Palm wine, de Black Stars en een bijzondere begrafenis - 17 oktober 2013

Het ging een week lang goed. Het Ghanese eten, het Ghanese drinken, het Ghanese fruit en ander soort vast of vloeibaar voedsel. Vorige week vond mijn lichaam het mooi geweest, al dat rare eten met soms ondefinieerbare bestanddelen. 7 oktober gingen we met een klein gezelschap waaronder iemand van een Nederlandse NGO een local bezoeken die sap maakte van wat leek boomschors en wederom ondefinieerbare bestanddelen. Gezien ik me niet helemaal goed voelde bedankte ik voor de boomschors sap. Naarmate de ochtend vorderde voelde ik me steeds slechter worden. Nu bleek dat de huisvriend van Lovans, Emanuel, zich ook niet lekker heeft gevoeld. Niet precies op hetzelfde moment, niet precies dezelfde klachten. Beide hebben we geproefd van de zelfgemaakte palm wine op KITA, slechts een paar slokken. Nu kan dit het probleem zijn geweest. Toch verdenk ik nog het eten, het drinken, en vrijwel alles in mijn veranderde omgeving. De maandagmiddag heb ik verder vrij genomen en dinsdag de hele dag om uit te zieken. Dinsdagmiddag ging het alweer wat beter en ben thuis gaan werken voor KITA. Vanaf woensdag voelde ik me weer bijna 100%. En waar het nu precies aan lag? Geen idee, maar de ervaring leert dat alles een indicatie is, alles met een korreltje zout genomen wordt of in ieder geval dat alles vaak neerkomt op de woorden ‘more or less’ hier in Afrika.

Woensdag en donderdag heb ik gesprekken gevoerd met verschillende studenten en een docent om zodoende bekend te worden met de structuur van KITA en uiteraard om de mensen zelf te leren kennen. Deze week heb ik de gesprekken voortgezet met de directie van KITA (stuk voor stuk hele aardige en open mensen) en met mijn opdracht zit het voor mijn gevoel wel goed en zo ver ik weet is iedereen er positief over. Ondanks dat ik de aantekeningen die ik heb gemaakt van deze gesprekken niet als mijn beste handschrift zou bestempelen vond de oudste man van KITA het bijzonder mooi. De oudste man van KITA, of onze jongste student zoals Samuel (de baas) hem grappend noemt, blijft voor mij een groot vraagteken. Hij studeert namelijk niet bij KITA, geeft er geen les en is voor zover ik weet geen conciërge. Wat precies zijn rol is weet ik niet. Ik kan het wel vragen aan Samuel, maar ik vind het eigenlijk wel mooi zo. De oude man die in de verte iets weg heeft van Morgan Freeman, komt naar KITA , gaat er aan een bureau zitten, eet wat, slaapt wat, staart voor zich uit, laat af en toe een klein boertje en aan het eind van de dag gaat hij weer. Iedereen die hem ziet roept iets in de trant van ‘metjaabo’ waarop hij reageert met ‘metjaabooo’. De volgende dag komt hij weer, klopt rustig de stoel schoon waarop hij gaat zitten en hetzelfde riedeltje speelt zich af. Apart.

Afgelopen tijd heb ik ook weer de nodige bijzondere dingen meegemaakt. De Ghanezen zullen deze dingen niet als bijzonder bestempelen, maar als alledaags. Toch vond ik het vrij bijzonder om in een trotro (pendelbus) te zitten naast iemand met een Kruidvat shirt, dat met name vrouwen alles op hun hoofd dragen, of dat ze bij KITA een koelkast gebruiken als boekenkast. Wat ook bijzonder was, maar minder vreemd, was dat Kofi in mijn armen in slaap viel. Dat zag er heel schattig uit als zeg ik het zelf. Hetzelfde gebeurde me van het weekend met het zoontje van Samuel. Hij viel in slaap op mijn schoot. Ook dit was heel schattig, totdat ik doorhad dat hij in zijn slaap mijn broek aan het onder kwijlen was. Toen heb ik hem maar even van me afgelegd. Ook kreeg ik deze week wederom een huwlijkaanzoek, maar gezien dit niet de eerste was, vind ik huwlijkaanzoeken niet meer zo bijzonder. En dat we af en toe zonder stroom zitten of dat het internet het af en toe niet doet blijft vervelend, maar dat is geen ramp. Gelukkig kan ik mijn laptop opladen (als we stroom hebben), doordat ik de plastic randjes uit mijn universele stopcontact heb gehaald met een zakmesje zodat de brede stekker van mijn laptop erin past. Niks is vanzelfsprekend hier, ook niet als het gaat om Nederlandse producten.

Afgelopen weekend was zeer indrukwekkend. Zondag was er de wekelijkse kerkdienst van mijn gastgezin. Dit keer met een speciaal thema: friends day. Dat betekende dat iedereen vrienden mee mocht nemen en dat je niet formeel gekleed hoefde te gaan. Het was op zijn zachts gezegd bizar druk. Naast een gastspreker werd er gezongen en gedanst. Heel veel gezongen en heel veel gedanst. Mensen gingen naar voren om te dansen bij het altaar. Het leek alsof ze in trance raakten. Bijzonder om mee te maken. De dag ervoor ging ik met Samuel mee naar de uitvaart van de moeder van een vriend van hem. Van tevoren werd gezegd dat begrafenissen in Ghana totaal anders zijn dan in Nederland. Wel werd gezegd dat ik in het zwart gekleed moest gaan. Gezien ik geen goed zwart shirt had, heb ik er een laten maken. Zaterdagochtend werd ik opgehaald door Samuel, terwijl ik klaar zat in mijn zwarte shirt belde hij me en zei dat hij 15 min later was, dit werd uiteindelijk 1 uur en 15 min later. Ik weet inmiddels dat Afrika ook zo is. Onderweg naar zijn vriend vertelde hij me dat zijn vriendengroep (waarvan er eentje een zwart shirt met ‘moslims hartje Nederland’ aan had) besloten had dat het leuk zou zijn als ik een paar woordjes in het ‘Twi’ zou zeggen namens hun. Samuel zou wel een briefje maken wat ik voor kon lezen. Ik zat met gemengde gevoelens in de auto, ik iets voorlezen op een uitvaart van mensen die ik totaal niet ken… Nouja, als zij het willen, dan doe ik dat wel. Eenmaal op de plaats van bestemming was de kerkdienst al bezig. We gingen even binnen kijken en vrijwel gelijk daarna ergens een drankje drinken, een hapje eten, nog een drankje drinken en uiteindelijk naar het grote veld waar je de familie de hand kon schudden. Dat ik de enige blanke gast was maakte het ongemakkelijke gevoel dat ik had vanwege het verzoek van Samuels vriendengroep alleen maar erger. Op het veld waren een dj en een bandje aanwezig die om en om muziek maakte. Er hing een vrolijke sfeer. Na de handen te hebben geschud (in Ghana geef je elkaar een hand en knipt vervolgens met je vingers om elkaars vingers alsof je een ober roept) moest ik naar de dj om door een microfoon de woorden zeggen. Nadat ik dit had gedaan begon iedereen te lachen, men vond het blijkbaar fantastisch dat ik dat deed. Eindelijk kon ik rustig gaan zitten dacht ik. Ho maar, de dj grapte dat ik een plaat had aangevraagd en wat blijkt? Als je een plaat aanvraagt voor iemand moet je met die persoon gaan dansen. Ik heb in het midden van het veld gedanst met de zoon van de overleden vrouw te midden van wat leek een paar honderd gasten. Steeds meer mensen kwamen mee dansen. Je zou vergeten dat je op een uitvaart was. Toen het nummer was afgelopen was het commentaar van de mensen over mijn dansmoves lovend. Eindelijk kon ik gaan zitten en besefte ik me waar ik eigenlijk was. Het mooie aan deze uitvaart was dat men niet zozeer rouwig was om het verlies van een persoon, maar dat ze het leven dat zij geleefd heeft vierden. Daarom was iedereen vrolijk, daarom was er vrolijke muziek, daarom danste iedereen. Het was zeer bijzonder om deel uit gemaakt te mogen hebben van deze ‘celebration of life’!

Dinsdag was het een Islamitische feestdag, waardoor het hele land vrij had. Dat is het mooie aan Ghana, moslims en christenen leven er vredig naast elkaar. Dinsdag was ook het dochtertje van mijn gastgezin jarig. Ze werd 1 jaar, we hebben heerlijk gegeten en een stukje taart op. Het eten in Ghana blijft wennen, maar hier kon ik prima aan wennen! En ja hoor, na nog een huwlijkaanzoek was het tijd voor de eerste kwalificatiewedstrijd Ghana-Egypte. Ik ging de wedstrijd kijken in het winkeltje van Emanuel op het grote scherm. Het was er lekker druk, mensen hadden vlaggen mee en uiteraard kon de vuvuzela niet ontbreken. Het was echt genieten tussen al die temperamentvolle Ghanezen, zeker gezien Ghana met 6-1 heeft gewonnen!

Op het moment van schrijven ligt mijn broek bij de kleermaker. De honden vonden mijn broek blijkbaar zo interessant toen hij aan de waslijn hing dat ze hem maar kapot hebben gescheurd. Achja, dit zou me ook in Nederland kunnen overkomen. Als ik vanavond wegga van KITA is hij als het goed is weer gemaakt. Nu ik op de campus aan het werk ben, komen er af en toe studenten langs die een praatje met me willen maken. Met name met één student is het heel apart. Hij komt naast me zitten, ik moet het gesprek dan beginnen en op gang houden en hij blijft eigenlijk met name stil of zegt een paar woordjes. Awkward….

Ondanks al de dingen die ik meemaak werk ik ook aan de opdracht waarvoor ik in Ghana ben. Soms moet je je doelen wat bijstellen en realistisch blijven over wat je wilt en wat je kan bereiken in de tijd dat je hier zit. Maandag heb ik goede gesprekken gehad met Samuel en ik sta positiever over de opdracht dan voorheen, toch is het af en toe lastig echt dingen gedaan te krijgen hier. Ook vanuit mezelf, het werken aan een rapport, het typen van hoofdstukken is anders dan aan mijn bureau in Nederland. Door goede gesprekken te blijven voeren zullen de verwachtingen van de mensen van KITA en mijn eigen verwachtingen niet ver uitelkaar liggen. Het leven bij een gastgezin is ook nieuw voor mij. Voor mijn gevoel maak ik echt onderdeel uit van het gezin, maar blijft het aan de andere kant ook wat onwennig. Ik denk dat al deze dingen bij een reis als deze horen. De reis waarbij ik alweer op ¼ van mijn tijd zit.

Tot het volgende bericht!

Follow the author: Vincent
Promotions
verzekering studeren in het buitenland

Ga jij binnenkort studeren in het buitenland?
Regel je zorg- en reisverzekering via JoHo!

More contributions of WorldSupporter author: Vincent
Content categories
Comments, Compliments & Kudos

Add new contribution

CAPTCHA
This question is for testing whether or not you are a human visitor and to prevent automated spam submissions.
Image CAPTCHA
Enter the characters shown in the image.
Access level of this page
  • Public
  • WorldSupporters only
  • JoHo members
  • Private
Statistics
[totalcount]