Aankomst (dag 1 & 2).

De expeditie is nu al een weekje bezig, het begon zaterdag 12 juli met een hele lange vlucht. Waar we voor de laatste keer vlees gegeten hebben voordat het avontuur echt begon. Eerst 4 uur naar Istanbul en daarna 8 uur naar Entebbe waar we opgehaald werden door onze lokale begeleiders. Het was een warm ontvangst en we konden kort daarna gauw door naar het hostel in Masaka. We kwamen daar rond 5 uur snachts aan en hebben toen tot 9 uur kunnen slapen en om 10 uur ons eerste Ugandeze ontbijtje kunnen eten.

Pelido ( dag 3, 4 & 5).

We zijn toen verder gereden naar het eerste project, pelido. we sliepen hier in de kerk in onze tentjes. Het was naast een school (lagere school) waar allemaal kinderen naar school gaan uit de buurt. We hebben hier geholpen met het bouwen van stoven, waterputten leeghalen en bij de landbouw geholpen. in de middag aten we altijd bij pelido en speelden we met de kinderen die dan allemaal pauze hadden. We hebben een wedstrijdje tegen het schoolvoetbal team gevoetbalt en gelijk gespeeld met 1-1. Na 3 nachtjes moesten we afscheid nemen van alle mensen daar. De kinderen hadden een liedje voor ons voorbereid en zongen ons gedag. Daarna hebben wij nog een paar nederlandse liedjes met ze gedaan en toen was het tijd om in te gaan pakken.

Kim.

Dag 6.

We zijn de volgende morgen vroeg vertrokken naar Kim. De reis was prachtig zoals elke andere reis met de bus door Uganda heen. Je ziet de natuur en de dorpjes aan je voorbij flitsen en ziet zo alle mooie plekjes van Uganda. bij Kim (het project waar we waren) hebben we kennis gemaakt met Kim en Kim (project leidsters). We werden toen weer in 3 verschillende groepen verdeeld en mijn groepje begon die middag met pindakaas maken. Dit word gebruikt om aan gezinnen met ondervoedde kindjes te geven, maar die middag hebben we het voor on zelf gemaakt. We hebben wel pinda's voor heel wat potten pindakaas voor het project gepeld. We hebben die avond heerlijke spaggeti met saus en pasta en mayo en aardappeltjes gegeten. Dit was echt goddelijk na alle rijst met plak spaggeti en bonen, wat ook heel lekker was maar na 3 avonden een beetje gaat vervelen. Ik heb die nacht heerlijk geslapen en werd sinds lange tijd weer uitgeslapen wakker.

Dag 7.

Die ochtend heb ik met mijn groepje geholpen bij de landbouw waar ook de pindakaas word gemaakt. We hebben hooi neergelegd om de bananenbomen heen, wat het water vast houd als het geregend heeft en daardoor de bananenbomen niet uitdrogen. Dit was iets minder interresant, maar wel fijn dat je iets voor de mensen daar kan betekenen. we hadden daarna een heerlijke lunch bij de  oma van een van de kinderen van Kim. Het was heel gezellig en hierna zijn we op de bod boda met ons groepje op huisbezoeken geweest. bij een van de huisbezoeken wouden we net gaan toen dat de vader na lange tijd van zich liet zien. Jammer genoeg niet van zijn beste kant, hij was stom dronken. Dit was best schrikken omdat ze 8 kinderen hebben waarvan er een ondervoed was geweest en tuberculose in zijn rug had gehad en dus een boggel in zijn rug had en de vader ondertussen al het geld wegdronk. Bij een ander huisbezoek begon het kindje waarvoor we kwamen keihard te huilen omdat hij tijdens zijn zieke bezoek te veel muzungu's (blanke mensen) gezien had. De moeder was daarin tegen heel trots dat het zo goed ging met haar kindje (wat heel goed te begrijpen was) en straalde dat dan ook uit. Bij het een na laatste huisbezoeken werden we vrolijk omhelst door de moeder en daarna springend en over de top omhelst door de oma. Het kindje werd gewogen en alle kinderen kregen een ballon. Daarna zijn we nog naar een ziekenhuisje geweest wat aan hun project gekoppeld zat. Er was net een nieuw ondervoed kindje aangekomen en er waren al 4 kindjes. Eentje helemaal opgezwollen door een eiwit te kort en de andere 3 waren ondervoed. Onze dagen bij Kim waren voorbij en we moesten weer inpakken.

Dag 8.

De volgende ochtend zijn we om 6 uur opgestaan om om 7 uur aan het ontbijt te zitten en een 8 uur durende busreis (met lunchpauze) af te leggen, naar lake bunyonyi. Waar we onze tenten hebben opgezet en heerlijk zijn gaan zwemmen.

Dag 9.

Vandaag is het de 2de dag hier en is het ondertussen alweer ons laatste relax dagje. De tijd gaat hier veelste snel en we zijn ondertussen net over de helft van de expeditie. Ik wil nog niet aan het einde denken, maar toch soms spookt het door je hoofd heen dat het alweer bijna afgelopen is. Maar gelukkig heb ik nog een hele week voor me met nog een mooi project (Lwengo), safari en laatste dag met zwembad :) voor de boeg.

Dag 9.

De laatste post eindigde bij het 2^de en laatste “relax” dagje bij lake Bunyonyi. Niet echt heel relaxed dagje uiteindelijk… Vier zieken naar het ziekenhuis, waaronder Leanne. Allemaal terug gekomen met een ziekte/bacterie/uitdroging, de een erger dan de ander. Die dag heb ik dus eigenlijk best in spanning gezeten. Na het nieuws over Leanne voelde ik even een grote brok in me keel, maar ik wou niet tijdens het eten gaan janken. Toen voelde ik plots een hand op mijn schouder en hoorde ik de woorden: ‘gaat het een beetje?’ Dat luchtte even op, wat een paar woorden en een schouderklopje op zo’n moment wel niet kunnen betekenen is onvoorstelbaar. De rest van de avond was ik eigenlijk heel moe, maar ik wou opblijven totdat Leanne terug was. Dan kon ik met eigen ogen zien dat ze er gewoon weer was en niet alsnog de nacht daar moest door brengen. Dus om de tijd te doden heb ik met Floyd, Nienke, Karlijn en William gestrest (kaartspel). William had me nog even geholpen met vals spelen, wat ik de rest van de week nog te horen kreeg. Ondertussen werd ik gedwongen mijn waterfles leeg te drinken, want de schrik zat er nu bij ons allen best wel in en water drinken bleek dus echt enorm belangrijk te zijn. En toen kwam ze daar toch ein-de-lijk aangelopen! Wat was ik opgelucht zeg! Ze zag er al iets beter uit, nu kon ik met een gerust hart gaan slapen. Die nacht zouden we namelijk niet heel lang hebben, want we moesten de volgende morgen er alweer om 6 uur op. Tenten afbreken, matrassen oprollen en spullen pakken. Vervolgens alles op de bus doen en dan nog snel even ontbijten en voor de laatste keer een bezoek brengen aan de zit wc’s die niet doorspoelen.

Dag 10.

Op naar Lwengo! We rijden ongeveer 5 tot 7 (Ugandese zijn niet zo goed met tijd) uur om daar te komen. De eerste stop is als snel een feit, want wat zou onze groep zijn zonder de plaspauzes? Dus dan moet er zo af en toe ook in de wildernis geplast worden. Iedereen die moet plassen rent snel allemaal een andere kant uit en vanuit de bus staat iedereen hard te lachen. Het veld staat dan ineens vol met hoofdjes die net boven de struiken uit steken. Daarna gaan we weer snel door want we hebben nog een heel lang stuk te gaan. Volgende stop is bij een restaurantje waar de lunch word opgehaald en wij allemaal opgelucht ademhalen want hier hebben ze normale zit wc’s die ook nog eens doortrekken! Een paar plaspauzes en een buslunch verder, komen we dan eindelijk in Lwengo aan. De kinderen van de school beginnen te gillen, schreeuwen, trommelen en springen zodra ze de bus vol met mzungu’s aan zien komen. Zodra we uitstappen komt de 2^de bus aan en opnieuw beginnen ze te schreeuwen, ‘mzungu! Mzungu!’ Ondertussen staan ze vrolijk aan ons te trekken en aan te staren. We trommelen wat met ze mee, maar merken al snel dat we hier echt niet ritmisch genoeg voor zijn en gaan dus de bus uitpakken. Dit keer slapen we in onze tenten in klaslokalen. We hebben 3 lokalen, 1 eetzaal en 2 slaapzalen. Ik lig samen met Nienke en Danique in een tent, die heel vreemd ruikt. Maar ach dan zijn we er ’s ochtend’s ook zo uit. Die avond hebben we nog een potje geweerwolfd.

Dag 11.

De volgende dag begint met een uitleg van Lwengo over het programma daar. Na een paar aanpassingen en een mooie speech begin ik met mijn groepje bij het waterput bouwen. Dat was zo leuk! Je moest cement op een al staande put met gaas eromheen gooien en dan uitsmeren. Alleen dat gooien was niet zo’n succes. Bij mij belande het meer en deel op de grond en Tim (die naast me stond te gooien) kreeg de helft op de put en de andere helft op mij. Na een tijdje zei ik dus ook maar harder te gaan gooien, alleen vloog halverwege al het cement er al af recht tegen Nienke aan (die aan de andere kant van Tim stond). Daarna ging het alleen maar slechter. Halverwege had ik zin in een koekje, dus deelde ik ook gelijk uit. Een jongen van daar vraagt vervolgens heel lief aan me: ‘me to?’ natuurlijk mocht hij er ook een. Hij begon helemaal te stralen en zei: ‘oh it’s so nice, so sweet.’ Toen heb ik ook gelijk aan de rest van de mensen uitgedeeld. Vervolgens kregen we aan het eind (we zaten ondertussen letterlijk van top tot teen onder het cement) een pompoen van de jongen en nodigde een vrouw ons uit om porridge(maïspap) te eten. Uit beleefdheid hebben we dit niet afgeslagen. Het is niet lekker, maar ook niet vies. Het heeft een beetje de structuur van havermoutpap en heeft een beetje een neutrale zoetige smaak.

’s Middag’s gingen we een  lokaal schuren en verven. Bij het schuren heeft Jantje (een kindje wat geestelijk gehandicapt is en helpt bij Lwengo, die we de naam Jantje hebben gegeven) mij de hele middag geholpen. Het was heel bijzonder om te zien dat hij hier gewoon geaccepteerd werd, ondanks dat hij geestelijk gehandicapt was.

’s Avonds hebben we weer geweerwolfd en na dat bijna iedereen ging slapen, wouden we nog met een paar sterren gaan kijken. De sterrenhemel daar is zo betoverend, die nacht hebben we velen sterren zien vallen.

Dag 12.

De volgende morgen begon onze groep met huisbezoeken. We moesten eigenlijk best oké (in vergelijking tot de rest) huizen controleren op hygiëne, toiletten en ziektes. We moesten dan een formulier invullen met alle info.

’s Middags werden we in 2 groepen opgesplitst. Allebei de groepen gingen huisbezoeken brengen aan gezinnen met gehandicapte of ouderen die dus niet goed voor zich zelf konden zorgen. Wij gingen naar een oudere vrouw met (klein?)kinderen. We moesten water halen bij de waterput (heel klein vies meertje). Een van de kinderen (hij was ziek) bracht ons er heen. Toen realiseerde ik me pas echt hoe ver hun voor (vies en gevaarlijk) water hun moeten lopen. De heenweg was nog te doen, maar op de terugweg met 2 volle jerrycans bergopwaarts lopen was toch echt even heel zwaar. We vroegen hoeveel dagen de vrouw ongeveer met dit water (ong. 24 liter) zou doen. Het antwoord was max. 3 dagen. Ik snapte meteen hoe al die afrikanen zo gespierd waren. We hebben daarna haar “tuin” geveegd. Het voelde niet echt alsof dit nut had, het zand kwam gelijk weer terug als je het geveegd had. Maar zei was er blij mee en daar gaat het uiteindelijk om. Als bedankje kregen we 2 manden vol met passievruchten, die we met moeite hebben aangenomen. Ze had een ziek kind thuis, die het veel harder nodig had dan ons. Het is dan moeilijk zoiets aan te nemen.

We hadden geen tijd meer  voor een 2^de huisbezoek. We moesten er nog wel langs om het af te zeggen. Toen we daar aankwamen kregen we een mand vol met avocado’s. Ze had al op ons gerekend en had dus al een bedankje klaar gezet. Je mag zoiets niet weigeren, want dat zien ze als een belediging. We hebben toen dus heel snel ballonnen uitgedeeld aan de kinderen, om toch nog iets veelste kleins terug te doen. We konden namelijk echt niet meer helpen daar, hoe lief we ook keken. Er was geen tijd meer voor.

Weer werd er geweerwolfd die avond, maar deze keer maar heel kort. We moesten namelijk vroeg naar bed, want de volgende ochtend moesten we weer heel vroeg op.

Dag 13.

Na het vroege opstaan, aankleden en ontbijten gingen we dan toch echt op safari! En wat was dat gaaf zeg!! We zebra’s, buffels, allerlei soorten mooie vogels, nijlpaarden, krokodillen, allerlei bijzondere bomen (zelf die waren anders dan in Nederland), Pumba (zwijn van de film the lion king) en nog veel meer gezien. We reden eerst door een safari park, waar we op het dak van de auto mochten zitten en op een gegeven moment ook uit de ramen hingen en zelf heel kort uit de auto zijn geweest. Via het park reden we naar een magisch mooie plek met een meer vol met nijlpaarden en krokodillen. Wat zijn nijlpaarden groot zeg! Soms schrokken we ons dood want dan zat er ineens een water naar de boven te spuwen op een paar meter afstand van de boot. Na de boottocht hebben we geluncht met een prachtig uitzicht over het meer. We hebben toen zelfs een aapje in de boom naast onze lunchplek gezien! Zo mooi  al die wilde dieren. Toen was de safari afgelopen en zijn we teruggekeerd naar Lwengo.

Dag 14.

Het laatste dagje helpen in Uganda was dan toch aangebroken. De 2 weken waren veelste snel gegaan. Dat maakte het niet minder leuk die dag, we hebben veel gelachen en hard gewerkt om het ziekenhuisje schoon te maken. Sommige iets te hard… Floyd had een allergische reactie gekregen op al het stof wat vrij kwam bij het vegen en had ons flink laten schrikken. Ondertussen waren er ook miscommunicaties geweest over het ophalen en moest er nog even gebeld en geregeld worden. Uiteindelijk kwam Ali als redder in nood aangereden en konden we zo allemaal snel terug. Iedereen ging voetballen, maar Nienke en ik hadden hier eigenlijk even geen zin in en mochten uiteindelijk na lief kijken mee terug naar Lwengo. Toen ook Carlijn daar was aangekomen, moesten we toch echt nog even gaan voetballen. Ik heb 2 minuutjes gevoetbald en ben toen samen met Sarah kiekeboe gaan doen met straatkindjes daar. Hun lachjes waren super schattig en lief en leidde mijn aandacht af van het bolle buikje en het dikke gezwollen lichaampje. Na het voetballen was het tijd om afscheid te nemen van Lwengo. Het schoolkoortje zong 5 liedje voor ons en we hebben met ze gedanst op een typisch ugandees liedje, wat kunnen zij goed dansen zeg! Een paar mensen van daar hielden een speech en aan het eind kregen we allemaal een ketting gemaakt door vrouwen uit de community, zodat we Lwengo nooit meer zouden vergeten.

Daarna zijn we nog naar Masaka gegaan om allemaal de laatste souvenirs te halen en ook een beetje om toch een soort van een (grote) stad te zien. We zijn door Masaka heen gelopen en zijn in een winkelstraat gestopt om daar naar winkeltjes te gaan. De straat leek meer op een marktstraat dan op allemaal winkeltjes naast elkaar. Heel mooi en heel rommelig. 

Hierna brak het laatste avondmaal als groep voor ons aan. Het was heel raar, ik wou nog lang niet gaan. Ik wil/wou nog zoveel meer doen, zoveel meer voor de mensen daar kunnen betekenen. Ik wist al die tijd al dat het niet oneindig lang duurde deze reis, maar toch het einde was er veel te snel. Het was nog niet het officiële afscheid van de groep, we hadden nog 2 dagen. Ondanks dat was dit wel de avond om herinneringen op te halen en elkaar goed voor schut te zetten. De leiding zette ons voor schut, maar bedankte ons ook en wees ook op iedereen zijn sterke punten en hoe trots ze op ons waren. Wij hadden allemaal beschamende momenten met elkaar verzamelt van Lotte en Carlijn en dit werd ook voorgedragen. Ook wij bedankten hen voor de goede begeleiden, de gezelligheid, de goede zorgen en alle mooie momenten. Daarna zijn we voor de laatste keer met zijn allen gaan weerwolven en spullen ingepakt voor de volgende dag.

Dag 15 & 16.

We stonden om 5 uur op om voor de laatste keer de tenten af te breken, matrasjes op te rollen en daarna alles in een ketting door te geven voor op de bus. De bussen brachten de spullen alvast naar Pelido, voor de volgende groep. Ondertussen gingen wij ontbijten en de allerlaatste spulletjes inpakken. We gaan weer de bus in, nu richting Entebbe. We gaan naar een zwembad met een super hoge duikplank. Even alle viezigheid eraf zwemmen voordat we naar huis gaan. We hebben er een super gezellige middag van gemaakt met zijn allen en de meeste (waaronder ik zelf J ) zijn van de hoogste duikplank afgesprongen! Na het zwemmen konden we daar ook douchen onder een lauwe stromende douche! Het water zag volledig bruin toen ik mijn haren waste, wat voelde ik me daarna weer schoon! We gingen terug naar het hostel waar we ook onze aller eerste nacht doorbracht hadden. Na het eten hebben we met een klein groepje nog geweerwolfd, totdat iedereen half zat te slapen. Veel mensen zijn toen nog even gaan slapen, om vervolgens om 12 uur wakker gemaakt te worden om ons klaar te maken voor de terugreis. De tassen moesten de bus weer op. De laatste keer in de hippie-achtige bus, waar we 2 geweldige weken in hebben rondgereden. Bestuurd door de 2 leukste, liefste, grappigste Ugandese buschauffeurs, Ali en William. Waar we op het vliegveld ook afscheid van moesten nemen. Raar dat je 2 weken lang met ze hebt gelachen, gepraat en gewerkt en ze nu achterlaat in Uganda. Het was dan ook naar om gedag te moeten zeggen. Hopelijk is het een tot ziens.

Daarna moesten we gaan inchecken veel door de douane en wachten op onze vlucht. Tijdens het wachten zagen we de nieuwe groep aankomen, net zoals wij 2 weken geleden. Vol verwachtingen en nog met het avontuur voor je. Dat was zeker even een momentje om jaloers te zijn. Ons vliegtuig was er, we konden nu niet meer terug. De meeste hebben even geslapen, net als ik. Ons laatste gezamenlijke ontbijt was in het vliegtuig, waardoor voor de laatste keer werd geroepen dat we onze malerone in moesten nemen. De rest van de tijd werd gedood met slapen, kletsen en films kijken. We kwamen aan op Istanbul en hadden 4 uur overstap tijd. Tijd om vlees te eten, rond te kijken en spelletjes te doen. Daarna gingen we voor de laatste keer inchecken. Weer werd er geslapen, gekletst en films gekeken voor 7 uur lang. De laatste keer landen. Het afscheid kwam nu heel dichtbij. Uitstappen, uitchecken en onze koffers halen. Stiekem hoopte ik dat er een koffer niet zou komen, om de tijd met elkaar nog even te kunnen rekken. Maar nee. Alle koffer waren er, heel fijn natuurlijk maar nu was het dan ook echt tijd om afscheid te nemen. De tranen liepen toen toch echt even over mijn wangen heen. Al die lieve mensen waarmee ik 2 weken had gelachen, gehuild, gepraat, gewerkt, spelletjes gespeeld, alles had gedeeld, maar dan ook echt alles moest ik nu gedag zeggen. Tot ziens! Bye mzungu bye! Dag buddy, dag tutjes, dag mzungu’s, dag geweldige, lieve, gezellige, trouwe groep! Tot de bijeenkomstdag! Dat was dan het einde van het meest bijzondere avontuur wat ik ooit beleeft heb! Een vakantie om nooit te (kunnen) vergeten!