Car Trim / keySafety - Arrest

HvJ EG 25 februari 2010 (Car Trim / keySafety)

Key Safety is een Italiaans bedrijf dat aan verschillende Italiaanse autofabrikanten

Airbagsystemen levert. Voor het produceren van deze airbagsystemen heeft het

5 leveringsovereenkomsten gesloten voor de levering van bepaalde onderdelen

door het Duitse bedrijf Car Trim. Hierna heeft Key Safety deze overeenkomsten opgezegd, wat Car Trim als contractbreuk heeft ervaren. De overeenkomsten zouden immers nog lager doorlopen. Car Trim heeft daarom een vordering tot schadevergoeding ingediend

bij het Landgericht Chemnitz. Dit was de voor de plaats van productie van de componenten bevoegde rechterlijke instantie. Het Landgericht Chemnitz oordeelde niet bevoegd te zijn in deze zaak, omdat de Duitse rechter i.c. geen internationale bevoegdheid zou hebben.

Hierna verwierp het Oberlandesgericht het beroep en Car Trim kwam hiertegen in hoger beroep bij het Bundesgerichtshof. Voor de behandeling van deze zaak meende het Bundesgerichtshof dat het aan het Hof van Justitie een prejudiciële vraag diende te stellen over de uitleg van art. 5, punt 1, sub b, van verordening (EG) nr. 44/2001.

Het Landgericht Chemnitz had geoordeeld dat het geen internationale bevoegdheid had. Op grond van art. 5, punt 1, sub b, en artikel 2 van EG nr. 44/2001 kan de zetel van verweerster (Italië) als bevoegdheidscriterium worden gebruikt. Het Oberlandesgericht stelde dat de Duitse rechter niet op grond van art. 22 van de verordening bij uitsluiting bevoegd was. Partijen hadden ook niet een bevoegd gerecht aangewezen op grond van artt. 23 en 24 van de verordening.

Het Hof overweegt dat volgens de hoofdregel van de EEX-Verordening, bij een geschil over de koop van een roerende zaak tussen partijen uit verschillende landen van de EU, de rechter van de lidstaat waar de gedaagde zijn woonplaats heeft bevoegd is. Voorts is ook de rechter bevoegd van de lidstaat waar volgens de overeenkomst de zaken geleverd werden of hadden moeten worden.
Men moet dus kijken wat de overeenkomst hierover meldt. Wordt in de overeenkomst geen plaats van levering wordt genoemd, dan is de plaats van levering de plaats van de materiële overdracht van de goederen waarmee de koper op de eindbestemming van de verkooptransactie de feitelijke macht om over deze goederen te beschikken, heeft verkregen of had moeten krijgen.
Volgens het Hof is dus de rechter van de lidstaat van gedaagde bevoegd, maar daarnaast kan ook de rechter van de woonplaats van koper bevoegd zijn.