Sommige mensen begrijpen je, maar weten niet wat je gezien hebt. Vinden het super wat je gedaan hebt, maar daar blijft het dan ook wel bij. Andere inspireer je om ook zo iets te gaan doen :). Dan denk je even het lichtpuntje in de tunnel te zien! Zie je even het nut ervan in dat je hier in Nederland bent en niet ergens aan het helpen bent. Dan voel ik me even heel gelukkig.

Ook heb je de mensen waarmee je ervaringen kan uitwisselen. Ze weten wat je gezien en gedaan hebt. Ze hebben zelf namelijk ook zoiets gedaan. Ze weten ook hoe zwaar het soms even kan zijn. Hoe hard je soms weer met je neus op de feiten gedrukt word. Ze hebben dezelfde drang als jij, terug gaan en zorgen dat alles goed komt. Zij zijn degene die er ook van dromen om er samen een gelijke wereld van te maken. Die mensen laten zien dat het NIET ONMOGELIJK is!

En dan heb je nog de mensen die er niks van snappen. Dit zijn de mensen die me pijn doen. Laatst was het weer raak, ik zat samen met een vriendin (vriendin) en haar vriendin (meisje) op de fiets naar gym. Ik vroeg ze hoe ze het hadden op school (we zijn alle 3 blijven zitten). Mijn vriendin en ik waren het er wel overeens dat het wel te doen was, maar wel vermoeiend. Vervolgens zegt meisje dat ze er nu al klaar mee is en begint over alles op school te zeuren. Op een gegeven moment ben ik haar gezeur zat en zeg ik: "Weetje, ik vind het eigenlijk best dubbel. Ik vind school ook niet het leukste wat er is en zou ook graag andere dingen doen in die tijd, maar aan de andere kant heb ik ook gezien wat er gebeurd als je niet naar school kan." Waarop meisje antwoord: "Nou ik zou anders best met die kinderen willen ruilen hoor, lekker de hele dag een beetje werken!" Ik schrok hier op dat moment zo erg van dat ik even niet meer wist wat ik zeggen moest en zwakjes mompelde dat die kinderen ook geen eten hadden, omdat er ook niet zoveel is om aan te werken thuis. Waarna zei weer vrolijk verder ging met zeuren.

Ik verzonk op dat moment diep in mijn eigen gedachten en was weer even terug in Uganda. Bij PELIDO. Waar ik de kindjes vroeg of ze het leuk vonden om naar school te gaan. Een grote lach, twinkelende oogjes en een volmondige YES! I do like to go to school! It's really nice! Even een geluksmomentje.

Kort daarna dwaalden mijn gedachten af naar Lwengo. Even zat ik weer op de schommel, waar ik even helemaal alleen in mijn reisdagboekje aan het schrijven was. Ik keek naast me waar de kindjes (ik schatte groep 1/2) braaf op hun stoel heel stil naar het bord keken. De juf was uitleg aan het geven. Wat waren ze stil en schattig. Er moest een kindje naar voren komen en (denk ik) de antwoorden geven. Het kindje ging weer zitten. Toen de juf plotseling een kindje ruw vast greep en naar haar toe trok. Ik wist al wat er gebeuren zou en eigenlijk wou ik niet kijken. Toch dwong ik mezelf te blijven kijken, waarom wist ik niet. Misschien hoopte ik dat ik fout zat? De stok van de juf ging omhoog en raakte het kindje meerdere malen op de onderrug. Ik denk iets van drie keer. Wat kon ik doen? Moest ik er op af gaan? Nee, het was me al verteld dat dit bij de cultuur hoorde en ik er niks aan kon doen. Het was al klaar, en geen gil of traantje was erbij gevallen. Ik slikte het weg en voegde me even later weer in de groep.

Mijn gedachten sprongen terug naar PELIDO, naar het lieve meisje dat besjes aan het rapen was. Zo in zich zelf en vredig. Zo af en toe keek ze vlug naar ons (ik zat samen met een vriendin achter het kerkje) en zag je twinkeltjes in haar ogen en lachte ze verlegen. Ze liep even weg. Vervolgens hoorde ik een boze kinderstem en gejammer. Ik keek naast me en zag een iets ouder meisje het bakje met besjes uit haar hand trekken (terwijl ze haar stevig vast hield) en op de grond gooien. Het kleine meisje haar twinkeltjes hadden plaats gemaakt voor tranen en haar lach was als sneeuw voor de zon verdwenen. Het enige wat ik nog in haar ogen kon zien was wanhoop en angst. Ik had geen idee waar ze bang voor was, ze was hier toch gewoon veilig? Ik keek even degene naast me aan, die keek even verwonderd als dat ik gekeken had. Het gehuil klonk luider en nu zag ik het oudere meisje het meisje met zich meetrekken naar achter het wc-gebouw. In haar net nog vrije hand, had ze nu een stok. ze verdwenen achter het wc-gebouwtje en het gehuil klonk nog luider. Ik wist niet wat me over kwam. Ik probeerde het te negeren, maar dat lukte niet. Ik was er even helemaal van door de war. Ik vroeg aan mijn vriendin of we terug naar de groep konden gaan. Maar ook aan de andere kant van de kerk hoorde ik haar huilen.

Het lieve meisje haar twinkelende oogjes hadden de mijne gekruist. Even voelde ik me zwak en wou ik weer weg gaan. Ik was toen bezig met een interview, tenminste we waren net klaar en wouden gaan zingen. Het meisje was ondertussen in haar eentje met de bal gaan spelen. Ik besloot er toch maar naartoe te lopen en met haar mee te spelen. Na even overspelen voegde een vriendin zich erbij. Een Vriend kwam er even later ook bij. Ook een paar kindjes van daar kwamen meespelen. Na een tijdje lummelen, overpasen en nog veel meer, gingen alle kindjes naar huis. Behalve het meisje met de mooie twinkelende oogjes. Het werd donker en een van de busdrivers zei ons dat het meisje nu echt naar huis moest. We hebben de bal terug gelegd en kwamen er toen achter dat we toch best nodig moesten plassen. We gingen dus opzoek naar een lampje, wat bij ons nog wel eens enige tijd duurde. We liepen naar het toilet als een vriendin ons plots tot stilstand brengt. Het meisje staat tegen ons kerkje aan en weer zijn de twinkeltjes uit haar ogen verdwenen. We proberen te vragen wat er is, maar het lukt niet. Ik besluit de busdriver erbij te halen. Hij praat met het meisje in het Lugandees. Hij verteld dat het meisje bang is om naar huis te gaan. Ze is te laat en zal vanavond dus geslagen worden. We schrikken allemaal heel erg, de tranen terug vechtend vragen we wat we er tegen kunnen doen. Hij verteld ons dat het enige wat helpt is haar thuis brengen en vertellen dat ze met munguz heeft gespeeld en daarom zo laat is. We mogen officieel niet van het terrein af, maar omdat het meisje er achter woont word er toch overlegd. Onder het overleg zit het meisje tegen de boom en zijn we bij haar gaan zitten. We zeggen haar dat het allemaal goed komt en we haar zullen helpen. Ik zie haar vechten tegen haar traantjes en neem haar op schoot. Met brokken in onze kelen blijven we haar zeggen dat het goed komt. Ik houd haar stevig vast en hoop dat het goed komt. Na een klein tijdje komen de begeleiders en de busdriver naar ons toe. Alleen de jongen mag samen met de busdriver haar naar huis brengen. Alles komt goed. Vanavond zal ze niet geslagen worden. Haar broer bedankt hem met de woord; “You saved her live!”.

Ondertussen zijn we bij de gym aangekomen. Weer heb ik een brok in mijn keel. Ik vecht tegen de tranen, want uitleggen kan ik het nu niet. Misschien later, maar zullen ze het ooit begrijpen? Kan je zoiets wel begrijpen als je het nooit hebt meegemaakt? Het lijkt voor mij al zo onwerkelijk. Het gymmen gaat slecht en ik ben blij als het afgelopen is. Eenmaal thuis barst ik dan ook in tranen uit. De rest van het weekend verlang ik in zijn soort weer school, want nu kan ik het zeker wel meer waarderen! Wat mag ik gelukkig zijn dat ik naar school kan. Dat ik niet geslagen word, maar mag nablijven of overschrijven.

YES, I DO LIKE TO GO TO SCHOOL!