Huizer veearts - Arrest

Huizer veearts (HR 20-02-1933, NJ 1933, 918)

Casus

In deze zaak heeft de Hoge Raad een arrest gewezen waaruit zou kunnen worden opgemaakt dat de opsomming van de rechtvaardigingsgronden in de wet niet uitputtend is.

Een veearts in Huizen had tijdens een mond-en-klauwzeer epidemie een stel onbesmette koeien. Hij heeft ze opzettelijk en welbewust vervoerd naar een stal waarin zich koeien bevonden die wel aan mond-en-klauwzeer leden. Dit was in strijd met art. 82 Veewet, dat het opzettelijk brengen van gezonde of niet-verdachte koeien in een verblijfplaats van aan mond-en-klauwzeer lijdend vee verbood. Hij vervulde daarom de delictsomschrijving van dit artikel.De veearts stelde zich echter op het standpunt dat hij had gehandeld overeenkomstig de nieuwste diergeneeskundige inzichten, omdat zijn bedoeling was de koeien een lichte graad van besmetting op te laten lopen, zodat zij antistoffen zouden kunnen ontwikkelen om weerstand op te bouwen tegen een veel ernstigere besmetting.

Is het opzettelijk besmetten van vee in strijd met de wet, wanneer door deze handeling, het doel dat de wettelijke bepaling beoogt, beter wordt gediend?

Hoge Raad

‘Overwegende echter dat niet kan worden aangenomen, dat volgens genoemd artikel (art. 82 Veewet) zoude kunnen worden gestraft de veearts, die, bij het toepassen van een zekere behandeling van het aan zijne zorg toevertrouwde vee – hier dus het brengen van gezonde koeien in een besmette stal – handelt niet slechts volgens hetgeen naar eigen inzicht geoorloofd en wetenschappelijk aangewezen is, doch ook volgens in zijn wetenschap algemeen als juist erkende richtsnoeren, en die daarbij, ook alweder volgens algemeen erkend deskundig inzicht, door voorkoming van ernstig lijden, het heil van het in verdachten toestand gebracht vee te bevorderen.

Overwegende dat hiertegen niet met vrucht kan worden aangevoerd, dat iemand die een met straf bedreigde handeling verricht, in elk geval strafbaar is als niet de wet zelf met zooveele woorden een strafuitsluitingsgrond aanwijst; dat zich immers het geval kan voordoen, dat de wederrechtelijkheid in de delictsomschrijving zelfe geen uitdrukking heeft gevonden en niettemin geen veroordeling zal kunnen volgen op grond van dat onrechtmatigheid der gepleegde handeling in het gegeven geval blijkt te ontbreken en derhalve dan het betrokken wetsartikel op de letterlijk onder de delictsomschrijving vollende handelingen niet van toepassing is’.