HvJ EU 25 oktober 2010 (eDate Advertising v. X - eerste vraag)

I.c. gaat het om de prejudiciële vragen in de gevoegde zaken C‑509/09 en C‑161/10

van het Bundesgerichtshof (Duitsland) en Tribunal de grande instance Paris (Frankrijk) over

de uitleg van artikel 5, punt 3, van verordening (EG) nr. 44/2001.

Zaak C-509/09: X, woonachtig in Duitsland, is door een Duits gerecht veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf wegens de moord. In januari 2008 is hij voorwaardelijk vrijgelaten. Het Oostenrijkse eDate Advertising,is de beheerder van de website www.rainbow.at, waarop zij berichtgeving heeft geplaatst over de beroepen die X tegen de veroordeling heeft ingesteld. Alhoewel eDate Advertising het bewuste bericht van de website heeft gehaald, heeft X de Duitse rechter verzocht de Oostenrijkse onderneming te gelasten de berichtgeving over hem in verband met het misdrijf met vermelding van zijn volledige naam te staken. eDate Advertising voert aan dat alleen de Oostenrijkse rechter bevoegd zou zijn in deze zaak.

Zaak C-161/10: In 2008 plaats de Britse krant Sunday Mirror op z’n website een tekst in het Engels onder de kop „Kylie Minogue is back with Olivier Martinez” met details over de

ontmoeting tussen de zangeres en de Franse acteur. Olivier Martinez en zijn vader klagen over inbreuken op hun privéleven en op het portretrecht van Olivier Martinez en hebben de Britse onderneming MGN (uitgever van Sunday Mirror) in Frankrijk voor de rechter gedaagd. MGN betwist de internationale bevoegdheid van het Tribunal de grande instance en voert aan dat er geen voldoende nauwe band bestaat tussen het online berichtten in Groot Brittannië en de beweerde schade op Frans grondgebied. Alleen als er zo’n band zou bestaan zou de Franse rechter bevoegd kunnen zijn om kennis te nemen van de schadeveroorzakende feiten in verband met de bewuste publicatie.

Het Hof dient de vraag te beatwoorden omtrent de bevoegdheid van de rechter bij beweerde

schendingen van de persoonlijkheidsrechten bij uitingen geplaatst op het internet.

De publicatie van contents op internet kan door een onbepaald aantal internetgebruikers overal ter wereld onmiddellijk worden ingezien, en is daarom wezenlijk verschillend van drukwerk wat in een beperkt in een bepaald gebied wordt verspreid. Door zo’n wereldwijde verspreiding kan de schending van persoonlijkheidsrechten veel groter zijn. Dit maakt het ook veel moeilijker om een plaats aan te wijzen waar de uit die inbreuken voortvloeiende schade intreedt.

Omdat de gevolgen van een bericht op internet voor de persoonlijkheidsrechten van een persoon het beste kunnen worden beoordeeld door het gerecht van de plaats waar het slachtoffer het centrum van zijn belangen heeft, stelt het Hof dat dit het gerecht moet zijn dat bevoegd is om kennis te nemen van de volledige op het grondgebied van de EU berokkende schade.

Het Hof geeft voorts aan dat de plaats waar een persoon het centrum van zijn belangen heeft meestal zijn gewone verblijfplaats zal zijn. Het slachtoffer ook kan steeds (voor delen van schade) de gerechten aanzoeken van elke lidstaat op het lidstaat grondgebied waarvan de op internet geplaatste content toegankelijk is (geweest). Deze gerechten dan alleen kennis nemen van vorderingen betreffende schade die is veroorzaakt op het grondgebied van de staat waar zij hun zetel hebben. Ook kan het slachtoffer zich (voor de volledige schade) wenden tot de gerechten van de lidstaat waar de uitgever van de op internet geplaatste contents gevestigd is.