Overval op juwelier - Arrest

HR 19 maart 2013, NJ 2013, 194 (overval op juwelier)

Feiten

In deze zaak was er sprake geweest van een overval op een juwelier. Het Hof in Amsterdam kwam tot veroordeling van de verdachte. Hij werd veroordeeld tot 9 jaar gevangenisstraf wegens een nachtelijke overval van een woonhuis in Amsterdam waarbij een van de bewoners, de juwelier, om het leven was gekomen. De verdachte had (samen met anderen) de woning met geweld overvallen waarna het slachtoffer aan een hartinfarct was overleden.

Namens de verdachte heeft de advocaat beroep in cassatie ingesteld. Het middel klaagt dat het Hof ten onrechte heeft bewezenverklaard dat de verdachte is overleden aan de gevolgen van de gepleegde diefstal met geweld en afpersing. Aan de orde komt dan ook de vraag naar het causaal verband tussen de gedragingen van de verdachte en/of zijn mededader(s) en het overlijden van de juwelier.

Hoge Raad

De Hoge raad verwijst in zijn uitspraak naar het eerdere arrest LJN BT6362 met betrekking tot het vraagstuk omtrent het redelijkerwijs toerekenen. Volgens de Hoge Raad is het oordeel van het Hof niet gebaseerd op een onjuiste rechtsopvatting. Het oordeel van het Hof dat de dood van het slachtoffer redelijkerwijs aan de bewezenverklaarde gedraging van de verdachte kan worden toegerekend, is ook toereikend gemotiveerd. In de uitspraak van het Hof ligt namelijk niet alleen besloten dat die gedraging een onmisbare schakel kan hebben gevormd in de gebeurtenissen die tot het gevolg hebben geleid, maar ook dat het gevolg met een aanzienlijke mate van waarschijnlijkheid door die gedraging is veroorzaakt. Die conclusie is niet onbegrijpelijk, omdat de gedraging van de verdachte naar haar aard geschikt is om dat gevolg teweeg te brengen en bovendien naar ervaringsregels van zulke aard zijn dat zij het vermoeden wettigt dat zij heeft geleid tot het intreden van het gevolg, terwijl het “lichte hartinfarct” (voor zover het optreden hiervan al niet het gevolg zou zijn van de bewezenverklaarde gedraging) als niet meer dan een “niet uit te sluiten” oorzaak is beoordeeld.

M.a.w. het causaal verband is aanwezig als het kennelijke gevolg van het handelen of nalaten van de verdachte in redelijkheid aan dat handelen of nalaten van de verdachte kan worden toegerekend.