Deze samenvatting is gebaseerd op het studiejaar 2013-2014.

College 7

Hoofdstuk 13

Collectivisme

Het opvoeden van kinderen is een staatsverantwoordelijkheid. Plato beschreef een utopie: de staat ziet er op toe dat de aanwas van de nieuwe bevolking optimaal zal verlopen. De staat heeft invloed op partnerkeuze en kinderen moeten na de geboorte opgevangen worden en als staatsburger worden opgevoed. De staat regelt de hele verdere opbouw van de bevolking (opvoeding etc.) Kinderen moeten opgevoed worden voor staatsdiensten. Hiervoor zijn ze voorbestemd. Dit was de ideale manier van opvoeding volgens Plato.

Voor alle dingen in de samenleving, vooral hedendaags, hebben we garantiebewijzen nodig in de vorm van diploma’s etc. Er zijn weinig dingen waar geen papieren voor nodig zijn. Archard merkt op dat opvoeden, kinderen krijgen en  het creëren van nieuw leven  maatschappelijk niet zo van betekenis is dat je hier een opleiding  nodig hebt. Er wordt vanuit gegaan dat we intuïtief voor kinderen kunnen zorgen, maar bij pleeggezinnen wordt er wel gescreend etc. Archard stelt de vraag of daar wat voor te zeggen zou zijn als we vanuit een collectieve benadering hier meer aandacht voor hebben of mensen geschikt zijn om kinderen te krijgen en op te voeden.

Voordelen:

-         Bijvoorbeeld:  medische controle, want het komt voor dat pas naderhand blijkt dat partners een grote kans hebben op een kind met een genetisch defect.

-         Kijken of ouders geschikt zijn en de middelen hebben om een kind op te voeden.

Nadelen:

-         Hoe stel je vast dat ouders geschikt zijn om kinderen goed op te voeden? Mensen veranderen en bovendien, wanneer zijn testen betrouwbaar.

In het begin van de 20^e eeuw was het niet ongewoon dat gedwongen sterilisatie en abortussen werden toegepast. Criminelen werden als genetisch defect gezien, deze mensen werden gesteriliseerd. In Nederland is er geen wet op sterilisatie doorgevoerd.

Eugenetica in de polder: men zocht mensen met goede kenmerken uit om een gezonde bevolking te laten ontstaan.

Hoofdstuk 14

Kindermishandeling

Kindermishandeling is een nieuw probleem, maar het is tegelijkertijd van alle tijden. Het lijkt een nieuw probleem, omdat kindermishandeling nog niet zo lang ‘ontdekt’ is. Vanaf de jaren ‘60 werden er vanuit het ziekenhuis gevallen ontdekt van kinderen met gebroken botten. Er ontstond het idee dat er veel kinderen waren met broze botten. Het werd aanvankelijke opgevat als een medisch probleem (een nieuwe ziekte). Vanuit de psychologische kant werd er echter opgemerkt dat ouders te ruw met hun kinderen omgingen. Het lijkt erop dat de kindermishandeling van het ene op het andere jaar toeneemt. Er is alleen geen reden om dit te beweren, het wordt enkel vaker gesignaleerd. Het kan dus betekenen dat we jaarlijks steeds betere detectiemethoden hebben voor kindermishandeling in plaats van dat de prevalentie toeneemt. Ook moet men zich realiseren dat het begrip kindermishandeling in culturen anders geïnterpreteerd kan worden. Zo wordt de pedagogische tik van vroeger, nu als kindermishandeling gezien.

Er zijn problemen met de definitie van  kindermishandeling. Het is belangrijk om de term kindermishandeling zo duidelijk mogelijk en objectiveerbaar te maken.

-         Het is een ambigu begrip

-         Hebben we het over fysiek, seksueel of emotionele mishandeling en hoe onderscheid je dit van elkaar?

-         Er moet rekening worden gehouden met de culturele dimensie

-         Archard wijst er op of mishandeling voorkomen kan worden binnen gezinnen, of op collectief niveau (sociaal economisch). Hoe is de openbare ruimte ingericht voor kinderen?

Seksuele mishandeling komt in alle lagen van de samenleving voor. Fysieke mishandeling komt meer voor bij laagopgeleide gezinnen en bij alleenstaande ouders die kwetsbaarder zijn. Een probleem met seksuele mishandeling is dat er een heel proces aan vooraf gaat, bijvoorbeeld: psychische mishandeling > de misbruiker probeert macht te krijgen en door overwicht een kind seksueel te gaan benaderen

Hoofdstuk 15

Archard vindt dat de opvoeding van kinderen door alleen de ouders een kwetsbare zaak is, maar de opvoeding moet ook niet volledig naar de staat gaan, het moet er tussenin zitten. We moeten volgens Archard een beperkt collectivisme hebben.

Voor kinderen vindt hij het belangrijk dat ze allemaal gelijke opvoedingskansen hebben. Hij ziet het als een vorm van democratisch burgerschap dat kinderen van jongs af aan leren participeren in groter verband en meer betrokken worden en medezeggenschap hebben in hun eigen opvoeding. Hij bespreekt vier doelen:

-         Voorschoolse voorzieningen voor kinderen: dit is een maatschappelijke taak > kinderen kunnen op bepaalde tijden gezamenlijk bijeen komen en opvoedende activiteiten bij wonen.

-         Diffusion of parenting: meerdere ouders moeten betrokken worden bij de opvoeding, dan alleen de biologische ouders

-         Collective valuation of children: betere en meer voorzieningen voor kinderen, speelgelegenheden etc.

-         Extension of right: Van jongs af aan politiek leren, vragen, helpen etc

Plural parenting: gedeeld ouderschap is optimale opvoeding.

Hoofdstuk 7

Wetenschapsfilosofie: De vraag is in hoeverre je door middel van de wetenschap uitspraken kunt doen over de werkelijkheid.

Standaardbeeld van de wetenschap

De opkomst van natuurwetenschappen in de 17^e eeuw heeft een revolutie in denken teweeg gebracht. We komen dingen te weten over de omgeving die we daarvoor niet wisten. Bv. de zon draait niet om de aarde, maar de aarde draait om de zon. De techniek van het glas slijpen is ontwikkeld, hierdoor zijn er microscopen en telescopen gemaakt. De werkelijkheid zat veel ruimer in elkaar, dit gaf een nieuwe kijk op de werkelijkheid. Kunnen we wel zeker zijn over wat waar is, kunnen wij de werkelijkheid over alles kennen, is dit mogelijk?

Correspondentietheorie: als feiten overeen komen met onze theorie is het volgens ons waar. In de loop der tijd veranderen theorieën en feiten, de waarheid verschuift dus. Als denken/taal en werkelijkheid overeenkomen is er sprake van waarheid.

Kennistheorie wetenschapsfilosofie: waarop baseert de wetenschap haar waarheidsclaim? Op grond waarvan denkt de wetenschap een aanspraak te kunnen maken op de waarheid? De wetenschappelijke methode is navolgbaar en bekritiseerbaar.

Er zijn twee hoofdstromingen waardoor wij kennis verzamelen.

-         Rationalisme: doet uitspraken over de werkelijkheid en gebruikt het verstand. We weten het bij voorbaat (bv. de cirkel is rond, hier hoef je niks voor te zien, we hebben genoeg aan de taaldefinitie). A-priori kennis past in het rationalisme.

-         Empirisme: een zintuiglijke waarneming gaat hieraan vooraf. Om de kleur van de cirkel te weten, moet je de cirkel zien. Dit is a posteriori kennis. De vraag is of je door empirische waarnemingen ultieme kennis over de werkelijkheid kan krijgen. Is de werkelijkheid objectief vaststelbaar? Hier kunnen we geen uitspraak over doen.

Evidence/value based practice

Welke waarde hecht je aan een interventie? Het effect kan fantastisch zijn, maar niet de moeite waard. Door middel van empirisch onderzoek worden de effecten van een methodiek of sociale interventie aangetoond.

Karl Popper

Laten we afstappen van het standpunt dat we steeds bewijzen willen leveren en hypothesen willen bevestigen. De wetenschap is niet geschikt om de werkelijkheid onweerlegbaar te bewijzen, dit is een te hoge inzet. De wetenschap kan bijdragen aan de reductie van de mate van onzekerheid. We kunnen met behulp van de wetenschap iets meer uitspraken over de werkelijkheid doen. Je kunt geen zinvolle waarnemingen doen zonder vooraf bepaalde begrippen te weten, anders weet je niet waar je naar gaat kijken of wat je ziet.

Verificatie principe: geen goed idee, om te zoeken naar bevestigingen van de hypothese van je theorie.

Je moet een theorie niet bewijzen, maar kritisch toetsen > falsificatie in plaats van verificatie. Je moet niet alleen zoeken naar dingen die je theorie bewijzen, maar ook naar dingen die je theorie onderuit kunnen halen, dit draagt meer bij aan de wetenschap.

De empirische wetenschap zit ook met een inductieprobleem, we proberen om met afzonderlijke waarnemingen tot algemene uitspraken te komen. De vraag is hoeveel waarnemingen je moet doen om een goede voorspelling te kunnen doen. Dit weten we niet. Er zijn wel formules, maar dit zijn aannames, absolute zekerheid kan er niet geboden worden.

Kuhn

Er is geen sprake van de groei van kennis, maar het paradigma van de wetenschap: begrippenkader van waaruit we nu overwegend onderzoek doen.

Het bestaand paradigma wordt langzaam verdrongen door nieuwe systemen van regels en voorschriften.

Focault

Episteme: elke maatschappelijke ontwikkelingsfase heeft zijn eigen dominante kennisvorm.

De mens:  resultaat van het heersende kennissysteem, maar ook onderwerp van onderzoek.

Drie machtssystemen:

-         Soevereine macht: de mens wordt gezien als ondergeschikt aan machthebbers.

-         Disciplinaire macht: andere strategie om mensen binnen het maatschappelijk systeem te laten fluctueren, discipline staat voorop, voorgeschreven staat hoe mensen zich normaal dienen te gedragen. Hier zijn uitgewerkte systemen voor. Etiquette is van belang

-         Biomacht: preventie en regulering van het gedrag van de bevolking via voorlichting en financiële prikkels.

Nietschze

Wij zijn hoogmoedig en meten ons aan dat we in het centrum van de werkelijkheid staan. Volgens Nietschze is dit een illusie. We projecteren de wereld naar onszelf. We kennen de objectieve werkelijkheid niet. We menen dat we door taal de werkelijkheid naar onze hand kunnen zetten. We geven onszelf gelijk. We creëren ons eigen werkelijkheidsysteem. We hebben een waarheidsillusie. Waarheid is liegen volgens vaste conventies. Hij brengt ons in het probleem van de leugenaars paradox: alles wat ik zeg is gelogen, als dat waar is heb ik niet gelogen, je komt er niet uit. 
Het is belangrijk om te weten dat onze waarneming van de werkelijkheid beperkt en vertekend is. 

De Sausure

Wij hanteren bepaalde termen en die verbinden we met de werkelijkheid. De verbinding tussen woord en betekenis deel je in een taalsysteem. Dit is een voorwaarde om werkelijkheid te delen. Dit geld ook voor identiteit. Identiteit is niet een kwaliteit van een individu maar krijgt betekenis in een systeem van medemensen. Identiteit is een sociale constructie. In de loop van de tijd verandert terminologie ook (debiel, zwakzinnig, gehandicapt, beperkt of uitdaging).