldsupporter blogbericht! Ik weet dat een blog vaak uit meerdere kleine berichtjes bestaat waarbij telkens een klein stukje wordt geschreven over een korte periode. Ik ga echter gebruik maken van mijn artistieke vrijheid en een flink stuk schrijven over wat ik de afgelopen periode, na mijn reis naar Java, Indonesië, allemaal heb gedaan om mensen bewuster te laten omgaan met elkaar en met de natuur en het milieu! Tijdens mijn reis heb ik wel een blog met kortere stukjes bijgehouden, deze is te vinden op jorisreist.waarbenjij.nu en op mijn facebook-pagina waar je de links kan vinden.

 

First things first, zoals ze wel eens zeggen, ik heb dus 4 weken op een wildlife-park, animal-rescue center gewerkt in Indonesië. Het was in Cikananga op Java, dat is een gehuchtje ongeveer 30 km ten zuiden van Sukabumi. In het park leven een hele hoop dieren; om de variatie in het aantal diersoorten te geven een kleine opsomming: het gaat van luipaarden tot kakatoe’s, van otters tot arenden, van makaken tot schildpadden, van gibbons tot zwijnen, van orang-oetans tot kasuari’s, van pompelori’s tot pauwen en ga zo maar door. 

Het doel van het park is om dieren die op wat voor manier dan ook gewond, illegaal verhandeld, bedreigd of getraumatiseerd zijn te rehabiliteren en waar mogelijk terug te brengen naar hun oorspronkelijke leefgebied zodat ze hun leven weer in kunnen richten zoals dat eigenlijk de bedoeling is. Voor de dieren die niet meer terug in het wild gezet kunnen worden is het park actief aan het zoeken naar plaatsen waar de dieren goed verzorgd worden en een fatsoenlijk huis krijgen voor de beste kwaliteit van leven buiten hun natuurlijke habitat.

 

In het park lopen een aantal keepers rond, het zijn locals die opgeleid zijn door Europese dierenverpleegkundigen. Deze keepers hebben allemaal hun eigen sectie in het park en geven de dieren hun dagelijkse verzorging. Zo is de ene keeper dus de hele dag bezig met het voeden van orang-oetans en het schoonmaken van gibbon-hokken, terwijl de andere keeper rondhobbelt tussen arenden en kakatoe's. Ze werken allemaal van 7 uur 's ochtends tot 4 uur 's middags, dit doen ze 6 dagen in de week. De dag dat ze vrij zijn gaan de meesten nog aan de slag met hun andere baantje waarmee ze nog net wat meer geld op kunnen halen voor hun gezinnetje. Ze maken leuke accessoires die ze doorverkopen of hebben thuis een winkeltje waar je sigaretten en wat te drinken kan kopen. Zo vult de hele week zich voor de keepers in Cikananga. 

 

Een dag als vrijwilliger op het park ziet er niet veel anders uit dan voor een keeper, een vast rooster geeft aan welke vrijwilliger bij welke keeper aan de slag mag. Je loopt dus eigenlijk een hele dag mee met een van de keepers, je ondersteunt ze met het schoonmaken van de hokken en het voeren van de dieren. Na de lunch krijg je vaak een andere taak, zo zijn de vrijwilligers zelf verantwoordelijk voor de verzorging van de schildpadden. Zo'n 5 keer in de week hebben één of meerdere vrijwilligers 'turtle-care' en voeden ze de schildpadden en maken ze de aquaria schoon. Op onze vrije dagen konden we er voor kiezen om naar de stad Sukabumi te gaan, dat heb ik zelf één keer gedaan om een internetcafé op te zoeken en even wat te schrijven voor mijn blog.

Na mijn werk op het park werden we weer in Jakarta gedropt, we scheidden onze wegen na nog een avondje stappen en gingen allemaal onze eigen weg. Mijn plan was om richting Yogyakarta te reizen en daar wel verder te kijken, dus ik stapte op de trein naar Yogya. Hier ga ik niet te veel meer over vertellen, het komt er op neer dat ik 3 dagen in Yogya vertoefd heb, daarna met mensen die ik net had leren kennen via mount Bromo, Surabaya en mount Ijen  naar Ubud op Bali gereisd. Ik heb hier ongeveer anderhalve week over gedaan in totaal en het was een geweldige ervaring om alles te mogen zien samen met Sarah en Laurens! 

 

Toen ik terug kwam in Nederland had ik verhalen te over! Ik vertelde mijn familie over het park waar ik gewerkt heb en hoe ze daar te werk gingen. Ik probeerde al snel de boodschap over te brengen dat het daar echt niet goed gaat met dierenrechten en de omgang met het wild daar. Ik liet foto's zien, ze waren volgens mij erg onder de indruk van mijn verhalen. 

In de tijd dat ik terug ben heb ik volgens mij veel mensen kunnen inspireren! Ik heb geen grote projecten of activiteiten ondernomen maar ik ben wel erg druk bezig geweest met het reclame maken voor de minor waarmee mijn avontuur allemaal begonnen is! De minor heeft mij ontzettend veel moois opgeleverd, ik heb nieuwe vrienden gemaakt, gave foto's op mijn computer staan en een familiefeestje is nooit meer saai met mijn backpack aan verhalen die ik over mijn reis heb verzameld! 

Ik heb intussen denk ik al bijna 100 studenten gesproken en geadviseerd in de keuze van hun minor, natuurlijk bevool ik GDI aan! 

 

Naast mijn bijna propagandische aanbevelingen voor de minor ben ik ook veel bewuster gaan leven en consumeren. Voorheen kocht ik vaak voorverpakte maaltijden die lekker makkelijk in de magnetron te schuiven waren en tamelijk ongezond voor mijzelf maar ook voor het klimaat! Zo'n pakket wordt namelijk in plastic verpakt dat na éémaal gebruikt te hebben zo maar bij het restafval terecht kwam en het dus weer helemaal afgebroken moest worden. 

Ik hoop dat mijn consumeergedrag overgenomen wordt door o.a. mijn huisgenoten in mijn studentenhuis en zij het ook op zo'n manier beleven dat ze zich aangesproken voelen om iets aan hun vriendengroep te veranderen op dit gebied.

Al met al heeft deze reis me enórm veel opgeleverd! Ik ga in ieder geval nog even door met het proberen te inspireren van mensen met mijn verhalen en belevenissen! 

Tot de volgende!

Joris