Camping Terschelling - Arrest

Feiten

Partijen zijn in 1976 op huwelijkse voorwaarden met elkaar gehuwd. In dat jaar zijn de geïntimeerde en de appellant een camping (eenmanszaak) gaan drijven. Deze camping was opgezet door de ouders van de appellant. In de jaren 80 heeft de appellant de grond waarop de camping gelegen was in eigendom verkregen. De eenmanszaak is in 1993 ingebracht in een B.V. Sinds maart 2006 wonen partijen niet meer bij elkaar. In een schriftelijke verklaring van 15 mei 2006, die door notaris voor ontvangst is getekend, en welke ook aan de AVM-accountant van de appellant is verstrekt, heeft de geïntimeerde het volgende verklaard: ´Voor de heren van AVM, Hierbij verklaar ik, [geïntimeerde], dat ik vrijwillig afstand doe van alles waar ik wettelijk recht op heb. Inzake [naam camping], Eendenvijver enz. Ik wens financieel niets te ontvangen ! Vriendelijke groeten [geïntimeerde]." De appellant heeft op 1 september 2006 een verzoek tot echtscheiding ingediend. In de procedure staat de vraag centraal of en zo ja op welke wijze een vermogensrechtelijke afrekening tussen partijen moet plaats vinden.

De rechtbank is van oordeel dat in de verklaring van de geïntimeerde van 15 mei 2006, geen bevestiging van de koude uitsluiting valt te lezen. Voorts oordeelt de rechtbank dat de appellant naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onverkorte handhaving van de koude uitsluiting niet mag verwachten en dat de geïntimeerde een redelijk vergoedingsrecht toekomt. De appellant kan zich niet vinden in deze beslissingen van de rechtbank en gaat in hoger beroep.

Oordeel

Het hof stelt voorop dat, zoals de rechtbank ook heeft overwogen, als uitgangspunt geldt dat een krachtens overeenkomst van huwelijkse voorwaarden tussen partijen geldende regel niet toepasselijk is voor zover dit naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is. Of toepassing van de genoemde regel onaanvaardbaar is, hangt af van de vraag of partijen tijdens het huwelijk in hun onderling overeenstemmend gedrag van die regel zijn afgeweken en zo ja op welke wijze. De Hoge Raad heeft eerder overwogen dat de enkele omstandigheid dat door arbeidsinspanningen van de vrouw het vermogen van de man is toegenomen, niet voldoende is om een tussen partijen overeengekomen uitsluiting van iedere gemeenschap niet toe te passen. Het hof zal dat uitgangspunt bij zijn beoordeling ook in acht nemen.

Het hof neemt in aanmerking dat partijen voorafgaand aan hun huwelijkssluiting huwelijkse voorwaarden hebben opgemaakt, waarbij zij hebben afgesproken dat geen enkele gemeenschap van goederen tussen hen zou ontstaan. Er is geen regeling opgenomen op grond waarvan staande huwelijk of na ontbinding van het huwelijk door echtscheiding, enige verrekening van overgespaarde inkomsten of vermogenstoe- of afname zou kunnen plaatsvinden. Volgens het hof heeft de geïntimeerde onvoldoende onderbouwd haar stelling dat zij dit gevolg van de huwelijkse voorwaarden niet heeft begrepen en dat dat mede te wijten is aan gebrekkige voorlichting van de notaris ten overstaan van wie de huwelijkse voorwaarden zijn opgemaakt. Zij heeft daarvan ook geen nader bewijs aangeboden.

De geïntimeerde stelt dat de toepassing van de overeengekomen regel van koude uitsluiting naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is. Zij voert daartoe aan dat zij tijdens het huwelijk heeft meegewerkt op de camping en dat zij, toen in 1993 de als eenmanszaak gedreven camping werd ingebracht in de camping werd benoemd tot (mede)-directeur van die B.V. De geïntimeerde stelt dat zij voor de door haar verrichtte werkzaamheden geen vergoeding heeft verkregen en acht het verder van belang dat zij uit de kas van de camping de voor de huishouding benodigde gelden kon halen.

De omstandigheid dat de geïntimeerde werkzaamheden ten behoeve van de camping heeft verricht, zonder daarvoor een arbeidsbeloning te ontvangen, acht het hof op zichzelf beschouwd niet voldoende om een afwijking van hetgeen partijen in de huwelijkse voorwaarden zijn overeengekomen te rechtvaardigen. Het hof heeft daarbij mede in aanmerking genomen dat de geïntimeerde in 1993 bij de KvK is ingeschreven als (mede) directrice van de camping, maar dat zij niet aannemelijk heeft gemaakt dat het een functie met een substantiële inhoud betrof, waarvoor zij naar de bedoeling van beide partijen zou gaan meedelen in de resultaten van die B.V. Het een en ander brengt het hof tot het oordeel dat niet aannemelijk is geworden de stelling van de geïntimeerde dat partijen zich staande huwelijk door de wijze waarop zij zich hebben gedragen van de inhoud van de huwelijkse voorwaarden zijn afgeweken en/of hebben willen afwijken.

Het hof acht daarom geen omstandigheden aanwezig die de toepassing van de in de huwelijkse voorwaarden overeengekomen regel van koude uitsluiting naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar doen zijn.

De omstandigheid dat de geïntimeerde (ondanks dat zij tijdens het huwelijk voor de kinderen van partijen heeft gezorgd en in de ondernemingen van de appellant werkzaamheden heeft verricht) niet meedeelt in het door de appellant opgebouwde vermogen dat aanzienlijk hoger is dan bij aanvang van het huwelijk was verwacht, rechtvaardigt naar het oordeel van het hof naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid in de gegeven omstandigheden geen andere beslissing. Het Hof oordeelt dat in de gegeven omstandigheden geen rechtvaardiging kan worden gevonden om af te wijken van de overeengekomen koude uitsluiting, zodat de geïntimeerde geen vergoeding toekomt.

Conclusie

Anders dan de rechtbank acht het hof geen omstandigheden aanwezig op basis waarvan toepassing van de overeengekomen regel van koude uitsluiting naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid niet onaanvaardbaar zou zijn.