Alweer meer dan een week geleden dat ik mijn laatste blog geschreven heb. En wat is er de laatste week ontzettend veel gebeurd. Hoewel ik in deze blog eigenlijk de projecten even in het zonnetje wilde zetten zijn er ook weer zoveel andere dingen die de moeite van het vermelden meer dan waard zijn. Na de magische zonsopgang in mijn laatste weblog kwam een week vol met activiteiten op de verschillende projecten. Een weekend in Mui Ne met een afsluiter die ik niet snel zal vergeten (helaas is dit niet in de positieve zin) en een hoop geregel.

Het weekend Mui Ne was heerlijk, eindelijk nog eens een weekendje waarin in helemaal uit mijn dak kon gaan op ‘normale’ muziek. Hoewel ik de atmosfeer hier zeker ben gaan waarderen weet ik nog altijd niet hoe de mensen hier naar dat eeuwige gejengel door de boxen van hun speakers kunnen luisteren. Hetzelfde geld voor de live optredens die in sommige barretjes worden gegeven. Wordt er dan toch meer westerse muziek gedraaid, dan kun je op het terras meezingen met de Spice girls, Backstreetboys en Westlife of staat de muziek zo hard dat er zelfs met oordopjes geen beginnen aan is. Hoe dan ook een top weekend met ontzettend veel gezellige leuke mensen waar ik overdag kon genieten van het zonnetje en de stuntende kite-surfers en ’s avonds de voetjes goed van de vloer gingen. Daarnaast nog een leuke trip rond zonsopgang naar de witte en rode duinen van Mui Ne, haar vissershaventje en de sprookjesachtige Fairy stream. De domper liet helaas niet zo lang op zich wachten. Op de terugweg van Mui Ne naar Can Tho moest ik overstappen in Saigon (HCMC). Het was een eindje lopen tussen de twee verschillende busagencys maar ik besloot het toch te doen. Een beetje de cultuur opsnuiven, eventueel een winkeltje of een hapje eten meepakken, waarom niet…
Bijna bij mijn bestemming aangekomen, werd ik overvallen door 2 jongens op een scooter. Tas weg, passen weg, geld weg, fotocamera weg, telefoon weg, enz… Ik had mijn spullen waarschijnlijk anders moeten verdelen maar omdat de grote tassen altijd onderin het busruim gaan wilde ik de waardevolle spullen liever bij de hand hebben. Bleek uiteindelijk niet echt te werken. Daar stond ik dan, in een wereldstad in een wijk waar niemand fatsoenlijk Engels spreekt, zonder telefoonnummers, telefoon of geld. Na veel paniekerige gebaren om een telefoon heeft een vriendelijk jong vrouwtje me uiteindelijk naar het politie bureau gebracht. Ze heeft me in gebrekkig Engels geholpen om de Vietnamees sprekende politie agenten te verstaan. Daarna werd ze afgelost door een vietnamees koppel dat 8 jaar geleden uit Nederland verhuisd is. Geweldige mensen die ik zeer dankbaar ben. Mede dankzij hun hulp heb ik uiteindelijk ’s avonds Can Tho nog veilig bereikt…

Toch is het vreemd wat zoiets met je doet. Hoewel ‘alleen’ mijn tas is afgepakt/afgerukt, voel ik me opeens toch een stuk minder veilig. Van fouten kun je leren, ze zijn heel vervelend maar het is je eigen schuld. Dit voelt anders en k moet zeggen t gevoel bevalt me helemaal niet. Wel ben ik vandaag terug in Saigon geweest. Niet helemaal vrijwillig, ik moest naar het consulaat om een nieuw paspoort aan te vragen, maar toch. Uiteindelijk werd het nog een leuke dag. Ik weet niet wat de oorzaak is; de mojito die ik samen met Elisa op het terras heb gedronken, het feit dat we nog een middagje hebben kunnen shoppen in de souvenirwinkeltjes van de backpackersbuurt, of dat ik vanmiddag tijdens mijn ‘strijd voor een nieuw paspoort’ (natuurlijk liep weer alles in het honderd) zoveel vriendelijke mensen tegen kwam, maar ik voel me nu echt stukken beter. Toen ik net van de bus terug naar huis liep had ik zelfs zin in een dansje. Het zal de nieuwe jurk wel zijn geweest die ik vanmiddag gekocht heb en ook maar meteen aangehouden;).

En dan toch nog even de projecten. Ik ben ingedeeld op zeven verschillende projecten. Hier werk ik eigenlijk van dinsdag tot en met zaterdag. Daarbij heb ik een keer in de week een ochtend en een keer in de week een middag vrij. De projecten waar ik op ingedeeld sta zijn:

Nhat Tan: hier proberen we blinden Engels te leren. Zij proberen in hun levensonderhoud te voorzien door het geven van massages. Zodra zij een beetje Engels spreken kunnen ook westerse toeristen toegevoegd worden aan hun klantenkring. De eerste keer dat ik op dit project binnen kwam schrok ik. Het is er een muffe, redelijk donkere bedoening waar de blinden rondlopen als zombies. Maar zodra we met de les begonnen waren het niet meer zozeer rondsloffende mensen die wachten op niets, maar bleken ze allemaal zo ontzettend gemotiveerd te zijn! Elke les leren we nu een aantal zinnetjes die ze kunnen gebruiken in hun dagdagelijkse praktijk. Kortom een ontzettend leuk project!

City Orphanage: Hierover heb ik in mijn eerste blog al het een en ander verteld. Ik zal het daarom nu een beetje kort houden. City is een van de overheid ingesteld weeshuis waar weeskinderen maar ook veel gehandicapten verblijven. Niet eens zozeer de omgeving maar vooral de sfeer en de behandeling die de kinderen en gehandicapten krijgen, is in mijn ogen weerzinwekkend. Na het te vroeg geboren kindje dat in mijn eerste week gebracht is, is er nu weer een nieuw babytje. Deze keer een HIV kindje dat nog minder aandacht krijgt dan de rest. Het is zo zielig. Als ik haar in mijn armen heb, kan ik alleen maar denken ik wil je zo graag mee naar huis nemen. Het lijkt wel of voordat het leven daadwerkelijk voor deze kinderen begonnen is, het eigenlijk al voorbij is.

Charity af Hospital of Traditional Medicine: Leuk project, vooral om de cultuur een beetje te leren kennen. Hier helpen we de lokale vrijwilligers bij het bereiden en uitdelen van een maaltijd aan de zieken en hun families. Leuke bijkomstigheid is dat we hier zelf ook altijd eten. Wonderbaarlijk hoe van wat takjes en groenten zo’n lekkere maaltijd tot stand kan komen!!

Charity Class: Project waar ik Engelse les geef aan een klasje van 9-15 jaar oud. Het zijn een stuk of 16 tot 20 leerlingen waarvan een deel de opleiding betaald en een ander deel een beurs heeft omdat ze uit een armoedig gezin komen. Het les gaat volgens mij steeds beter. Leuk is ook dat, met wat oefening, de kinderen steeds beter hardop individueel durven te praten en te lezen. Iets wat ze in het Engels eigenlijk het liefst niet doen.

De laatste drie projecten komen de volgende keer maar aan de beurt. Ik ben het schrijven een beetje beu en ik kan me goed voorstellen als dat bij jullie voor het lezen ook geldt:P.

Liefs uit Can Tho