¡Hola a todos!

Weer een week voorbij en dus weer een nieuwe blog, de tijd is voorbij gevlogen en zondag ben ik officieel al weer 2 maanden op reis! In deze blog daarom een korte review op wat er is veranderd door mijn tijd als reiziger tot nu toe, maar eerst een stukje over mijn week en de alledaagsheden in het centrum.

De afgelopen week was te vergelijken met vorige week, het werk in het centrum is heel erg leuk en de mensen zijn nog steeds heel open, het voelt echt als een groep. Ook de dieren blijven maar interesseren, door hun schattigheid, ontwikkeling of (minder positief) door de vreselijke verhalen over waarom ze in het centrum zitten. Ik vind het heel leuk om met al die verschillende dieren bezig te zijn, en ook de wat minder uitdagende klusjes, zoals schoonmaken of in de keuken werken, vallen in ruil voor wat je er voor terug krijgt wel mee. En zelfs als je een saai klusje hebt kan het werk nog steeds spannend zijn, zo werden twee nieuwe Zweedse meisjes op hun tweede dag op insectenjacht gestuurd. Dat is een heel vervelend klusje waarbij je op zoek moet naar sprinkhanen en torren om aan de reptielen te voeren. Zo liepen ze achter in het centrum omhoog te kijken om insecten te ontdekken tussen de bladeren van het dak, so far zo good, tot dat een van hen omlaag keek en op nog geen meter afstand de krokodil op het pad zag. Nieuw in het vak en onzeker over wat te doen liepen ze terug naar de lunch plek voor vrijwilligers en vroegen aan een van de managers: Ehm is the crocodile supposed to be out? Deze reageerde totaal in de war: What do you mean, out? Well it is out, as in out! Daarna volgde een hoop geren naar de verblijven en met dekens, stokken, en zonder slachtoffers, is de krokodil uiteindelijk weer in zijn verblijf gekomen!

Verder verliep de week zonder ontsnappingen van dodelijke roofdieren, gelukkig maar! De dagen zijn alleen wel lang en vermoeiend, dus als ik om 4 uur terug kom voer ik meestal niet veel meer uit, ook omdat het om 5 uur al donker is. Wel is ieder moment buiten, vooral met zicht op het strand, nog steeds enorm genieten, het is nog niet gewent en ik denk ook niet dat dat gaat gebeuren! Zeker op mijn vrije dagen, waarin ik vaak ga snorkelen, zwemmen of gewoon aan het strand liggen geniet ik er 100 procent van!

Twee maanden dus, jeetje. Ik weet nog dat ik vertrok, een rugzak op mijn rug en een op mijn buik, de laatste keer zwaaien naar Papa en Abbygail. Het lijkt heel lang geleden, ook al is de tijd toch heel snel gegaan. Ik denk dat ik veranderd ben in deze maanden, niet alleen ben ik armer, verbrander en beter in Spaans. Als persoon ben ik zeker ook veranderd, ik ben veel relaxter, socialer, wijzer over de wereld  en over mezelf in het algemeen, en minder gehecht aan mijn spullen. Relaxed ben ik in eerste instantie vooral geworden doordat het hier zo warm is dat je wel rustig aan moet doen. Maar ook omdat ik de dingen minder zwaar op neem, dat hangt ook samen met het minder aan spullen gehecht zijn. Door het verliezen van mijn telefoon heb ik echt met tegenslagen leren omgaan en het heeft me geleerd dat alles uiteindelijk goed komt, daarom heeft het dus geen zin om er over te stressen. Natuurlijk moet je wel je best doen om het weer goed te laten komen, maar je kunt beter relaxed blijven en over oplossingen denken! Ook heb ik mezelf hier meer tijd gegeven om rustig te genieten, als ik ´s ochtends naar mijn werk fiets bijvoorbeeld en uit kijk over het witte strand en de blauwe zee. Dan herinner ik me weer hoe bijzonder het hier is en dat ik daarvan moet genieten (Ik moet genieten van Drewes denk ik dan!). Socialer ben ik vooral geworden door het reizigersbestaan, je komt steeds andere mensen tegen, in hostels, in de supermarkt of op het strand. Ik vind het veel makkelijker om het eerste contact te maken en dingen met mensen te ondernemen die ik nog niet zo goed ken. Wijzer over de wereld klinkt wel heel zwaar, maar ik denk wel dat het zo is. Dit komt door het vrijwilligerswerk dat ik heb gedaan, vooral de basisschool in Turrialba heeft me een heel ander beeld gegeven van ontwikkelingshulp en vrijwilligerswerk. Onze westerse kijk hoeft niet altijd de juiste te zijn, als mensen op een andere manier leven betekent dat niet dat het een verkeerde manier is!

En ik ben ook wijzer over mezelf, ja zeker. Ik denk dat het feit dat ik mezelf zie veranderen daar voor zorgt. Ik was erg gehecht aan mijn luxe en mijn leven in Nederland, maar meer nog dan aan materiële zaken was ik gehecht aan mijn mening. Ik was er te erg van overtuigd en dacht te zeker te weten dat mijn kijk de juiste was, sorry aan iedereen die ik daarmee heb geïrriteerd! Nu ik zo veel verschillende mensen, culturen en levensstijlen heb gezien weet ik dat ik niet alleen niet altijd gelijk heb, maar dat het soms ook niet mogelijk is om gelijk te hebben omdat er zo veel kanten aan een verhaal zitten. Dit betekend natuurlijk niet dat ik geen mening meer heb als ik terug kom, sommige dingen hebben namelijk ook mijn menig versterkt, met al deze nieuwe ervaringen en gedachten zal ik dus opnieuw met jullie in discussie gaan, maak je geen zorgen ;)! Er is nu alleen meer ruimte om ook de andere kant te zien en ongelijk te hebben. Minder gehecht zijn aan spullen is dus ook veranderd, ik neem verlies niet alleen minder zwaar op, ik weet ook dat wat er echt toe doet niet je spullen zijn. Sinds de laatste keer dat ik het over heimwee had zijn er wel momenten geweest dat ik dat had. Soms heb je gewoon heel veel behoefte om even iets tegen iemand te zeggen of een knuffel uit te wisselen. Dat dat dan niet kan doet pijn, maar die pijn komt doordat je van iemand houdt, als vriendin, zus, dochter, of wat dan ook, en dat je die liefde voor hen hebt is fijn om te voelen!

Wanneer ik precies tot al deze zelfkennis gekomen ben weet ik niet precies, maar ik denk dat het komt omdat ik hier zo veel tijd heb om na te denken, zonder de stress van school of studeren. Maar ook door de prachtige dingen die ik heb gezien, het uitzicht vanaf het topje van een vulkaan, waterdruppels als diamantjes tijdens het abseilen in een waterval, de jungle in al zijn glorie tijdens het raften, de zoute, blauwe zee, en zo veel andere dingen. De natuur maakt je stil van binnen en dat geeft ruimte om na te denken over wie je bent wen wat je wilt in het leven, en dat was precies waar ik het voor deed!

Vast besloten om in net zo van ieder moment te genieten als ik de afelopen maanden heb gedaan ga ik morgen op weg naar een weekendje in Bocas del Toro. Dat is een verzameling tropische eilanden aan de Panamese kust waar Stine en ik een weekendje de toerist gaan uithangen! In de volgende blog zal ik daar natuurlijk over vertellen, maar voor nu was dit het.

Besos en tot snel,

Kerime