Inmiddels ben ik alweer zo’n vier weken terug in Nederland en begin ik alweer gauw aan het Nederlandse leven te wennen na drie maanden in het buitenland te zijn geweest. Zoveel is er anders: het wegennet is extreem uitgebreid en tot in de puntjes verzorgd, de weg is rustig, de ziekenhuizen zijn schoon en het onderwijs is van hoge kwaliteit.

                Maar in Nederland is niet per se alles beter. De mensen zijn gehaast, hebben geen tijd voor elkaar en werken zich in een burn-out. Ouders hebben geen tijd voor hun kinderen, families zijn veel minder hecht en betrokken. Mensen eten tussen de middag boterhammen als lunch, in plaats van een fatsoenlijke warme maaltijd! Best raar eigenlijk – in grote delen van de wereld doen ze dat niet. Het is wel weer fantastisch dat er gewoon drinkwater uit de kraan komt (maar ook best raar dat je daarmee de wc doortrekt), dat de huizen niet vol kieren en gaten zitten waar de raarste insecten door naar binnen kunnen komen, dat je als je hier geprikt wordt door een mug niet bang hoeft te zijn om malaria te krijgen.  

                Zo’n reis naar een ontwikkelingsland, waar ik twee maanden als vrijwilliger heb mee kunnen draaien in het lokale leven, verruimt je blik dus enorm. Dingen die voorheen de normaalste zaak van de wereld waren gaan je nu opvallen, en je gaat er meer over nadenken. Van al dat gemiezemuizer over onbenullige Nederlandse aangelegenheden word ik nu wat sneller moe – hoe belangrijk is dat nu eenmaal? Ik kom graag meer te weten over grote internationale kwesties, zoals de erbarmelijke omstandigheden in de kledingfabrieken in ontwikkelingslanden waar nog steeds het grootste deel van alle kleding wordt gefabriceerd. In Cambodja heb ik zelf massa’s trucs volgeladen / uitpuilend met vrouwelijke fabrieksarbeiders naar zulke fabrieken en van deze fabrieken afgevoerd zien worden – terwijl ik zelf de h&m kleding aanhad die zij zomaar eens enkele jaren tevoren gemaakt zouden kunnen hebben.

                Daarom heb ik besloten me actiever met de Schone Kleren Campagne bezig te houden. Deze campagne zet zich in voor betere arbeidsomstandigheden in kledingfabrieken door merken en kledingfabrikanten te confronteren met de slechte arbeidsomstandigheden en hen te bevragen deze te verbeteren. Ik heb zogenaamde vragenkaarten besteld die je in de winkels achter kan laten als je nieuwe kleding koopt, zodat je duidelijk maakt dat je het belangrijk vindt dat je kleding door arbeiders met een ‘leefbaar loon’ is gemaakt (ook uit te printen: zie bijlage).

                Daarnaast heb ik mezelf geabonneerd op OneWorld, een tijdschrift over ‘mondiaal denken en groen doen’. Zo wil ik meer betrokken blijven bij zaken op het gebied van ontwikkelingssamenwerking! Hoewel ik voorheen ook wel interesse had in zulke dingen, heeft mijn ervaring in Cambodja me net die extra duw gegeven om me daadwerkelijk wat actiever te gaan bezighouden op het gebied van ontwikkelingswerk en wereldwijde sociale rechtvaardigheid.