European Law

European Law

European Law summaries + tips

Seminars

European Law (2016/2017) Seminar 1

European Law (2016/2017) Seminar 1

Seminar 1 European Law (2016/2017), Utrecht University. 

Geanonimiseerd. 

European Law Seminar Week 1 (2016/2017)

Freedom of establishment & freedom to provide services

 

Question 1

Jay Booth is a famous doctor who holds a medical biology PhD from Trinity College Dublin. Although he has several years of experience and has extensively published in the area of postmenopausal birth, he cannot find a job in the currently declining Irish job-market. Therefore, he starts to provide technical and medical advice to a Bosnian private clinic where it is possible for postmenopausal women to give birth. Jay goes to Bosnia quite often. There, he analyses specific cases and organises meetings with the staff on these cases. The clinic pays him a small fortune for every case he works on. The clinic also provides him with the necessary facilities and equipment. Jay is further completely independent to organise his activities.

Can you explain which Treaty freedom Jay exercises?

Answer to question 1:

 

You have to choose one of the freedoms:

  • Freedom of workers (art. 45 TFEU)
  • Freedom of establishment (art. 49 TFEU)
  • Freedom of providing services (art. 56 TFEU).

 

Jay has no freedom of workers (art. 45 TFEU), because he is not in service of a company, there is no subordination and he is independent.

Jay has no freedom of establishment. You must pursue ‘’an economic activity, through a fixed establishment in another Member State for an indefinite period’’, according to the Viking-case, par. 70.

The concept of establishment is a Community national to participate, on a stable and continuous basis, in the economic life of a Member State other than his State of origin and to profit therefrom (Gebhard-case, par. 25). This is not the case here, because Jay is not working for an indefinite period.

Providing of services is temporary (par. 26): you look at the duration of the service, its regularity, periodicity or continuity.

 

Providing services (Art. 56 TFEU)

Jay is providing services to the Italian private clinic (Article 56 TFEU). Jay is providing a medical service advice, which could be seen as activities of the professions (sub d). Jay gets remuneration, he gets paid for his services. Medical services fall within the scope of Article 56 TFEU. It is temporary, because he’s not continuously working on cases. He goes to Bosnia quite often, so he travels a lot, but he returns to Ireland. It’s not on a regular basis, there is no contract between Jay and Bosnia. The case doesn’t say anything about regularity. It doesn’t matter that Bosnia does offer facilities and equipment. This does not mean that Jay may not equip himself (par. 27).

 

 

Question 2

Suppose an English bookmaker, Doris Reader UK, established in the United Kingdom, carries on business as a bookmaker under a licence granted pursuant to the Betting, Gaming and Lotteries Act, which authorises Doris to carry on its activities in the United Kingdom and abroad. Doris offers the European public an extensive range of fixed sports bets on national, European and world sporting events.

On behalf of Doris, Petroni offers on the Italian market users the possibility to register their intentions to bet, which are then forwarded to Doris.

Italian legislation stipulates that no licence is to be granted for the taking of bets, with the exception of bets on races, regatta, ball games or similar contests and then only under certain conditions. Authorisation to organise betting is granted exclusively to licence holders entitled to do so by the State. Any person who unlawfully participates in the organisation of lotteries reserved by law to the State shall be liable to a term of imprisonment of up to 3 years.

Criminal proceedings were brought against Petroni, who is being accused of having unlawfully organised clandestine bets.

Before the court Petroni argues that the Italian legislation violates Article 56 TFEU.

 

  1. Argue why the Italian legislation possibly violates Article 56 TFEU?

Page 422. The public interest justification

Page 424: Gambling. 

Answer to question 2a:

Does it fall under the scope of art. 56 TFEU?  Petroni offers services across borders, it’s economic because he got money, and it’s temporary because it’s not on a regular basis that he offers bets. Look at Alpine investments, par. 22; ‘’Article 59 EEC Treaty covers services which the provider offers by telephone to potential recipients established in other Member States and provides without moving from the member State in which he is established’’.

Article 56 TFEU describes that: ‘’Within the framework of the provisions set out below, restrictions on freedom to provide services within the Union shall be prohibited in respect of nationals of Member States who are established in a Member State other than that of the person for whom the services are intended’’.

Article 56 describes that all people of Member States should be able to provide services in other states within the Union. Petroni wanted to provide services, such as organising clandestine bets. He is charged because he wanted to provide a service. Therefore, there is a violation of Article 56 TFEU, because Petroni should be able to provide any service within the Union. This is a discriminatory treatment, because Petroni is not able to provide services, while other people in the Union still can (Josemans-case). There is a block on the market, so the legislation affects the access to the market (Alpine investment-case, par. 38).

Will it be justified? That is the last question, but it’s not relevant in this question yet. We will come to that later.

 

  1. Argue why Article 49 TFEU has possibly been violated?

 

Answer to question 2b:

The freedom of establishment is violated, because Petroni is not able to organise clandestine bets in Italy. This affects the freedom of establishment from the English Doris. Petroni is working on behalf of Doris, but he is established in Italy. If Petroni is not able to provide the service in Italy, there is a barrier. Doris is setting up an agency via Mr. Petroni and article 49 TFEU also applies on setting up agencies. There is a restriction of the freedom of establishment. See Gebhard case, par. 37: ‘’National measures liable to hinder or make less attractive the exercise of fundamental freedoms guaranteed by the Treaty must fulfil four conditions: they must be applied in a non-discriminatory manner, they must be justified by imperative requirements in the general interest, they must be suitable for securing the attainment of the objective which they pursue, they must not go beyond what is necessary in order to attain it’’.

English workmen will not be able to provide the services in Italy and this is a violation of the freedom of establishment. There is no longer access to the market, Alpine case par. 38.  So, there is a violation.

 

  1. The Italian government submits that the legislation is compatible with Union law for the following two reasons:

- Petroni is an Italian national and the activities which he has been accused of have all taken placed in Italy;

- Suppose Article 56 TFEU is violated, the legislation will still be justifiable for reasons of general interest, namely limiting and strictly controlling the supply of gaming and betting.

 

Give your opinion on these two arguments.

 

 

Anwswer to question 2c:

Italy states that it’s an internal matter, p. 365 EU Union Law. It’s about the interstate element. If there is no interstate element, only the national law applies. This is not the case, because Doris wants to enter the Italian market, so that would be a cross-border element. It’s not entirely an interstate-element at all. If there would be no cross-border element, than the Italian law would not violate the Treaty.

Justification is possible on the exception grounds of the Treaty. If there is a discriminatory ground, only the grounds of the Treaty can justify the legislation. If there is an non-discriminatory rule, justification will have to be examined as followed (rule of reason):

Gebhard, par 37.:

  • They must be applied in a non-discriminatory manner;
  • They must be justified by imperative requirements in the general interest (p. 422 Book);
  • They must be suitable for securing the attainment of the objective which they pursue;
  • And they must not go beyond what is necessary in order to attain it (proportionality).

In this case, the rule of reason should be used, because there is no discriminatory infringement. You must check whether the measure is proportionate.

Preventing gambling to protect the people from their own desire to gamble, could be justified whether it’s a necessary and proportionate measure (Alpine investments, par. 40 in combination with par. 37 of the Gebhard case).

Applied in this case the measure applies without distinction. Italy tries to prevent gambling, relating to the general interest. Is the measure suitable? > The link between the measure and the pursued aim. This is okay.

Is it proportionate? No, it’s not proportionate: Look into the Gambelli case.

 

Question 3

The lighthouse guard of the lighthouse ‘Vuurlicht’ on the Dutch island Terschelling will soon retire. The Ministry of Transport and Public Works, which is responsible for lighthouses, has recently placed an advertisement for the appointment of a new light-house guard. The Sardinian Lampi is the only applicant and hired as the new lighthouse guard. As a civil servant he concludes an agreement with the health insurance company AZ. He generally likes his job, but due to the regular walking up and down the stairs, his weak right hip causes him increasing pain and discomfort. After a visit to the general practitioner on the island of Texel he is referred to the Academic Hospital in Groningen. Here he learns that his hip is seriously damaged. He is nevertheless put on a waiting list, since his situation is considered urgent but not ‘very urgent’.

The pains Mr. Lampi suffers from are becoming more and more unbearable. Therefore, he decides to go to Italy to ask for a second opinion from a doctor who works in a private hospital in Verona and is specialised in hip operations. The Italian doctor regards his situation as very urgent and is of the opinion that an immediate operation is necessary. After a successful operation Mr. Lampi returns to the Netherlands and asks the health insurance company AZ for the reimbursement of the costs of the treatment incurred in Italy. The insurance company AZ refuses to pay Mr. Lampi, since, according to AZ, it is not legally possible to have the costs of a treatment in a private hospital in another Member State reimbursed, unless it concerns the treatment of children under 12 years of age.

Mr. Lampi disagrees with this explanation and starts a procedure before the national court stating that Article 56 TFEU has been violated. The court decides to stay the proceedings and ask for a preliminary ruling from the European Court of Justice. The following question is put forward to the ECJ:

Suppose that Article 56 TFEU can be relied upon against a private insurance company, is a national law prohibiting the reimbursement of the costs of a medical treatment in  a private hospital in another Member State, unless it concerns the treatment of children under 12 years of age, compatible with Union law, in particular Article 56 TFEU?

What would be the answer of the Court?

 

Answer to question 3:

According to the Watts-case, medical services provided for consideration fall within the scope of the provisions on the freedom to provide services (par. 86). It also concludes the freedom for the recipients of services (par. 87), including persons in need of medical treatment, to go to another Member State in order to receive those services there. Article 56 TFEU is applicable, because the Sardinian is working/providing services in the Netherlands (another Member State), he earns money with it. He gets a medical operation, which is temporary and the operation is in another State (cross-border element). In this case, Mr. Lampi falls within the scope of Article 56. There is no justification for the fact that he has to pay for the treatment himself. The Netherlands should pay for the treatment, because this is the Host Member State, and Mr. Lampi is entitled to receive the money of the treatment back from that Host Member State. Therefore, there is a breach of the Treaty. It’s not proportionate, because there’s only a reimbursement for children under 12. Why that distinction? This is not proportionate.

Look into par. 98, 101, 103 and 106 of the Watts- case. 

European Law (2016/2017) Seminar 2

European Law (2016/2017) Seminar 2

Seminar 2 of the Course European Law (2016/2017), Utrecht University

Week 2

Free movement of workers and persons & EU citizenship

 

Seminar questions

Question 1

  1. What is meant by the concept of a worker within the meaning of Article 45 TFEU? What are the two main elements of the activity performed by the migrant worker?

 

Answer to question 1a:

According to the case Lawry Blum, par. 12. The term ‘worker’ covers ‘’any person performing for remuneration work the nature of which is not determined by himself for and under the control of another, regardless of the legal nature of the employment relationship’’.

The two main elements are therefore: remuneration and work in subordination. For a certain period of time, a person performs services for and under the direction of another person in return for which he or she receives remuneration (par 16).

 

  1. What protection is given to a worker by Article 45 TFEU?

 

Answer to question 1b:

At first, there is a freedom of movement for workers within the European Union, which means they should be able to move freely to work in other Member States. Secondly, there is a prohibition of discrimination based on nationality between workers of the Member States as regards employment, remuneration and other conditions of work and employment, under article 45 (2) TFEU.

 

  1. Can a worker rely on Article 45 TFEU against a private employer?  

 

Answer to question 1c:

Yes, this is possible. Article 45 TFEU is not applicable when there is no cross-border element, or when the employee works in the public service (art. 45 (4) TFEU). This is an exception on the article. Under all other circumstances,  the article is applicable. According to the Bosman case, par. 93: the Article has direct effect. This means that the worker can invoke the article. A worker can rely on Article 45 against a private employer, this is direct horizontal effect: the worker can invoke article 45 TFEU against the employer. When a worker wants to invoke article 45 TFEU against the Host Member State, this is vertical direct effect.

 

Question 2

The lighthouse guard of the lighthouse ‘Vuurlicht’ on the Dutch island Vlieland will soon retire. The Ministry of Transport and Public Works, which is responsible for lighthouses, has recently placed an advertisement for the appointment of a new lighthouse guard. The Italian Mr. Veccio is the only applicant. Mr. Veccio has finished his study in Italy but couldn’t find a job. Therefore he tries to find a job in the Netherlands. He stays now in Vlieland with his sister and brother in law who support for his living. Suppose, you work as a lawyer at the Ministry of Transport and Public Works and you are being asked to make notes with regard to the following arguments brought forward by the personnel department to refuse Mr. Veccio the job of lighthouse guard. In your notes, refer to the relevant provisions of the Treaties and, if possible, to the case law of the Court.

  1. The brother and brother-in-law of Mr. Veccio are part of the Italian Mafia. According to the Ministry of Justice his brother and brother-in-law are involved in the smuggling of drugs into the United Kingdom.

 

Answer to question 2a:

The question is whether Mr. Veccio can be expelled, because of his family being connected to the Italian Mafia. Article 45(3) TFEU is important in answering this question. The grounds of public of the security is applicable. We have to look at Article 27 of the Directive 2004/38. It doesn’t matter whether his brother and brother-in law are connected to the Mafia, according to this article.

Previous convictions can also not lead to expelling.

There is one exception: It only applies to Member States. In this case he cannot be refused on the ground that his brother and brother-in law are connected to the Mafia.

 

  1. A lighthouse guard is employed in the Dutch public service. The job may therefore be refused to Mr. Veccio.

 

Answer to question 2b:

According to Article 45 (4) TFEU, the freedom of movement of workers is not applicable when the employee works in the public service. This is described in Lawry Blum par. 27 as: ‘’employment in the public service, must be understood as meaning those posts which involve direct or indirect participation in the exercise of powers conferred by public law and in the discharge of functions whose purpose is to safeguard the general interest of the State or of the public authorities and which therefore require a special relationship of allegiance to the State on the part of persons occupying them and reciprocity of rights and duties which form the foundation of the bond of nationality.’’

Guarding the lighthouse does not comply with the paragraph, so the job cannot be refused. There must be a special relationship of allegiance to the State. A lighthouse caretaker can easily be employed by the Dutch government. It’s a functional approach. 

 

c)            Mr. Veccio has been resident in the Netherlands for 8 months and is still unemployed. He should therefore have left the country by now and therefore the job should be refused to him.

 

Answer to question 2c:

The person who is seeking work also enjoys the right of free movement (according to the Collins case), as long as a person is seeking work, he can’t be expelled. He must be given reasonable time to find a job.

However, there is a limitation on how long Mr. Veccio is allowed to stay in another Member State, if he cannot find a job. According to case law, he must find a job within 6 months, or he could be expelled from the country. In the case 8 months have passed already, this is longer than the 6 months requirement. Article 14 paragraph 14 (4b) and 6 Directive 2004/38: As long as Mr. Veccio is seeking work, he may not be expelled if you can prove you’re still seeking employment.

Mr. Veccio falls within the scope of article 21 TFEU: He is an EU citizen and he is allowed to have residence in another Member State for up to three months (art. 6 Directive 2004/38/EC). He has the right to reside and move around freely. Mr. Veccio has already been in the country for 8 months now, so he falls within the scope of article 7 Directive: Right of residence for more than three months.

 

Suppose that Mr. Veccio is refused the job and is still unemployed. After 8 months since his arrival in the Netherlands he wants to study Dutch law at the University of Amsterdam and applies for study finance from the Dutch authorities. That is refused because he doesn’t fulfill the condition of 5 years residence in the Netherlands.

d)            May the authorities require a 5 years of residence as a condition for study finance in case of Mr. Veccio?                            

 

Answer to question 2d:

No, that would be indirect discrimination on basis of nationality. According to the Förster case, a worker who is a national member of a Member State is to enjoy in the territory of another Member State the same social and tax advantages as national workers. The ECJ redressed that someone who is seeking work also is a ‘worker’ (Collins Case), so is Mr. Veccio.

The obstacle should be justified, according to the Förster case. Par. 54 Förster. The Court also referred to art. 24 par. 2 Directive.

 

Question 3

The Republic of Francia is a small country in Europe and a Member State of the European Union since 2007. The Francian Government has recently noticed the success of its neighboring countries in the political and economic field as a result of sport achievements in prestigious contests, such as the European Football Championship and the Olympic games. However, Francian youths seem to have little ambitions in the field of sport. The Government therefore decided to introduce a new, broad provision to encourage their youths to participate in sports and stimulate potential talents.

 

The new provision provides that persons get a subsidy for their children between the age of 14 and 18 of 25 euro a month, to spend on sports activities. The grant of this subsidy is furthermore subject to the condition that the youth spends 5 hours of weekly training at a gym recognized by the Francian Sports association FSA. The FSA has published a list of recognized gyms; these are all in Francia. The subsidy is therefore intended for sports activities in Francia.

Workers who are working in Francia but living with their family outside Francia (frontier workers) claim that they should also get a subsidy for their children for sports activities in their homecountry outside Francia.

 

  1. What could be the legal arguments for the frontiers workers?

 

Answer to question 3a:

When the exercise of sports has the nature of employment, it falls within the scope of article 45 TFEU (Bosman-case). According to article 7 of the Regulation 492/2011, as stated in the Förster case, ‘’a worker who is a national of a Member State is to enjoy in the territory of another Member State the same social and tax advantages as national workers’’. According to article 7, the family has the right to obtain subsidy.  Otherwise, it would be a violation of the equal treatment rule, as laid down in the article. It would be indirect discrimination on the basis of nationality.

 

The Government further recognized that a training period abroad might well improve the performance of sportsmen/women and has therefore provided an additional arrangement. A person entitled to the subsidy as mentioned above, is allowed to train in another EU Member State at a gym or sports club for a period lasting a maximum of three months. During that period, the subsidy will be provided for as well, and extra costs due to the stay abroad and the temporary affiliation with the foreign gym or sports club are reimbursed. For this foreign activity a residence requirement applies. To be entitled to it, a person is required to have had his residence in Francia for over the past 5 years.

  1. On what case law is the condition based? Can it be upheld for the frontier workers? What could be the legal arguments of the frontiers workers against this requirement?

Answer to question 3b:

A person is required to have had his residence in Francia for over the past 5 years. This is a condition based on the case Förster. A legal argument of the fronties workers against this requirement could be the rule of equal treatment as regulated in art. 7 Regulation 492/2011.

Meeusen-case is also important: This case is connected to article 45 TFEU, because it was about the mother who worked in the Netherlands. You are more protected if you are a worker than if you are enactive. The daughter of Meeusen obtained study-finance from the Netherlands, because her mother was working there.

 

Also other EU citizens who are not economically active but live with their family in Francia for less than five years are of the opinion that they should get the subsidy for their children for sports activities outside Francia.

  1. What could be the legal arguments for these EU citizens?

 

Answer to question 3c:

The EU citizens which are not economically active could invoke article 21 TFEU. All EU citizens have this right to move and reside freely in the EU (Art. 21 TFEU and Directive 2004/38), whether pursuing an economic activity or not. They can invoke rights too and they may not be discriminated on the basis of nationality (art. 18 TFEU). Förster case: legitimate aim and whether it’s proportionate.

Therefore, there should be equal treatment for them too.

 

European Law (2016/2017) Seminar 3

European Law (2016/2017) Seminar 3

Seminar 3 of the Course European Law (2016/2017), Utrecht University

Week 3

The Area of Freedom, Security and Justice

 

Question 1

  1. Which policy areas does the Area of Freedom, Security and Justice encompass?

 

Answer to question 1a:

The Area of Freedom, Security and Justice is regulated by Article 3(2) TEU: ‘The Union shall offer its citizens an area of freedom, security and justice without internal frontiers, in which the free movement of persons is ensured in conjunction with appropriate measures with respect to external border controls, asylum, immigration and the prevention and combating of crime.’ 

According to this Article, the policy areas are border controls, immigration, asylum and the prevention and combating of crime.  

 

  1. The Tampere European Council (1999) endorsed the principle of the mutual recognition of judicial decisions as the foundation of judicial cooperation in both civil and criminal matters. What does this principle entail?

 

Answer to question 1b:

The principle of the mutual recognition means that Member States have trust in one another and they recognize the judicial decisions of the other Member States, without checking the procedure that was followed. Member States should have the mutual trust that the procedure in the other Member State was right and the rights were guaranteed. This principle entails that the Member States work together and they trust each other. That’s why they recognize each other’s decisions.

There’s a distinction between criminal matters and civil matters.

 

Question 2

Mr. Ludy, a French citizen, has been living in Denmark since 2007. In 2011 he attends a seminar in Stockholm on “War and Social Media”. Mr. Ludy is one of the keynote speakers of the seminar. Mr. Ludy had arranged in advance that he could stay in the apartment of one of the organizers of the seminar, Miss Anna. That night Mr. Ludy and Miss Anna, reportedly had sex. The day after Mr. Ludy returns to Denmark. A few months later a Swedish Court sentenced Mr. Ludy in absentia to 10 years’ imprisonment for rape. No summon was served because the Swedish authorities were not aware of Mr. Ludy’s whereabouts. The Prosecutor’s Office of Stockholm issued an European Arrest Warrant is against Mr. Ludy for the execution of the sentence. Mr. Ludy gives himself up to the Copenhagen Police and is taken into a surrender hearing at the Court of Copenhagen. Before the Court of Copenhagen Mr. Ludy argues that he was not aware of the proceedings in Sweden. He believes his right of defense has been infringed. The decision of sentence has not yet been served to him in anyway. Look at the Council Framework Decision on the European Arrest Warrant.

 

  1. Is it possible for Sweden to issue a European Arrest Warrant for Mr. Ludy?

 

Answer to question 2a:

Yes, it is possible to issue a European Arrest Warrant. According to Article 2 Council Framework Decision (CFD), there are to requirements which must be fulfilled (1, 2):

  1. ‘’A European arrest warrant may be issued for acts punishable by the law of the issuing Member State by a custodial sentence or a detention order for a maximum period of at least 12 months or, where a sentence has been passed or a detention order has been made, for sentences of at least four months.’’ > Rape is punishable under Swedish law. Mr. Ludy is sentenced with imprisonment of 10 years, so this requirement is fulfilled.
  2. The offence must fall within the scope of an offence in the list of (2) > Rape is one of the offences on the list, so this requirement is fulfilled.

 

  1. Is Denmark obliged to surrender Mr. Lassange on the ground of the issued European Arrest Warrant?

 

Answer to question 2b:

According to the principle of mutual recognition, Denmark would be obliged to surrender Mr. Ludy (Article 1 (2) Framework Decision), unless there are grounds on which Denmark is allowed to refuse (Article 3 Framework Decision). Article 3 has imperative grounds, and article 4 has optional grounds and article 4a is about the trial where the person did not appear in person. If Sweden informs Mr. Ludy about this right to retrial, then he should be surrendered (Article 4(d) Framework Decision).    

 

Question 3:

Please analyse Article 86 TFEU which provides for the possibility of the establishment of a European Public Prosecutor’s Office (EPPO).

  1. If the European Public Prosecutor’s Office (EPPO) is established, what will be its main task?

 

Answer to question 3a:

Article 86 TFEU describes: ‘’In order to combat crimes affecting the financial interests of the Union, the Council, by means of regulations adopted in accordance with a special legislative procedure, may establish a European Public Prosecutor’s Office form Eurojust.

The EPPO shall be responsible for investigating, prosecuting and bringing to judgment, where appropriate in liaison with Europol, the perpetrators of, and accomplices in, offences against the Union’s financial interests. It shall exercise the functions of prosecutor in the competent courts of the Member States in relation to such offences’’. The main task of the EPPO will be the investigation, prosecution and brining to judgment of offences against the Union’s financial interest.

 

  1. The European Commission has proposed to establish the European Public Prosecutor’s Office. However, in order to come in force the Commission’s proposal needs to be adopted. Looking at the procedure of Article 86 TFEU, argue why:
    1. It is not very likely that the EPPO will be established;
    2. It is very likely that the EPPO will be established.

Answer to question 3b:

  1. It is not very likely that the EPPO will be established, because the Member States are afraid they will have to hand in more of their sovereignty. The Union will have  more and more possibilities and tasks. The Member States are losing their sovereignty because of these actions. The Member States do not want that. EPPO has not been established yet. There’s an unanimity needed, which is not likely to happen. In addition, there’s a consent required by the European Parliament and the Council. 
  2. It is likely that the EPPO will be established, because the Member States handed in a piece of their sovereignty to the Union, therefore the Union can establish the EPPO. The EPPO would help securing the Union-zone against offences.

 

 

Question 4

Explain the importance of the Wolzenburg case in the light of the non-discrimination and proportionality principle.

 

Answer to question 4:

According to the Wolzenburg case, it is not discrimination of a Member State if it requires a person to live in that state for longer than 5 years, to be able to refuse the surrender of that person. If the person has been already in that Member State for 5 years, the Member State can refuse the surrender. If the person resides in the Member State for a shorter period, the Member State must surrender the person to the other authorities. This happened in the Wolzenburg case, this was no discrimination based on nationality. Look into paragraph 68 and 69, 70.  

 

Question 5

Suppose the European Commission proposes a directive for combating illicit arms trafficking by criminal law.

  1. What could be the legal basis of this proposal?

 

Answer to question 5a:

Article 83(1) TFEU: ‘’The European Parliament and the Council may, by means of directives adopted in accordance with the ordinary legislative procedure, establish minimum rules concerning the definition of criminal offences and sanctions in the areas of particularly serious crime with a cross-border dimension resulting from the nature or impact of such offences or from a special need to combat them on a common basis’’. It’s about the combating of criminal offences. When it concerns particularly serious crimes, then the European Parliament and Council may adopt minimum legislation.

 

  1. The Commission’s proposal also includes minimum sanctions and maximum sanctions which the Member States must implement in their criminal justice system. Germany and Belgium both oppose this proposal. What can Germany and Belgium do?

 

Answer to question 5b:

In the case Germany and Belgium are afraid that the draft will infringe on the fundamental rights and aspects of the criminal justice system, they can use Article 83 (3) TFEU: ‘Where a member of the Council considers that a draft directive as referred to in paragraph 1 or 2 would affect fundamental aspects of its criminal justice system, it may request that the draft directive be referred to the European Council. In that case, the ordinary legislative procedure shall be suspended. After discussion, and in case of a consensus, the European Council shall, within four months of this suspension, refer the draft back to the Council, which shall terminate the suspension of the ordinary legislative procedure.’ The legislative will then be suspended. This is the emergency brake.

 

European Law (2016/2017) Seminar 4

European Law (2016/2017) Seminar 4

Seminar 4 of the Course European Law (2016/2017), Utrecht University. 

These are the questions of Week 5! Week 4 has no seminar questions. 

Week 5 (Seminar 4) European Law

Posted workers

 

Question 1

Paul Robowski, of Polish nationality, (26 years old) is working in Poland, where he earns 350 euros a month. On New year’s eve 2012 he decides that he wants to have a better life and wants to earn a higher wage in the future. He decides to apply for a job at Philips in Eindhoven (Netherlands), where he is subsequently offered an employment contract for 3 years. His wage is 2500 euros a month. In the beginning Paul is exhilarated as he earns about 7 times as much as before. Then he notices that his colleague, who is of the same age and has the same work experience and who does the same work earns 3000 euros. Paul goes to the personnel management and they tell him that they pay a lower wage to employees of the new Member States, since they earn a much lower income in the State of origin.

  1. Can Paul, who agreed with the wage in his contract of employment, do anything against the difference in wage and on which grounds?

 

Answer to Question 1a:

Paul is a worker, he falls within the scope of article 45 TFEU. Therefore, he can rely on the equality of treatment (article 45 (2) TFEU). He can claim the same wage as the national workers. There is also secondary legislation: The Regulation on the freedom for workers within the Union (article 7(1) Regulation). Paul can invoke article 45 TFEU, which protects free movement of the workers and requires equal treatment of workers. This provision has also horizontal direct effect. He can invoke the provisions against the employer.

 

Paul’s sister Elaine (24 years old), working and residing in Poland, hears about Paul’s wage and his success stories of his stay in that fairytale country and wishes to go the Netherlands as well. Fortunately, a company in her home town offers her a job in the Netherlands. She will be employed by this company and then sent to Nieuwegein for three years to work as a nurse for a private care institution. She will be offered a good wage. When she arrives in Nieuwegein in October 2013, she is offered by the Polish company a contract of employment for 3 years under Polish labour law, which says that she is offered 1250 euros a month for a full-time job. She hears from a colleague that she is paid below the statutory minimum wage in the Netherlands, which is 1477,80 euro. She also hears that the Dutch nurses in the clinic of her age and work experience doing the same work receive 1750 euros.

  1. Can Elaine, who agreed with the wage in his contract of employment, do anything against the difference in wage and on which grounds?

 

Answer to Question 1b:

Elaine does not fall within the scope of Article 45 TFEU. She is a posted worker, the company is posting her to the Netherlands. As a posting worker Elaine falls within the scope of Article 56 TFEU. Article 3(1 /sub c) Posted Work Directive is important. Her period of posting is quite long, but the Directive does not set definitive limits to the duration of the posting. Mostly, the limit upheld is 3 years. Article 3 of the Directive applies so she can claim the minimum wage. Elaine cannot claim equal treatment. There is a difference, because Elaine can’t claim equal treatment, she is not a worker and is less protected. She is entitled to the minimum wage of 14477,80 euro, but nothing more.

 

  1. If there is a difference in outcome between Paul’s and Elaine’s case, what is the reason for this difference? Is this difference justified?

 

Answer to Question 1c:

There is a difference between a worker and a posted worker. The posted worker provides services for a shorter period of time. It is a political and economic decision. If you impose more strict guidelines, you would force the company to pay a much higher wage: it would harm the freedom of services, that’s why there is a lower form of protection.

 

Elaine is dismissed after two years, since the employer became bored now Elaine kept complaining about her low wage. She argued that under Dutch law a contract of employment for a definite period can be terminated before its expiry only if this is foreseen in the contract itself (which was not the case). Her employer says that this is not the case. Since dismissal law is not part of the posting directive and since unemployment benefits are not mentioned in the directive, she cannot oppose her dismissal with reference to Dutch law and she is not entitled to Dutch unemployment benefits.

d.         Is this reference to the posting directive correct?

 

Answer to Question 1d:

Dismissal rights and consultation rights do not fall under the protection of this Directive (article 3 PWD). Dismissal law is no part of the Directive. The exception from article 3(10) must be interpreted very strictly, and dismissal law and benefits are no part of this exception.

 

Question 2

Suppose, the Netherlands wishes to reduce the possibilities of agencies for temporary work  of other Member States to employ foreign workers in this country, since it fears high unemployment due to the financial crisis. Therefore it wishes to introduce a permit system for foreign offices; a permit is issued only if the owner has a certificate of good behaviour obtained in the Netherlands.

Latviatemp, owned by Ms Mary, who has already run an office for temporary work for 5 years in Latvia and a permit for this work by that country, for which she submitted  a certificate of good behaviour, is refused to operate in the Netherlands because of the lack of the certificate.

Can Ms Mary do something against this?

 

Answer to question 2:

This would be an extra requirement. She can do something about it. The requirement falls under the scope of the article 56 TFEU. The certificate is not justifies, since is not a proportionate requirement. According to the Rüffert-case, par. 33: ‘’You may not go beyond the rules for the minimum protection. It  may only be justified if there is protection’’.

 

Question 3

What is the relevance of the Laval judgment to the Posting Directive? (you can ignore the issue of the way in which Sweden collective agreements are implemented)

 

Answer to Question 3:

The right guaranteed by workers post in the territory of the Host Member state is limited (Article 3(1)). Par. 80 and 81 of the Laval case.

 

Question 4

The Posting directive mentions, in Article 3, a number of social rights which have to be observed in case of posting.

There is some discussion whether these minimal social rights constitute protection of the posted workers (view 1), or whether they are meant to protect the national social model of the Member States  (view 2). By social model is meant  that Member States each have a certain organisation of their labour law and social security law, which provides for a particular level of protection. There are important differences between the old Member States, which have, in general, a relatively high level of protection, and the new ones, which are more dedicated to a liberal model, with little protection. If a Member State with a ‘’cheap model’’ can, without restriction, make use of the differences in protection level, this may undermine the traditional model of the old Member States. The latter is sometimes referred to as social dumping.

Give some arguments for the first view and some for the second view.

 

Answer to question 4:

Posted workers have at least some protection. Posted workers can gain by the Directive in other Member States. That is quite good for the posted workers.

There can still be a competition about wages, and social dumping. This is unfortunate for the Host Member State. The Sending state takes advantages of the low labour market in the other Host State.  

There must be found a balance between a fair competition and a certain level of protection. The Directive tries to do this.

 

 

European Law (2016/2017) Seminar 5

European Law (2016/2017) Seminar 5

Seminar 5 of the Course European Law (2016/2017), Utrecht University

This is a seminar about Week 6!

Week 6 European Law (Seminar 5)

Equal treatment in employment

 

Question 1

Which similarities and/or differences are to be discerned between the discrimination prohibition on the grounds of age, handicap, belief and sexual orientation of Directive 2000/78, and the discrimination prohibition on the ground of nationality of Article 45 TFEU?

Take regard of their personal and material scope and their interpretation by the ECJ.

 

Answer to question 1:

Differences: The discrimination prohibition on grounds of age, handicap, belief and sexual orientation fall within the scope of the Directive. This Directive concerns equal treatment in employment, without cross-border element. It’s about internal labour situations. Therefore, the Directive has to be implemented in national law. The Directive applies to the public sector. The Directive is based on article 19 TFEU. 

The discrimination prohibition on the ground of nationality does concern a cross-border element. It can be invoked in other Member States. Article 45 TFEU has a community meaning and is applicable in all of the Member States. Article 45 TFEU does not apply to the public service (par. 4). Article 45 TFEU could be regarded as a lex specialis to article 18 TFEU.

Similarity: Both discrimination prohibitions have the objective to protect workers in the European Union, but the Directive also applies to self-employed persons. The Directive has a broader scope. This is a difference, but they both concern workers.

 

Question 2

A private school employs 100 female teachers, of which 40 work part time, and 50 male teachers, of which 10 work part time. Ms. Peters, who works 4 hours a day, is a member of the school’s works council (WsC). According to national law, members of the WsC can perform their WsC’s tasks in working time and are being paid their salary according to their employment contract. One day, the members of the WC take a full day-training course in labour law. The full time members receive payment according to 8 hours, however Ms Peters is only paid according to 4 hours because this is her contractual working time per day.

 

  1. Is Ms Peters discriminated against on the basis of EU law? If so, does it constitute direct or indirect discrimination, and on what discrimination ground?

 

Answer to question 2a:

Mention the primary legislation first, so that is article 157 TFEU. Also, mention the Directive 2006/54 EC! Also use the Bilka case, par. 27.

This question concerns the discrimination on ground of sex: There is no direct discrimination, because Ms. Peters is not treated less favourably because she works part-time and her colleagues are working full-time. However, the training is a full day, and this will cost Ms. Peters 8 working hours. However, she only receives remuneration for 4 hours.

There is indirect discrimination, because the neutral provision in national law, brings Ms. Peters in disadvantage, because she works part-time. Mostly women are part-timers, that’s why this question concerns the discrimination on ground of sex (Bilka judgment).

The indirect discrimination could be justified, if the provision is proportionate and serves a legitimate aim.

 

b.         Could Ms Peters directly rely on Community law in order to receive the same payment as her colleagues, working full time? If so, which provision?

 

Answer to Question 2b:

Article 157 TFEU: Economic objective. Article 157 has horizontal direct effect (Defrenne II). Ms. Peters cannot rely on the Directive.

The prohibition of discrimination on the ground of sex is regulated by the Directive 2006/54 on the equal treatment of employees. The Directive must be implemented in national law, before a person is able to invoke the article. Article 14 is about the prohibition of direct and indirect discrimination. Ms. Peters cannot rely on Community law directly, the Directive has to be implemented first.

 

Question 3

The Dutch Minister of Social Affairs developed a legislative measure in order to combat the rising unemployment among young people in this time of financial crisis. According to this temporary measure, young workers under 27 years of age can enter more than three consecutive, fixed term employment contracts without the contract being automatically converted into a contract of indefinite duration. This is an exception to national labour law, protecting workers on fixed term contracts, which states that every fourth, consecutive fixed term contract is automatically converted in one of indefinite duration.

Bartho, 24 years, feels he is being deprived of social protection solely on the basis of age. He is not unemployed and actually expects to be offered a contract of indefinite duration in a short time by his employer because the employer needs his services and already offered him three, consecutive fixed term contracts until now.

Is the legislative measure in conformity with EU law?

 

Answer to Question 3:

Article 6 of the Directive 2000/78 describes justifications of differences of treatment on grounds of age. According to this article: ‘’Member States may provide that differences of treatment on grounds of age shall not constitute discrimination, if, within the context of national law, they are objectively and reasonably justified by a legitimate aim, including legitimate employment policy, labour market and vocational training objectives, and if the means of achieving that aim are proportionate and necessary.’’ In this case, the ground concerned is the labour market. Bartho is 24 years old and will not get a contract of indefinite duration, because of the regulation. This is discriminatory, because people younger than 27 years old will have disadvantage, because they will not have a contract of indefinite duration. Sub b is important: ‘’The fixing of minimum conditions of age, professional experience or seniority in service for access to employment or to certain advantages linked to employment’’. In this case there is a minimum condition of age from above 27 to obtain a contract of indefinite duration.

This however can be justified by a legitimate aim if it’s proportionate and necessary. According to the Dutch government, the measure was taken to combat the rising unemployment of younger people, because of the financial crisis. This is a legitimate aim. The provision is also proportionate, because it is a temporary measure. So, the measure is in compliance with EU law.

(Age concern case, par. 43). Mangold case: combating unemployment was accepted.

 

Question 4

An enterprise has to restructure. It agrees on a restructuring plan with the trade unions that offers workers that have to be made redundant, and not yet reached 60 years of age, an redundancy payment (total sum that equals their monthly salary x years of service) and outplacement services. Workers of 60 or older are expected to retire early and make use of their pre-pension plan. If they do so, they receive an additionally payment, making up (including pension benefits) 70% of their monthly wages. The employer and the unions reckon this plan to be based on solidarity because workers over 60 are offered income security, instead of employment security, as they will have little chances on the labour market as it is.

Mr. Vanilio, 63 years and 25 years of service, disagrees because the redundancy payment in his case would amount to much more money, compared to the additional payment to his pensions benefits.

Is the redundancy plan in conformity with EU law?

 

Answer to Question 4:

This case is about discrimination on the basis of age. There is no closed system, but a proportionality test. Discrimination on the basis of age falls within the scope of Directive 2000/78 EC. According to the Directive, there should be equal treatment and there is a prohibition of discrimination on the ground of age (article 6 Directive). The redundancy plan is therefore not in conformity with the European Law, because it is discriminatory and there is no equal treatment. Older persons in the enterprise are being treated less favourably than the younger employees. This is direct discrimination.

 

Question 5

The police of the municipality of Utrecht has a job-vacancy for an officer, who has to work in a neighbourhood were a significant number of the inhabitants has a Moroccan-ethnic background. For this reason and also because of the fact that Dutch-Moroccans are underrepresented in the Utrecht police force, the job-advertisement requires candidates to belong to an ethnic minority, preferable Moroccan.

  1. Does the job requirement constitute discrimination under EU law? Which Directive is involved?

 

Answer to Question 5a:

The job requirement constitutes discrimination based on race, because the police prefers someone with a Moroccan-ethnic background. Other races are not able to apply for the job. This situation falls within the scope of the Directive 2000/43 EC on race discrimination. This is direct discrimination, because all the other races cannot apply for the job.  Only ethnic-minorities can apply for the job. According to article 2(2a) Directive, discrimination occurs where one person is treated less favourably than another is, has been or would be treated in a comparable situation on grounds of racial or ethnic origin.

 

b.         What kind of defences (name two) could the municipal police put forward on the basis of this Directive? Will they be successful? (argue why/why not)

 

Answer to Question 5b:

Because of the Moroccan-ethnic neighbourhood the police wants someone with a Moroccan-ethnic background or other ethnic minorities. The police is afraid that the group is underrepresented, and if there comes a Moroccan-ethnic police-officer, this might be fortunate for the trust of the ethnic groups. Also, the ethnic person could communicate better with the Moroccan community, if they don’t speak Dutch very well. So, there is a legitimate aim.

 However, Only article 4 and 5 (closed system) can form an exception to direct discrimination, according to the Directive 2000/43 EC. Article 4 does not apply, because it is not necessary to be Moroccan to fulfil the job. It could be legitimate, but you could not say that Moroccan people are always better qualified than non-Moroccan people to apply for the job. Also article 5 cannot be fulfilled. Therefore, the defences of the police will not be successful.  

 

 

 

Study materials European Law - before 2016 - 2017

Uitwerking collegeverslagen European Law

Uitwerking collegeverslagen European Law

Deze samenvatting is geschreven in collegejaar 2012-2013.


Collegeverslagen – 2012/2013

Hoorcollege 1

 

Geschiedenis

Het begin van de Europese Unie zoals we die nu kennen was de European Coal and Steel Treaty. Dit was een verdrag gesloten tussen de Europese landen over de verdeling van grondstoffen. Na de Tweede Wereldoorlog wilden de landen in Europa nooit meer oorlog, en ze besloten samen te werken om dat te realiseren. De productie van kolen en staal werd daarom ondergebracht onder een ‘higher authority’.

Deze ideologie leidde tot de oprichting van de European Economic Community, de EEC. Er vonden intergouvernementele bijeenkomsten plaats en de macht van de EEC werd steeds verder uitgebreid. Het Europese Hof van Justitie, de European Court of Justice (ECJ) ging zelfs zo ver dat het in van Gend en Loos verklaarde dat de Europese bepalingen directe werking hebben. Europese regels kunnen dus ook ingeroepen worden in een nationale procedure. Wanneer de nationale regels dan vervolgens in strijd zijn met het Europese recht dan gaat het Europese recht voor (volgens Costa/ ENEL). Dit staat bekend als het beginsel van supremacy.

 

Verdrag van Lissabon

In 2009 is de Treaty of Lissabon in werking getreden, bestaande uit de Treaty of the European Union (TEU, het EU-verdrag) en de Treaty of the Functioning of the European Union (TFEU, het Werkingsverdrag). Deze twee verdragen vormen de basis van de EU.

 

Voor het verdrag van Lissabon was de EU georganiseerd in 3 pijlers:

 

*Plaatje afkomstig uit hoorcollege van S. de Vries.

 

Met de inwerkingtreding van het verdrag van Lissabon is deze peilerstructuur verdwenen. De peilers zijn echter nog steeds belangrijk. De eerste en de derde peiler staan in zekere zin in het TFEU en de oude tweede peiler staat in de TEU.

 

De omvang van het Europese recht

In het arrest Bickel and Franz draait het om de omvang van het EU recht. Het arrest ging over twee personen die voor de rechter moesten komen in het noorden van Italië. Als je een Duitse inwoner bent van het noordelijke deel van Italië, heb je recht op een procedure in het Duits. Dat wilden Bickel en Franz, als bezoekers van die regio, ook. De rechter liet het echter niet toe, omdat Bickel en Franz niet de Italiaanse nationaliteit hadden en niet in Italië woonden. Uiteindelijk leidde dit tot een prejudiciële vraag.

Centraal hierbij staat het discriminatie principe en dan vooral indirecte discriminatie. Het punt was echter dat EU eigenlijk niets te zeggen had over criminaliteit. Ze gooiden het dan maar op de interne markt, want dat is wel een ‘scope’ van het Europese recht. Op die manier komt er dus steeds meer binnen de reikwijdte van het Europese recht.

 

Sommige belangrijke beginselen van Europees recht:

  1. Sovereignty, supremacy en direct effect (Soevereiniteit, superioriteit en rechtstreekse werking)

Europees recht heeft een eigen rechtsorde geschapen. Het zet nationaal recht aan de kant en heeft rechtstreekse werking in de nationale rechtsorde (volgens Van Gend en Loos en Costa/ ENEL) Ook de uitspraak Factortame is hierbij van belang (en dan voornamelijk par. 18-21).

  1. Conferral principle (het attributiebeginsel)

Dit beginsel staat weergegeven in art. 5 lid 2 TEU. De EU kan alleen handelen als de lidstaten die macht hebben geattribueerd. Hier zijn de bevoegdheden uit art. 3-6 TFEU van belang.

Een grondslag voor EU handelen, bestaat als een handeling onder de doelstelling van de EU valt (art. 3 TEU), de EU bevoegd is (art. 3-6 TFEU) en er een wettelijke basis in de wet voor is (meestal is dit art. 114 TFEU). Ook bestaat er de zogenaamde flexibility provision (art. 352 TFEU), waarin staat dat als er geen specifieke wettelijke basis is voor EU handelen, art. 352 TFEU kan worden opgevat als een algemene basis.

  1. Principle of self-government

Dit is neergelegd in art. 4 lid 2 TEU.

  1. Loyalty

Dit is neergelegd in art. 4 lid 3 TEU, oprechte samenwerking wordt verwacht van alle lidstaten en organen van de EU. Lidstaten moeten doen wat goed is voor de Unie en zich onthouden van de dingen die slecht zijn (dus een positieve en een negatieve kant). Hiervoor kun je ook kijken naar de Schmidberger zaak en dan in het bijzonder naar paragraaf 38 en 39.

  1. Subsidiarity

Dit beginsel is neergelegd in art. 5 lid 3 TEU. Het houdt in dat de beslissingen zo dicht mogelijk bij de burger moeten worden genomen. Dit hoeft niet altijd op het laagste niveau te worden uitgevoerd. Het is of de EU of de lidstaat. Hieruit volgt dus dat dit beginsel alleen een rol speelt bij gedeelde bevoegdheden. Het is aan de nationale parlementen om het subsidiariteitsbeginsel te controleren. De nationale parlementen van de lidstaten kunnen een orange cart indienen als zij menen dat de EU handelt in strijd met het beginsel van subsidiariteit, deze orange cart legt het handelen van de EU stil. Dit middel wordt nauwelijks gebruikt, omdat parlementen niet weten hoe en wanneer ze dit kunnen doen.

  1. Non-discrimination

Volgens dit beginsel moeten gelijke gevallen gelijk behandeld worden en ongelijke gevallen ongelijk. De lex generalis is art. 2 TEU en art. 18 TFEU. Indirecte discriminatie is in bepaalde gevallen ook niet toegestaan: zie de zaak ‘Bickel & Franz’.

 

Hoorcollege 2

Dit college gaat over het vrij verkeer van goederen, oftewel the free movement of goods. Een goed is iets dat economische waarde vertegenwoordigd, aldus het Europese Hof.

 

Art. 26 TFEU geeft de definitie van de interne markt. In het Engels wordt dit de internal market of single market genoemd. De interne markt wordt gerealiseerd doordat lidstaten bevoegdheden inleveren om gezamenlijk dingen op Europees niveau te regelen. Zo wordt er bijvoorbeeld binnen Europa geen tol geheven bij de grens.

 

De interne markt kan worden onderverdeeld in vier vrijheden. De eerste van deze vier vrijheden is het vrij verkeer van goederen. In het Engels wordt dit ook wel aangeduid als de ‘free movement of goods’. Er bestaan nog steeds veel obstakels voor het vrij verkeer van goederen. Door integratie wordt beoogd deze obstakels weg te nemen. Hierbij moet een onderscheid gemaakt worden tussen positieve en negatieve integratie:

  • Positieve integratie: de Europese wetgever onderneemt actie, bijvoorbeeld door het stellen van een ‘directive’ (in het Nederlands is dit een richtlijn). Nationale wetgeving wordt dan geharmoniseerd en zo verdwijnen de obstakels.

  • Negatieve integratie: door het toepassen van de verdragsbepalingen moeten de obstakels worden weggenomen. Sinds het arrest Van Gend en Loos is het mogelijk om als inwoner van een lidstaat een rechtstreeks beroep te doen op het TFEU. Hierbij moet er wel op gelet worden dat lidstaten de mogelijkheid houden om verdragsbepalingen te beperken op grond van de rule of reason (zoals volgt uit Cassis de Dijon) en art. 36 TFEU.

 

De basis van de interne markt is art. 18 TFEU: het non-discriminatiebeginsel. Art. 34 TFEU verbied discriminatie op grond van nationaliteit niet uitdrukkelijk, maar dit is wel de onderliggende gedachte van het artikel. Je verwijst altijd naar art. 34 en niet naar art. 18, aangezien art. 34 de lex specialis is van art. 18.

Directe discriminatie houdt in dat je direct onderscheid maakt op grond van nationaliteit, er is hier vrijwel nooit een rechtvaardiging voor. Bij indirecte discriminatie wordt er een criterium gebruikt dat leidt tot discriminatie (geen nationaliteitscriterium, maar bijv. het vereiste om een bepaalde taal te spreken, omdat dit altijd makkelijker is voor de eigen onderdanen).

Het Europese Hof is verder gegaan dan het discriminatieverbod: alle belemmeringen van de interne markt zijn in beginsel verboden, ook als ze niet discrimineren.

 

Iets anders dan discriminatie is verstoring (distortion). Vaak gelden in verschillende lidstaten verschillende regels met betrekking tot goederen, waardoor een product dat in het ene land aan de regels voldoet in het andere land misschien niet aan de geldende regels voldoet. Dit is niet verboden, in tegenstelling tot discriminatie, maar kan wel een probleem zijn. Een oplossing voor dit probleem is harmonisatie van regels door de EU, of het door het Europese Hof in Cassis de Dijon geïntroduceerde principe van wederzijdse erkenning (principle of mutual recognition). Dit houdt in dat als een product in een lidstaat volgens de regels is geproduceerd en op de markt is gebracht, de andere lidstaten dit moeten erkennen.

 

Fiscale belemmeringen, zoals belastingen binnen een land, worden behandeld door art. 110 TFEU. Art. 30 TFEU is van toepassing op tarifaire belemmeringen, zoals douanerechten en maatregelen met gelijke werking (charges having equivalent effect: CEE). Non-tarifaire belemmeringen worden behandeld in art. 34 TFEU (import) en art. 35 TFEU (export).

 

Als men het heeft over een douanerecht betekent dit dat er betaald moet worden als iets de grens over gaat. Bij een maatregel van gelijke werking moet er ook worden betaald bij het oversteken van de grens, maar dit wordt niet als een douanerecht gepresenteerd. Dit kwam voor in de zaak Outokumpu Oy. In die zaak importeerde een bedrijf milieuvriendelijk geproduceerde elektriciteit van Zweden naar Finland. Vooral paragraaf 20 is in die uitspraak van belang.

 

De uitzonderingen op art. 30 TFEU

Aangezien art. 36 alleen als een uitzondering geldt voor art. 34 en 35, kan dit artikel niet worden ingeroepen voor rechtvaardiging van art. 30 TFEU. In principe zou er dus geen rechtvaardiging mogelijk zijn. Toch zijn er een aantal mogelijkheden om gerechtvaardigd een inbreuk te maken op art. 30 TFEU:

  • Retribution: je moet dan betalen voor het stallen van je goederen in een opslagplaats.

  • Bauhaus exception: gebaseerd op EU regelgeving. Gaat om inspecties waarvoor betaald moet worden.

  • Internal dues: gaat het om een meer algemeen systeem van belastingen.

 

Interne belastingen: art. 110 TFEU

Interne belastingen zijn vrijwel nooit toegestaan. Zij maken vrijwel altijd een onderscheid tussen nationale en niet-nationale producten. Ook protectionisme is verboden. Dit is dat een land een duidelijke voorkeur geeft aan binnenlandse producten in vergelijking met buitenlandse producten. Deze verboden stimuleren neutraliteit en non-discriminatie. Het verschil tussen belasting in de zin van art. 110 TFEU en een maatregel in de zin van art. 30 TFEU is dat een maatregel alleen van toepassing is op buitenlandse producten en een belasting ook geldt voor binnenlandse producten.

 

Non-tarifaire belemmeringen: artt. 34 en 35 TFEU

Non-tarifaire belemmeringen zijn kwantitatieve beperkingen zoals quota (er mag maar een bepaalde hoeveelheid worden ingevoerd) en maatregelen met gelijke werking (measures having equivalent effect: MEQR). Deze zijn verboden. De uitzonderingen op dit verbod zijn art. 36 TFEU en de rule of reason.

De definitie van een maatregel met gelijke werking staat in paragraaf 5 van Dassonville: dit zijn alle handelsregels die het internationale verkeer kunnen belemmeren. Hieronder valt zowel discriminatie als non-discriminatie en zelfs potentiële belemmeringen kunnen eronder gebracht worden. In Keck is bepaald dat niet-discriminerende verkoopmodaliteiten geen maatregelen met gelijk effect zijn en dus niet onder het verbod van artt. 34 en 35 vallen. Stilzitten van een lidstaat kan echter wel een maatregel met gelijk effect zijn (zie Schmidberger).

Daarnaast is nog in AGM-COS.MET bepaald dat een opmerking van een ambtenaar van een lidstaat soms ook een maatregel met gelijk effect kan zijn. Wat er nou precies onder het begrip maatregel met gelijk effect valt is dus nog volop in ontwikkeling in de jurisprudentie.

 

Hoorcollege 3

 

Dit college gaat over vrij verkeer van personen, vestiging en diensten. Er zijn 4 condities waaraan voldaan moet zijn voor iemand zich op de bepalingen met betrekking tot het vrij verkeer van personen kan beroepen:

  • Je moet de nationaliteit van een van de lidstaten van de EU hebben.

  • Je moet economisch actief zijn. Dit betekend dat je een commerciële activiteit moet verrichten (dit is het economische element), dus geen vrijwilligerswerk. Je moet ervoor betaald worden.

  • Je moet een legale activiteit willen verrichten. Softdrugs zijn verboden in NL en België. Dit bekent dat zij niet onder het vrij verkeer vallen, ondanks dat er een tolerantiebeleid is (Josemans zaak).

  • Er moet een transnationaal element aanwezig zijn. Met andere woorden, het moet gaan om een grensoverschrijdend karakter. Wat er binnen een lidstaat gebeurt, is de zaak van die lidstaat.

 

De inhoud van de vrij verkeer bepalingen

Als eerste is er het vrije verkeer van werknemers: art. 45 TFEU. Volgens het Europese Hof is een werknemer iemand die werkt voor en onder leiding van een werkgever en in ruil daarvoor een beloning krijgt. Het werk moet effectief en echt zijn en niet marginaal. Deze definitie wordt door het Hof erg ruim geïnterpreteerd. Parttime werkers vallen ook onder het bereik van dit artikel.

Het recht om te werken in een andere lidstaat brengt ook het recht op toegang tot die lidstaat met zich mee. Discriminatie en restricties zijn verboden. Je mag dus niet belemmerd worden om in een andere staat aan het werk te gaan. Aangezien toegang alleen niet voldoende is biedt deze bepaling ook een recht om zich te kunnen vestigen in het andere land (dit volgt uit het derde lid). Je moet hierbij wel steeds rekening houden met richtlijn 2004/38, aangezien deze richtlijn bepaald dat je op sommige bepalingen pas een beroep kan doen bij een bepaalde verblijfsduur in de lidstaat.

Wat verder nog van belang is, is dat dit artikel horizontaal direct effect heeft (Bosman par. 82-84 en 93), betekenende dat het ook geldt tussen personen onderling. Er zijn immers natuurlijke personen, bijvoorbeeld werkgevers, betrokken bij het vrij verkeer van werknemers.

Zoals hierboven al gezegd, zijn discriminatie en belemmeringen verboden. Belemmeringen kunnen evenwel worden gerechtvaardigd door een beroep op art. 45 lid 3 en 4 TFEU of de rule of reason (Bosman par. 104). Deze uitzonderingen worden strikt geïnterpreteerd door het Europese Hof.

 

Art. 49 TFEU gaat over de vrijheid van vestiging. Het verschil tussen vrijheid van vestiging en vrijheid van diensten is dat vestiging een langdurige en stabiele activiteit inhoudt (Gebhard par 25 en 28). Net als bij het vrij verkeer van werknemers, gaat het bij deze vrijheid vooral om toegang tot de markt en het recht om je in de lidstaat te vestigen (Gebhard par. 36 en richtlijn 2004/38). Wat ook overeenkomt is dat deze bepaling horizontale werking heeft.

Beperkingen op de vrijheid van vestiging kunnen soms worden gerechtvaardigd door een beroep op de rule of reason (Gebhard par. 37-38) of artt. 51 en 52 TFEU. Deze uitzonderingen worden strikt geïnterpreteerd door het Hof.

 

Art. 56 TFEU gaat over het vrij verkeer van diensten. Dit kan inhouden dat iemand naar een andere lidstaat gaat om een dienst te verrichten, of dat iemand naar een andere lidstaat gaat om een dienst af te nemen. Het kan ook nog zo zijn dat de dienst zelf naar een andere lidstaat wordt verplaatst. Een combinatie van deze drie is ook mogelijk.

De uitspraak Josemans ging over het bereik van art. 56 TFEU. Josemans had een coffeeshop in Maastricht en procedeerde tegen het verbod van de overheid om buitenlanders toe te laten tot zijn coffeeshop. Het Hof oordeelde dat de verkoop van soft drugs buiten het bereik van het vrij verkeer van goederen valt, omdat soft drugs illegaal zijn. De verkoop viel echter wel onder het vrij verkeer van diensten (par. 46).

In de zaak Alpine Investments is bepaald dat niet alleen discriminatie is verboden op grond van dit artikel, maar alle belemmeringen van het vrij verkeer van diensten (par. 38).

Belemmeringen van het vrij verkeer van diensten kunnen wel gerechtvaardigd worden met een beroep op art. 62 jo. 51 en 52 TFEU en de rule of reason. Ook deze uitzonderingen interpreteert het Hof strikt.

Art. 56 TFEU heeft horizontaal direct effect. De verordening 2006/123/EC, OJ 2006, L 376/36 is van belang bij het vrij verkeer van diensten.

 

Opmerking: Keck, waarin is bepaalt dat verkoopmodaliteiten niet onder het bereik van het vrij verkeer van goederen vallen, geldt niet voor het vrij verkeer van personen, vestiging of diensten.

Hoorcollege 4

 

Art. 20 TFEU gaat over het EU burgerschap (EU citizenship). Er staat in dat mensen met de nationaliteit van één van de Lidstaten EU-burgers zijn. Dit burgerschap komt niet in de plaats van die van de Lidstaat, maar is een aanvullend burgerschap. Het EU burgerschap geeft de EU-burger het recht om naar een andere Lidstaat te reizen en daar te wonen: art. 21 TFEU. Ook geeft het de EU-burger politieke rechten: artt. 22, 23 en 24. Het EU burgerschap geeft ook rechten aan mensen die niet economisch actief zijn: ‘Forster’. Die rechten zijn wel beperkt.

 

Harmonisatie

Voor harmonisatie begin je eigenlijk altijd bij art. 2 TFEU. Er zijn gebieden waarbinnen de EU bevoegdheden heeft. Art. 3 beschrijft waar de EU exclusieve competentie heeft, art. 4 beschrijft de gebieden waarin de EU en de Lidstaten gedeelde competentie hebben en art. 6 behandelt de exclusieve competentie van de Lidstaten.

Wanneer de EU bindende regels mag aannemen op een bepaald gebied, gebruikt zij vaak richtlijnen en verordeningen om tot harmonisatie over te gaan (art. 288 TFEU). Richtlijnen moeten door de lidstaten nog worden geïmplementeerd. Ze laten voor een groot deel de nationale regels in tact. Harmonisatie zorgt dus niet automatisch voor uniformering, maar dit kan wel.

 

Maar waarom is er nou harmonisatie? Harmonisatie is nodig omdat de schendingen van de vrij verkeer bepalingen kunnen worden gerechtvaardigd (bijv. op grond van de rule of reason of art. 36 TFEU). Dit zorgt voor verschillen en meestal ook voor belemmeringen. Daarom grijpt de EU wetgever in.

 

VoorRead more

Aanvullende teksten European Law

Aanvullende teksten European Law

Deze samenvatting is geschreven in collegejaar 2012-2013.


Samenvatting Merger Policy

 

Geschiedenis

In het ECSC verdrag stonden wel bepalingen over samenwerking in de kolen- en staalsector, maar in het EEC verdrag niet, en in latere verdragswijzigingen werden daar ook geen bepalingen over toegevoegd. Dit kan komen doordat bij het Verdrag van Rome lidstaten dit liever nationaal wilden regelen, of doordat het karakter van het EEC verdrag ertoe leidde dat onderhandelaars nalieten regels op te stellen omtrent dit onderwerp. Terwijl het ECSC verdrag basis was voor de economische integratie in Europa.

Grote bedrijven brachten het bestaan van middelgrote en kleine bedrijven in gevaar. Dit kon de commissie niet controleren door toepassing van de artikelen 101 en 102 TFEU. Uit het arrest Continental Can (1973) bleek dat artikel 102 TFEU alleen toegepast kon worden als het ging om een samenwerking die een reeds bestaande dominante positie nog eens versterkte. Enkele maanden hierna stelde de Commissie de eerste samenwerkingsbepalingen voor.

 

Er waren verschillende struikelblokken, onder andere of samenwerkingen slechts toegestaan zouden kunnen worden na een mededingingtoetsing, of economische regels een rol zouden moeten spelen. Een samenwerking kon positieve dingen met zich mee brengen en zorgen voor een goed nationaal industrieel beleid, maar ook nadelige dingen, zoals dat er minder banen zouden komen. Lidstaten waren terughoudend in het afstaan van de controle over het samenwerkingsbeleid aan de EU. Hiertoe werden enkele voorstellen gedaan maar er werd geen balans gevonden.

 

In 1987 bleek dat sommige samenwerkingsverbanden wel onder 101 TFEU konden vallen, waardoor de Commissie wel in een aantal gevallen gezag uit kon oefenen, onafhankelijk van de lidstaten. Omdat hierdoor onzekerheid binnen de lidstaten bestond over de toepassing van 101 TFEU, werd de druk hoger. Daarnaast zou het bevorderlijk zijn voor de interne markt. Dhr. Leon Brittan, commissaris die zich bezig hield met mededingingsrecht, hielp de commissie maar merkte wel op dat er nog sterke verdeeldheid was binnen de lidstaten.

 

Na zware onderhandelingen werd op 21 September 1990 de EU Merger Regulation (hierna; EUMR) van kracht en bovendien werd vanaf toen de Commissie als een eerlijke arbiter van samenwerkingsbeleid gezien. Reden hiervoor is dat partijen die een samenwerking aangaan, niet bij hun nationale mededingingsautoriteiten hoeven e komen maar alleen bij de Commissie, die haar werk snel en efficiënt doet. Vanaf 2002 werd dit succes wat beschadigd doordat het Europese Hof de uitkomsten van de Commissie in twijfel trokken. In paragraaf 3 meer over dit onderwerp. In 2004 werd de herziende EUMR van kracht maar bevatte geen enorme wijzigingen wat betreft samenwerkingsbeleid.

 

Jurisdictie en procedure

Er zijn drie soorten die als concentratie in de zin van het EUMR gelden; fusies, overnames en joint ventures. Dit laatste is een samenwerkingsverband tussen twee bedrijven in een bepaalde economische activiteit. Om te besluiten of het gaat om een concentratie is relatief probleemloos.

 

Voorbeeld van een fusie is de zaak tussen Glaxo Wellcome en Smith Kline Beecham waarbij een nieuw bedrijf genaamd Glaxo Smith Kline ontstond. Deze fusie viel binnen artikel 3 lid 1 sub a.

Voorbeeld van een overname is de zaak waar BP Amoco het bedrijf Castrol overnam en Castrol zo van de markt verdween. Dit viel onder artikel 3 lid 1 sub b.

De Commissie gebruikt veel factoren om vast te stellen of de onderneming die overneemt uitsluitende zeggenschap over het doel veilig stelt. Leidraad hiervoor staat in artikel 3 lid 2. De Ryanair/Aer Lingus zaak is een voorbeeld van dat het wel mogelijk is om uitsluitende zeggenschap te hebben als minderheid in aandeelhouden, voorwaarde is wel dat de aandelen de eigenaar toestemming geven om de strategie van de ondernemende onderneming te bepalen, of dat de rest van de aandelen zo wijd verspreid zijn dat de verkrijgende regelmatig de meerderheid van de stemming heeft op vergaderingen van aandeelhouders. Ryanair verwierf een substantieel aantal aandelen in Aer Lingus, en deed op een gegeven moment een bod voor het gehele kapitaal van Aer Lingus. Dit bod werd opgemerkt en geblokkeerd. Maar hierna bleef Ryanair in bezit van de aandelen die zij reeds verwerft hadden. De Commissie weigerde iets te doen met de vraag van Aer Lingus of dit ook een concentratie was, zodat Ryanair deze gedwongen zou moeten verkopen. Hierbij bevestigde het Hof dat het verkrijgen van een minderheid in aandeelhouden niet als concentratie aan te merken was.

 

In 2011 is bekendgemaakt dat The Office of Fair Traiding dit gaat overwegen in het licht van de Enterprise Act uit 2002. Hierbij moet worden gekeken of de reikwijdte van de EUMR moet worden vergroot. De inbreuk van Ryanair zou onder de toepassing van art. 101 of 102 TFEU kúnnen vallen. Er zijn echter wel twee situaties waarin er geen oplossing gevonden zou kunnen worden. Ten eerste wanneer een bedrijf dat niet dominant is, een minderheid in aandelen verkrijgt en en daarmee de zaken van het doel verstoort. Daarnaast wanneer een bedrijf dat niet dominant is een minderheid in aandelen verkrijgt, maar leidt tot een geheime overeenkomst, waarbij twee bedrijven zonder overeenkomst ervoor kiezen om minder sterk met elkaar te concurreren. Dit laatste heet ‘tacit collusion’, een stille overeenkomst.

Dan het laatste voorbeeld, die van een ‘joint venture’. De zaak tussen Beltelsmann en Mondadori, twee uitgevers die BOL overnamen. Bertelsmann was eigenaar van BOL en Mondadori kreeg 50% van de aandelen. Al hun online boekenverkoop ging via BOL. Dit valt onder artikel 3 lid 1 sub b jo. Artikel 3 lid 4. Een joint venture valt binnen de bevoegdheid van de EUMR als het gat om een onafhankelijke economische entiteit( bepaald naar mate van de bronnen waarmee ze hun bedrijf runnen) en ze een duurzaam bestaan leiden. Dit zou kunnen leiden tot het feit dat BOL zo machtig zou kunnen worden dat zij een aanzienlijke belemmering vormen voor hun concurrentie. Daarnaast is men bang voor het ‘spillover effect’, het risico dat zij bepalen wat er gebeurt op de boekenmarkt, wat inhoudt dat het valt onder het bereik van art 101 TFEU.

 

Artikel 2 lid 4 geeft aan dat de Commissie het risico van een joint venture moet onderzoeken, zowel de organisatie tussen partijen als tussen een partij en de joint venture . In de praktijk gaat de Commissie vooral over de organisatie tussen partijen. Fujitsu/Siemens is een zaak waar de partijen een joint venture hebben gemaakt om de ontwikkeling en verkoop van computers te stimuleren. Dit vormde geen bedreiging voor de concurrentie maar er was wel een risico voor een spillover effect. Het risico hiervoor werd opgelost doordat Siemens bepaalde diensten afstond. Het is een gewoonte geworden om voor een samenwerking te schikken met de Commissie teneinde het niet de concurrentie tegen te werken.

 

De gemeenschap

Beginselen die ten grondslag liggen aan de EUMR insinueerden dat de Commisie de exclusieve abiter zou moeten zijn op het gebied van samenwerkingen die effect hebben op de handel tussen lidstaten. Om politieke inmenging te voorkomen, werd er een ‘one-stopshop’ georganiseerd waarbij staten slechts aan een jurisdictie vastzaten. Ook werd er door de lidstaten een ander beginsel verheven; subsidiariteit. De EU-jurisdictie zou alleen gelden voor transacties waar de Commissie mocht oordelen, en haar competentie werd bepaald door ‘turnover thresholds’. Dit zijn bepaalde drempels gebaseerd op omzet en wanneer die overschreden werden was de Commissie competent.

 

Het voordeel van deze turnover thresholds was dat het makkelijk te bepalen is of het een zaak voor de Gemeenschap was. Een nadeel was dat de drempels te hoog waren voor lidstaten die controle wilden houden over samenwerkingsverbanden.

 

In de eerste herziening van de EUMR lukte het de Commissie niet om een verlaging van die drempels in art. 1 lid 2 te bewerkstelligen, maar voegde wel art. 1 lid 3 toe, die voorziet in een alternatief. Dit artikel heeft niet tot een enorme verandering geleid.

 

In de tweede herziening van de EUMR lukte het wederom niet om de drempels te verlagen, maar vond wel een alternatieve route waardoor ze wel exclusief door de Commissie konden worden onderzocht. Deze verandering legt het initiatief bij fuserende partijen neer om toepasselijkheid van de EUMR veilig te stellen, tegenover de nationale regelingen. Partijen kunnen hierbij kosten besparen.

 

Omgekeerd, art. 4 lid 5 stelt bedrijven in staat om aan te geven dat een fusie met een EU-dimensie het best onderzocht kan worden op nationaal niveau. Hiermee wordt het aantal fusies dat mislukt verminderd. Een tweede manier hiervoor is door het initiatief bij de lidstaten neer te leggen, om de Comissie te informeren over fusies die moeten worden nagekeken EU-niveau. Van deze laatste voorziening is reeds een versie gepresenteerd in de concentratieverordening uit 1990. Nu bijna alle lidstaten concentratierecht hebben, is de clausule herverdeeld, om mededingingsautoriteiten te laten coördineren door te voorzien in gezamenlijke aanvragen. Misschien wel door de nauwere samenwerking te benutten, die er is als gevolg van het European Competition Network. Hier zijn echter twee zwakheden; ten eerste maken verschillende tijdszones een ‘joint referral’ =gezamenlijk verwijzen) lastig daarnaast, als sommige staten niet meedoen aan ht ‘joint referral’, zal de samenwerking ook door de Commissie en lidstaten die niet meedoen worden ongezocht. Hiebij wordt het one-stop-shop beginsel ondermijnd.

 

Uitzonderingen op het one-stop-shop beginsel

Er zijn twee uitzonderingen op de competentie van de Commissie om samenwerkingsverbanden met een Gemeenschapsdimensie te kunnen herzien. De eerste zit in de ‘German Clause’, welke nationale autoriteiten toelaat om een fusie te beoordelen op nationaal niveau als deze gevolgen heeft in deze lidstaat. De Duitse regering wilde dit omdat zij een zeer ontwikkeld concentratiesysteem hadden. Ze waren bang dat de Commissie de Duitse markt niet goed kon beschermen.

 

De tweede uitzondering op het one-stop-shop beginsel stelt lidstaten in staat om concentraties op basis van overwegingen van nationaal publiek beleid, te herzien. De drie openbare belangen die in de verordening zijn neergelegd zijn vanzelfsprekend. Ten eerste wil een staat niet dat een defensie bedrijf, die op eigen grondgebied werkt, gecontroleerd wordt door een bedrijf dat wapens levert aan bevriende staten. Daarnaast zijn concentraties in de media-sector in sommige lidstaten onderworpen aan speciale regels om pluralisme te garanderen. Als laatste is het voor lidstaten wenselijk om te voorkomen dat een bedrijf of individu controle neemt over een financiële institutie terwijl die daarvoor ongeschikt is. Bijkomende openbare belangen mogen ook bepleit worden, de staat moet dan een argument hebben en niets met de samenwerking doen totdat de Commissie heeft vastgesteld dat het openbaar belang legitiem is. Dit biedt staten de mogelijkheid om maatregelen te treffen betreffende concentraties, welke de Commissie goedkeurt onder voorbehoud van aanvullende overwegingen om het algemeen belang te beschermen.

 

 

 

Van kennisgeving tot beslissing

Als partijen willen concentreren moeten zij de Commissie hiervan op de hoogte stellen. De Commissie moet eerst toestemming geven. Na ontvangst van de notificatie vangt fase 1 aan. De Commissie kan beslissen dat het niet onder haar jurisdictie valt of dat er geen serieuze twijfel bestaat over de verenigbaarheid met de markt . Als deze twijfel wel bestaat, vangt fase 2 aan. Hier moet de Commissie een inschatting maken en beslissen of ze de concentratie blokkeren of het wel toestaan. Als ze geen beslissing maken wordt het geacht te zijn goedgekeurd. Hierdoor ligt er meer druk op de Commissie om wel een beslissing te maken. Daarom worden partijen aangemoedigd al voor kennisgeving contact op te nemen met de Commissie, zodat beide partijen meer tijd hebben. Tijdens fase 1, verzamelt DG Competition bewijs en feiten om een goede inschatting te kunnen maken. Vervolgens consulteert zij, indien nodig, andere Directeur-Generaals. Er wordt een ontwerp-besluit gemaakt voor de Commissaris Mededinging, deze is gemachtigd om deze goed te keuren. Tijdens fase 2 geeft de Commissie de partijen in een ‘Statement of Objections’ de gronden waarop de Commissie tegen de concentratie is, waarbij partijen inzage hebben in documenten en het recht gehoord te worden. Ook klanten, concurrenten en consumenten van de bedrijven hebben het recht om gehoord te worden. Dit is een formeel gehoor. Ook lidstaten geven hun zienswijzen aan de Commissie. Nog voor fase 2 moet de Commissie de Adviescommissie consulteren, die samengesteld is uit afgevaardigden uit de mededingingsautoriteiten van lidstaten. Deze onderzoekt het ontwerpbesluit, die overigens niet bindend is.

 

Besluitvorming

Het is belangrijk te onthouden dat besluiten gemaakt in fase 2, gemaakt zijn door de Commissie en niet door de DG Competion, en zelfs in fase 1 consulteert de DG Compteition andere Directeur-Generaals. Sinds de concentratieverordening, zocht Sir Leon Brittan een zaak waar een concentratie werd geblokkeerd, om te fungeren als precedent. Hierbij had hij vaak contact met Jacques Delors, toen de president van de Europese Commissie, die samenwerkingsverbanden zag als aanmoedigingen van de Europese industrie. In de Havilland zaak kwamen de ‘liberalen’ uit de Commissie in botsing met de advocaten van industrieel beleid. ATR zou het vliegtuigbedrijf Havilland overnemen. Beide bedrijven waren actief in dezelfde markt. George Ross heeft Jacques Delors geobserveerd, en hierbij een conflict vastgesteld. DG Industry was voor de overname, op basis van een economische inschatting en dat het goed zou zijn voor de EU. Toch was hij onverwachts geblokkeerd. Noch het overnemende bedrijf, noch de Franse regering hadden hard gelobbyd. Leon Brittan had meerdere argumenten over de negatieve effecten van de overname, terwijl Martin Bangemann(tegenhanger van Britan in DG Industry), ook geen effectieve steun voor de overname bood. Met één stem was de overname geblokkeerd, dit resulteerde in protesten van Franse politici. Geconcludeerd kan dus worden dat overwegingen van industrieel beleid irrelevant zijn in de controle van concentraties. Een stem van een Commissielid hangt niet zo zeer af van de logica van economie en recht, maar meer van de belangen van de EU. Ross zij ook dat sommige zaken voor Havilland wel waren opgehelderd, omdat deze overwegingen wel succesvol in de Commissie gemobiliseerd werden. Er zijn twee spanningsvelden: de eerste is of de concentratie goed of slecht is voor de EU, waar Commissieleden en Directeur-Generaals mogen verschillen. Daarnaast de spanningen tsusen de EU en openbare belangen, dat vaak tot lobby’s leidt, die niet altijd succesvol zijn. Beide waren aan de orde in Havilland.

 

Kritiek

Verscheidene jaren is de besluitvorming van de Commissie onderwerp geweest van kritiek. Deels omdat concentraties die goedgekeurd zijn, niet in beroep gaan en ook maken weinig concurrenten gebruik van de positie om een kritische herziening van een goedkeuring te vragen. Vanuit economisch perspectief, als een concurrerende autoriteit een anti-competitieve concentratie goedkeurt, zullen rivalen geen belang meer hebben bij het in beroep gaan tegen de beslissing omdat ze waarschijnlijk wel voordeel zullen hebben van de prijsverhogingen van de geconcentreerde entiteit.

 

Recentelijk is het Europese Hof betrokken, deels omdat de Commissie veel concentraties geblokkeerd heeft en deels omdat in 2001 een ‘fast track’ beroepsprocedure is gestart. Basis voor beroep is te vinden in art. 263 lid 2 TFEU. Het Hof mag de legaliteit van de beslissing beoordelen door middel van de ‘manifest error’ toetsing. Twee kwesties zijn belangrijk; de maatstaf voor bewijsvoering van de Commissie en de maatstaf voor herziening. Wat betreft het eerste heeft advocaat-generaal Kokott gesuggereerd dat het gaat om de ‘balance of probabilities’(=mate van waarschijnlijkheid). De mate van beoordeling zou overeen moeten komen met de marge van discretie die aan de Commissie is geboden. Terwijl de Commissie geniet van een marge van discretie bij het evalueren van economisch bewijs, is het Hof bevoegd om beslissingen van de Commissie op vrij robuuste wijze te beoordelen. Hiervoor zijn de maatstaven in de Ryanair zaak ontwikkeld. Praktische gevolgen van deze uitspraak zijn dat ten eerste, de hoven de volledige jurisdictie hebben om vast te stellen of de Commissie de juiste juridische maatstaf hebben toegepast. Ten tweede, betreffende procedurele regels, de mate van beoordeling kan redelijk robuust zijn gezien het gaat om essentiële rechten. Het Hof kan makkelijk verifiëren dat deze gerespecteerd zijn. Ten derde, als het aankomt op de inhoudelijke analyse van economisch bewijs, mogen de hoven een vernietiging vernietigen indien de feiten verkeerd zijn. Dit was aan de orde in de zaak Schneider Electric. Ten vierde zal het hof eerbiediger zijn wanneer de feitelijke analyse klopt, maar het Hof niet helemaal is overtuigd door de conclusies van de Commissie. Op voorwaarde dat de vaststelling van de Commissie aannemelijk is naar mate van waarschijnlijkheid, zal het Hof de beslissing hier niet vernietigen. Er mag betoogd worden dat het weinig ruimte is tussen de intensieve beoordeling van het bewijs en het tonen van eerbied, als het gaat over interpretatie van bewijs.

 

door het toenemende onderzoek van het Hof heeft de Commissie haar procedures gewijzigd. Er is een hoofd-econoom aangesteld die de economische samenhang tussen de zaken van de Commissie moet versterken. Daarnaast is er een ‘devil’s advocate panel’, waardoor een ontwerp-besluit intern beoordeelt wordt. Dit panel is een anders samengesteld team dat bestaat uit commissieleden, zij testen de correctheid van de eisen. De Commissie heeft meerdere fundamentele hervormingen weerstaan, waardoor een concentratie slechts geblokkeerd kon worden indien het Hof de beslissing van de Commissie zou goedkeuren. De termijnen zijn ook ruimer gemaakt om meer tijd te geven. Deze hervormingen hebben geresulteerd in het feit dat de Commissie voorzichtiger is met het verbieden van concentraties en neigt om een transactie goed te keuren, eventueel met verplichtingen.

 

Inhoudelijke beoordeling

Er werd bij de in werking treding van de EUMR in 1990, werd er een tweezijdige toetsing gemaakt om een concentratie te verbieden. Ten eerste wanneer het een dominante positie zou veroorzaken, en ten tweede wanneer de concurrentie ten gevolge erdoor significant verstoord zou worden. Door het eerste deel zou de Commissie bij het vaststellen van een dominante positie op grond van art. 102 TFEU, uit haar ervaring kunnen putten. Het tweede deel verzekerde voldoende dynamiek, zodat het enkele bestaan van een dominante positie onvoldoende is, tenzij het duidelijk is dat het dominante bedrijf haar macht op de markt kan benutten. In de eerste jaren ontwikkelde de Commissie een praktijk waarbij, wanneer dominantie gevestigd was, dit meteen verondersteldeRead more

Aanvullende Collegeverslagen European Law (hc 6 en 7)

Aanvullende Collegeverslagen European Law (hc 6 en 7)

Deze samenvatting is geschreven in collegejaar 2012-2013.


Aanvullende Hoorcollegeverslagen European law

Hoorcollege 6

 

Schadevergoeding

Europees recht kan gezien worden als een schild in een civielrechtelijke procedure. Je hoeft niet aan je verplichtingen onder het contract te voldoen, als het contract in strijd is met het Europees recht. Aan de andere kant is het Europees recht ook een zwaard. Het recht kan namelijk worden gebruikt om een procedure te starten. Dit gebeurt meestal op grond van de onrechtmatige daad. Belangrijk hierbij is het arrest Courage van vorige week. In dit arrest is namelijk bepaald dat schadevergoeding altijd mogelijk moet zijn.

 

Een schadevergoedingsprocedure volgt de procedure door de Commissie meestal op. Bij de Commissie kan namelijk geen schadevergoeding worden gevorderd, daarvoor moet men naar de nationale rechter. Hierbij is het van belang dat in de procedure bij de Commissie de inbreuk op het gemeenschapsrecht meestal al vast staat. Staat de inbreuk echter niet vast, dan spreek je van een ‘stand alone’ procedure.

 

Omdat het voor nationale rechters moeilijk kan zijn om om te gaan met de privaatrechtelijke claims die op het Unierecht zijn gebaseerd, is er de zogenaamde ‘white paper’ gepubliceerd. Dit helpt de rechters met de procedurele vragen. Ook is Reg. 1/2003/EC erg belangrijk. Op grond van art. 15 kunnen de nationale rechters de Commissie informatie vragen (bijv. wanneer wordt dit besluit verwacht), maar kunnen ze ook feitelijke vragen stellen (bijv. hoe moet ik dit uitleggen).

Amicus curiae betekent dat de Commissie in een procedure zegt: ik wil mijn mening naar voren brengen, want dit is een kwestie van Europees recht. Doet de Commissie dit dan moet de nationale rechter dit toelaten.

 

Art. 102 TFEU: abuse of dominance

Als voldaan is aan deze vier criteria valt de situatie onder het verbod van art. 102:

  • een onderneming of meerdere ondernemingen (Höffner)

  • die een dominante positie heeft

  • en daarvan misbruik maakt

  • met een effect op interstatelijke handel

 

Als een onderneming erg groot is kan het geneigd zijn de prijzen omhoog te doen en minder te produceren. Dit leidt tot minder welzijn voor de consument en daarom is dit verboden op grond van art. 102. Het artikel verbied het bestaan van dominante ondernemingen echter niet, het zegt alleen dat ze hun positie niet mogen misbruiken.

 

Relevante markt

Om te bepalen of een onderneming een dominante positie heeft moet eerst worden bepaald wat de relevante markt is waarin het product zich bevindt. Aanwijzingen over hoe dit te doen zijn te vinden in de beleidsregels van de Commissie in je reader.

Hieruit blijkt dat je de relevante markt vaststelt door te kijken naar de productmarkt en de geografische markt. Als je de relevante markt weet kan je kijken naar het marktaandeel van de onderneming en weet je of deze een dominante positie op de markt heeft.

 

Productmarkt

Voor het vaststellen van de productmarkt moet je jezelf altijd een vraag stellen: als de prijs van product X omhoog gaat, gaan de consumenten dan over op product Y? Zo ja dan horen de producten namelijk in dezelfde productmarkt. Dit wordt ook nog uitgelegd in punt 7 van de Commission notice.

Je kan het, in plaats vanuit de consumenten gezien, ook bekijken vanuit de producenten. Ook hiervoor moet je weer kijken of een producent makkelijk naar een ander product kan overschakelen bij een prijsverhoging. Als dit namelijk zo is dan zitten de producten in dezelfde productmarkt.

 

Geografische markt

Dit is het gebied waarin de producent druk voelt van concurrenten. Hierbij zijn de uitspraken ‘United Brands’, ‘Hoffmann La Roche’ en ‘Microsoft’ van belang. Transportkosten kunnen bij het bepalen van de geografische markt een belangrijke rol spelen. De markt is namelijk kleiner naar mate de transportkosten hoger zijn. Hierbij is punt 8 van de Commission notice van belang.

 

Dominante positie

In ‘Hoffmann La Roche’ in punt 38 is bepaald wat een dominante positie inhoudt. De belangrijkste aanwijzing hiervoor is het marktaandeel van de onderneming. Andere factoren zijn de positie van anderen op de markt, de mogelijkheid van toegang tot de markt, de ontwikkelingen op de relevante markt, hoeveel financiële reserves de onderneming heeft etc. (punt 42 e.v.).

Bij een marktaandeel van meer dan 50% staat vast dat een onderneming een dominante positie heeft en hoeft er niet meer naar de andere factoren gekeken te worden.

Bij een marktaandeel van tussen de 40 en 50% is een dominante positie mogelijk, maar moet er nog gekeken worden naar de andere factoren.

Een onderneming met een marktaandeel van minder dan 40% heeft geen dominante positie.

 

Misbruik

Als je hebt geconcludeerd dat een onderneming een dominante positie heeft moet je beoordelen of deze onderneming misbruik maakt van zijn positie. Dit is moeilijk te bewijzen. In ‘Hoffmann La Roche’ punt 91 is een definitie van misbruik gegeven. Misbruik wordt meestal onderscheiden in twee categorieën:

  1. Uitsluiting of exclusionary: deze categorie komt het meest voor. Een voorbeeld hiervan is ‘predatory pricing’: een onderneming met grote financiële reserves verlaagt de prijs van zijn product. De andere ondernemingen in dezelfde markt gaan hierin mee en putten uit hun financiële reserves. Deze zijn echter niet zo groot als die van de eerste onderneming en hierdoor worden de andere ondernemingen weggeconcurreerd. Als alle concurrenten weg zijn verhoogt de eerste onderneming zijn prijzen weer. Een ander voorbeeld van uitsluiting zijn getrouwheidskortingen (fidelity rebates).

  2. Uitbuiting of exploitative komt weinig voor. Een voorbeeld hiervan is dat een onderneming consumenten uitbuit door onredelijk hoge prijzen te vragen voor zijn product.

 

Bij een tentamen moet je het volgende stappenplan aanhouden:

  1. Is er sprake van een onderneming? (Definitie te vinden in Hofner)

  2. Wat is de relevante markt? (‘United Brands’, Commission Notice, ‘Microsoft’ en ‘Hoffmann La Roche’)

    1. Product markt

    2. Geografische markt

  3. Bepaal of er sprake is van een dominante positie op de relevante markt (Commission Notice, marktaandeel)

  4. Bepaal of er sprake is van misbruik

  5. Uitsluiting

  6. Uitbuiting

  7. Kijk of het de interstatelijke handel beïnvloedt

Conclusie

 

Hoorcollege 7

 

Fusiecontrole (merger control)

Om de controle op fusies te verbeteren is er in 1998 de Merger Regulation geïntroduceerd. De richtlijn probeert te voorkomen dat een onderneming een dominante positie krijgt door het overnemen van een andere onderneming. Deze fusies zijn slecht voor de mededinging. Als een bedrijf namelijk heel groot is zijn er nog nauwelijks concurrenten en dat is slecht voor de consument, omdat deze uiteindelijk een hogere prijs betaalt.

 

Je moet een onderscheid maken tussen horizontale en verticale fusies. Horizontale fusies zijn fusies tussen ondernemingen binnen hetzelfde productieniveau. Verticale fusies zijn fusies tussen ondernemingen op een verschillend productieniveau. De horizontale fusies worden als het meest problematisch gezien, aangezien zij ervoor zorgen dat er minder mededinging is.

 

Om te bekijken of een fusie toelaatbaar is moet je altijd drie stappen aflopen:

  1. Is er een ‘concentration’? De drie mogelijkheden hiervoor zijn genoemd in art. 3 (1) van de fusierichtlijn: een complete fusie (nieuw bedrijf wordt gevormd uit 2 bestaande bedrijven) een overname of een gemeenschappelijk samenwerkingsverband.

  2. Heeft de concentration ‘community dimension’? Hiervoor moet je in art. 1 kijken. Zowel in lid 2 als in lid 3 staat een tweestappen test. Als er sprake is van een ‘community demension’ moet je de fusie aanmelden bij de Commissie. Als de fusie beperkt is mag je naar het nationale toezichtorgaan. Hierbij geldt de ‘one-stop-shop’. Dit betekent dat je of naar de Commissie gaat of naar het nationale toezichtorgaan, maar nooit naar allebei.

  3. Is de fusie toegestaan? Hiervoor kijk je naar art. 2 (3). De fusie mag geen een serieuze dreiging vormen voor de competitie en het mag ook geen dominante positie creëren. Om dit vast te kunnen stellen maak je gebruik van de zogenaamde SIEC test (significantly impede effective competition). Je begint met het vaststellen van de relevante markt. Hierbij kan het arrest Blokker/ Toys R Us helpen. In dit arrest is namelijk bepaald dat ondanks het feit dat het bij speelgoed vooral gaat om lokale verkoop, de relevante markt toch bestaat uit heel Nederland. Blokker is immers gevestigd in heel Nederland.

Vervolgens moet er bekeken worden wat de SIEC test nu precies dekt. De SIEC ziet op het creëren van een dominante positie (dit wordt ook wel het non-coordinated effect genoemd). Daarnaast is er een coordinated effect. Stel er is een markt waar maar drie of vier grote spelers zijn die allemaal ongeveer 20% van het marktaandeel in handen hebben. Als nu twee van deze bedrijven samen gaan, ontstaat er geen dominante positie, aangezien zij maar 40% van het marktaandeel in handen krijgen. Door de fusie verdwijnt echter wel een concurrent en daarom kan het als nog de concurrentie belemmeren.

 

Samengevat loop je eigenlijk het volgende stappenplan af:

  • Wat is de relevante markt?

  • Is het een horizontale, verticale of samenwerkingsfusie?

  • Wat is het marktaandeel voor en na de fusie?

  • Is er een dominante positie gecreëerd?

Zo ja, dan moet je kijken of er nog verweren mogelijk zijn. Dit kan bijvoorbeeld efficiency voor de consument zijn, of het voorkomen dat een concurrent de markt moet verlaten. Is er geen verweer mogelijk kun je nog kijken naar ‘remedies (oplossingen)’. Je stelt dan een maatregel voor en belooft je dan op een bepaalde manier te gedragen, waardoor het probleem verdwijnt. Deze maatregel moet wel effectief zijn.

 

Je moet bij het gebruiken van deze criteria wel altijd in je achterhoofd houden dat ze alleen gelden voor ondernemingen. Als de staat dus een bedrijf overneemt valt dit niet onder de fusiecontrole.

 

 

Staatssteun (state aid).

Het verbod op staatssteun is toepasbaar op de lidstaten. Het staat genoemd in art. 107, 108 en 109 TFEU.

Ook de staatssteunbepalingen zijn onderdeel van de interne markt. De overheid mag niet ingrijpen in de mededinging, want dat zou slecht zijn voor de consument. Je mag bijvoorbeeld niet het ene nationale bedrijf wel en het andere bedrijf geen steun geven.

 

De Commissie is de enige die de staatssteunregels kan toepassen. Nationale gerechten kunnen nog wel een rol spelen. Zij mogen echter alleen bepalen of er staatssteun is. De Commissie moet bepalen of de staatssteun ook toegestaan is. Hiervoor zijn met name art. 107 en 108 relevant.

 

De elementen van de staatssteunbepalingen:

  • Steun (aan een onderneming). Dit houdt in dat er een voordeel moet bestaan voor de onderneming. Je moet onder normale marktomstandigheden dit voordeel niet gehad hebben (Altmark par. 84). Om te bepalen wat normale omstandigheden zijn moet je kijken of een private investeerder deze steun ook onder deze omstandigheden zou hebben verleend. Er is geen sprake van steun als de criteria in Altmark par. 87-93 zijn vervuld.

  • De steun moet zijn gegeven door de staat of door het gebruik van staatsmiddelen. Onder de staat vallen zowel de centrale als de regionale overheid.

  • Selectiviteit. De hulp wordt maar aan een selectief gedeelte van de markt gegeven onder deze omstandigheden.

  • Verstoring van de mededinging en de ‘interstate trade’. Meestal kun je voor de verstoring van de mededinging volstaan met het gebruiken van de selectiviteit. Andere ondernemingen krijgen immers de steun niet, of niet in deze vorm.

In Philip Morris par. 9-13 wordt er aangegeven wanneer er sprake is van een effect op de interstate trade.

 

Als je aan de condities hierboven voldoet moet je de Commissie informeren (art. 108 (3) TFEU en punt 2 reg.). Als de steun is aangemeld, moet je wachten met uitkeren tot de Commissie toestemming geeft (punt 3 reg.). Art. 108 (3) heeft directe werking, dus dit kun je ook voor de nationale rechter inroepen. Het enige wat de nationale rechter echter kan doen is kijken of dit staatssteun is en of het is aangemeld bij de Commissie. Als de rechtbank besluit dat de staatssteun niet had mogen uitgekeerd, dan moet er worden terugbetaald. Hierbij geldt het vertrouwensbeginsel niet!

 

Compatible aid moet worden gemeld, maar kan wel in overeenstemming zijn met de bepalingen in het verdrag. Hiervoor kijkt de Commissie naar art. 107 (2) en (3). Bij het toepassen van art. 107(2) heeft de Commissie geen discretionaire ruimte, bij het gebruik van art. 107(3) bestaat deze ruimte wel.

Niet alle steun hoeft aan de Commissie te worden gemeld. Als de steun namelijk valt onder de De minimis (reg. 1998/2006) of de General Block Exemption dan hoeft het niet aangemeld te worden.

Tickets

Verschil tussen Europees recht en Internationaal recht
Hoe lees ik een Internationaal/Europees Verdrag?
Samenvatting Internationaal en Europees recht. Een verkenning van grondslagen en kenmerken

Samenvatting Internationaal en Europees recht. Een verkenning van grondslagen en kenmerken

Deze samenvatting bij Internationaal en Europees recht. Een verkenning van grondslagen en kenmerken is gebaseerd op het studiejaar 2013-2014.


Druk: 3e 2011 - Auteur: Werner, Wouter G. and Wessel, Ramses A.

 

Hoofdstuk 1: Internationaal recht en internationale samenleving

Inleiding

De afgelopen decennia staat het internationaal recht weer veel in de belangstelling en wordt er veel gebruik van gemaakt door staten, internationale organisaties en nationale rechters. Recht en maatschappij hebben veel invloed op elkaar, daarom moet je bij het bestuderen van een rechtsorde kijken naar de bijbehorende samenleving. Vooral bij internationaal recht, om de kenmerken ervan te kunnen begrijpen en omdat veranderingen in de internationale samenleving (zoals toenemende afhankelijkheid) veel invloed hebben gehad.

Afbakening van het internationaal publiekrecht

Tot aan het begin van de twintigste eeuw ging het bij het internationaal publiekrecht nog uitsluitend om betrekkingen tussen onafhankelijke staten, en alleen over klassieke onderwerpen als verdragenrecht, het recht van de zee, oorlogsrecht, diplomatieke betrekkingen en gebiedsverkrijging Inmiddels is het internationaal publiekrecht uitgegroeid tot een rechtsorde die zich ook uitstrekt tot andere terreinen zoals mensenrechten, ruimterecht, milieu, economie, internationale organisaties en er zijn er nu ook regels (rechten, plichten, bevoegdheden) voor internationale organisaties, particulieren, ondernemingen, volkeren en bevrijdingsbewegingen.

Internationaal publiekrecht: ‘het geheel van regels dat zijn geldigheid ontleent aan de algemeen geaccepteerde internationale rechtsbronnen zoals verdragen, gewoonterecht, algemene rechtsbeginselen, jurisprudentie en doctrine’. Kenmerkend voor deze bronnen is dat zij niet zijn terug te voeren op één enkele nationale rechtsbron. Het is een rechtsstelsel dat is gebaseerd op het uitgangspunt dat de ene staat niet bevoegd is om regels op te stellen die juridisch bindend zijn voor een andere staat. Staten zijn dus soeverein (onafhankelijk) ten opzichte van andere staten.

Het verschil met internationaal privaatrecht: Internationaal privaatrecht is nationaal recht dat zich bezig houdt met grensoverschrijdende zaken zoals rechtshandelingen tussen verschillende nationaliteiten. Er moet dan gekeken worden welk nationaal rechtstelsel van toepassing is. Iedere staat heeft zijn eigen regels van internationaal privaatrecht (kan dus strijdig zijn). Om problemen te voorkomen hebben staten verschillende verdragen gesloten. Om de problemen die strijdige stelsels van internationaal privaatrecht met zich meebrengen op te lossen, hebben staten daarom gebruik gemaakt van het internationaal publiekrecht.

De opkomst van de soevereine staat

Het ‘Westfaalse Systeem’

Historisch bekeken is de ontwikkeling van het internationaal recht nauw verbonden met de ontwikkeling van een samenleving van soevereine, onafhankelijke staten. In West-Europa ontwikkelde het moderne statensysteem zich als antwoord op de teloorgang van politieke orde, de Respublica Christiana, onder het gezag van Keizer en Paus. Dit kwam door de Reformatie, de opkomst van locale heersers en de godsdienstoorlogen.

Een belangrijke stap in de richting van het moderne statensysteem was de vrede van Westfalen. Er werden hier verdragen gesloten om een einde te maken aan de godsdienst- en burgeroorlogen die sinds de Reformatie Europa aan de gang waren. Er werd bevestigd dat heersers binnen hun grondgebied exclusief bevoegd zijn om de godsdienst vast te stellen. Anderen mochten zich hier niet mee bemoeien. Dit is één van de belangrijkste beginselen van de Vrede van Westfalen en wordt ook wel cuius regio, eius religio genoemd. Het is belangrijk om de Westfaalse Vredesverdragen te beschouwen als belangrijke stap in de richting van het moderne statensysteem en niet als de overgang naar de nieuwe tijd.

Door de ontwikkeling van de wetenschap vanaf het einde van de zeventiende eeuw nam het belang van territorialiteit verder toe. Het werd mogelijk grenzen op een veel preciezere en objectievere manier vast te stellen. Binnen de vastgestelde grenzen nam de macht van de staat toe. Dit uitte zich in een groeiende bureaucratie, een zich steeds verder uitbreidend takenpakket en een groeiend vermogen om het leven van de bevolking te registreren en te controleren. Het meest sprekende voorbeeld van de toename van macht van de staat is dat deze erin slaagde om het gebruik van geweld te centraliseren.

Ook kenmerkend voor de staat is dat hij wordt beschouwd als een abstracte persoon die niet gelijk kan worden gesteld met de machthebbers of het volk. Dit komt van het onderscheid tussen staat en regering.

 

Uitbreiding van de statengemeenschap

Het klassieke internationale recht beperkte zich eerst tot Europa ; er was een verschil tussen de verhouding van Europese staten onderling en de verhouding van Europese staten tot niet-Europese volken. Kolonialisme werd niet betwist; Europeanen zagen het als een ´beschavingsmissie´.

Na de eerste wereldoorlog werden de koloniën en gebieden van Duitsland respectievelijk Turkije onder mandaat geplaatst van mandatarissen, dit waren lidstaten van de Volkenbond die verantwoording bij de Volkenbond moesten afleggen. Ze moesten het welzijn van de bevolking daar bevorderen. Na de tweede wereldoorlog kwamen de gebieden onder toezicht van de Beheerschapsraad.

Vlak na aanvaarding van het VN-Handvest veranderde het denken over koloniale overheersing en ´beschavingsmissies´ snel: kolonisatie werd beschouwd als schending van het recht op zelfbeschikking , daarom kwam er een . Door de nieuwverworven onafhankelijkheid kwamen er veel nieuwe staten bij de gemeenschap. Wel bleven veel staten sterk afhankelijk, van andere staten of internationale instanties.

 

Het decentrale karakter van de internationale rechtsorde

Wetgevende, rechtsprekende en uitvoerende functie in het internationaal recht

De relatie tussen het bestaan van soevereine staten en de aard van het internationaal recht is uitvoerig aan de orde gekomen in de zaak Lotus. De beroemde zaak Lotus uit 1927: Frankrijk vroeg het toenmalige Permanent Hof van Internationale Justitie of Turkije bevoegd was een Franse luitenant, die betrokken was bij een botsing tussen een Frans en een Turks stoomschip te arresteren en vervolgen. Tegenwoordig zou een dergelijke vraag ontkennend beantwoord worden (zie artikel 97 van het VN Verdrag inzake het Recht van de Zee). Frankrijk beriep zich op het verdrag van Lausanne; met dit verdrag was de volledige soevereiniteit van Turkije erkend en er stonden regels in over de uitoefening van jurisdictie over buitenlanders Het Hof kwam tot de conclusie dat het toenmalige internationaal recht zich niet verzette tegen de uitoefening van rechtsmacht door Turkije en dat, nu een verbod afwezig was, Turkije als soevereine staat de vrijheid had om tot vervolging van de Franse luitenant over te gaan. De redenering die het Hof hierbij gaf is belangrijk en bevat drie essentiele bepalingen die nu nog van toepassing zijn:

  1. de internationale samenleving bestaat uit onafhankelijke staten

  2. staten zijn alleen gebonden aan regels die ze vrijwillig hebben aanvaard (verdragen/gewoonterecht)

  3. in een dergelijke internationale samenleving mag het bestaan van beperkingen op de handelingsvrijheid van soevereine staten niet als uitgangspunt genomen worden.

Het idee van de internationale gemeenschap van soevereine staten is een van de uitgangspunten van het VN-Handvest en zichtbaar in de structuur van het recht, namelijk de decentrale structuur, ookwel horizontale structuur.

In de nationale rechtsorde leidde de ontwikkeling van de moderne staat tot centralisering van de overheidsmacht. Deze centralisering is in de internationale samenleving achterwege gebleven. Dit is duidelijk zichtbaar wanneer je kijkt naar de drie functie die in een rechtssysteem moeten vervuld worden:

  1. De wetgevende en regelstellende functie: het internationaal recht heeft geen centrale wetgever die algemeen verbindende regels mag maken. Het grootste gedeelte regels bestaat dan ook uit verdragen en gewoonte.

  2. De rechtsprekende functie: het internationaal recht heeft geen algemeen systeem van verplichte rechtsmacht waar staten zich aan moeten houden. Het internationaal Gerechtshof mag pas uitspraken doen over geschillen tussen staten als zij het Hof hebben erkend.

  3. De uitvoerende of handhavende functie: uitspraken of schendingen van het internationaal recht kunnen niet worden afgedwongen. De staten zelf spelen een grote rol bij handhaving en afdwinging van regels van internationaal recht.

 

De legalisering van gemeenschapsbelangen

De wil van de staat is van belang bij het internationaal recht, dit belang is op verschillende rechtsgebieden gerelativeerd . Hier is sprake van bij fundamentele normen die als dwingend internationaal recht kunnen worden beschouwd. Ook is er in het internationaal recht steeds meer aandacht voor gemeenschapsbelangen: belangen die uitstijgen boven de belangen van individuele staten en die worden gezien als een aangelegenheid van de internationale gemeenschap als geheel. In sommige gevallen bestaan er internationale organen die zijn belast met de bescherming van deze gemeenschapsbelangen, zoals de VN-Veiligheidsraad. Dit orgaan kan ook overgaan tot het nemen van maatregelen. maatregelen van de Veiligheidsraad kunnen niet alleen gericht zijn tot de lidstaten van de VN, maar ook tot niet-lidstaten of niet-statelijke actoren.

 

Is internationaal recht ‘recht’?

Sommige mensen menen dat het internationale recht niet als ´echt recht´ kan worden gezien, omdat er sprake is van een decentraal karakter of horizontale structuur. Wanneer er wordt gekeken naar het internationale recht, dan kun je zeggen dat het opvalt dat belangrijke actoren zoals staten, internationale organisaties en nationale rechters de regels van het internationaal recht wel degelijk als juridisch geldend beschouwen. Er is geen sterk centraal gezag. Toch kan men beter het internationale recht als een echte rechtsorde beschouwen en eraan toevoegen dat deze rechtsorde een bijzonder karakter heeft.

 

Staatssoevereiniteit

Soeverein’ betekent dat een staat niet onderworpen is aan het gezag van een andere staat: De staat heeft binnen een land het hoogste juridische gezag (dat is de interne dimensie), dat andere landen moeten accepteren (non-interventiebeginsel, de externe dimensie). Dit moet wel binnen de grenzen van het internationale recht blijven. Het internationaal recht bepaalt de inhoud en de strekking van de soevereiniteit en regelt ook dat via verdragen nieuwe internationale organisaties opgericht mogen worden. Aan deze organisaties kunnen bevoegdheden worden overgedragen. Deze organisaties zorgen voor nieuwe regels binnen het internationale recht. In toenemende mate is het traditionele tussenstatelijke recht aangevuld met regels die tot stand komen, worden geïnterpreteerd en worden gehandhaafd door of via internationale organisaties.

 

De transnationale samenleving en het recht der internationale organisaties

Instiutionalisering van interstatelijke organisaties

Internationaal recht is vooral ontstaan om het gedrag tussen staten te regelen. Door technologische ontwikkelingen, schaalvergroting en internationalisering van de economie kregen staten steeds meer te maken met problemen die verder gingen dan binnen de grenzen van de staat. Staten waren steeds meer verplicht om mee te werken aan oplossingen van transnationale problemen. Daardoor zijn de internationale organisaties ontstaan. Internationale organisaties zijn opgericht door staten door middel van een verdrag. Hadden internationale organisaties eerst een beperkte, vooral technische functie; na WO II zijn er honderden bijgekomen, gespecialiseerde en universele. Deze hadden toen vooral een politieke functie. Ten aanzien van internationale organisaties wordt uitgegaan van het attributiebeginsel: zij hebben alleen die bevoegdheden die in het oprichtingsverdrag zijn toebedeeld door lidstaten. Anderzijds hebben zij wel een eigen dynamiek.

 

De Verenigde Naties

Doelstellingen en karakter van de VN

  1. Het beste voorbeeld van de institutionalisering van de internationale samenleving is de VN. Zij hebben een brede, politieke functie en hun doelstellingen zijn de volgende: Het handhaven van internationale vrede en veiligheid

  2. Het ontwikkelen van vriendschappelijke betrekkingen tussen de naties

  3. Het tot stand brengen van internationale samenwerking bij het oplossen van internationale vraagstukken van economische, sociale, culturele of humaitaire aard en bij het bevorderen van eerbied voor de rechten van de mens

  4. Het zijn van een centrum voor de harmonisatie van het optreden van naties ter verwezenlijking van de gemeenschappelijke doelstellingen.

 

 

Belangrijk binnen de VN is de soevereine gelijkheid van de leden en de VN bemoeit zich niet met “aangelegenheden die wezenlijk onder de nationale rechtsmacht vallen” (artikel 2 lid 7 VN-Handvest). De soevereine gelijkheid van de leden is ook erg belangrijk (artikel 2 lid 1 VN-Handvest). Het mondiale karakter blijkt uit artikel 4 VN-Handvest, omdat het lidmaatschap voor alle “vredelievende” staten. Toelating van nieuwe leden gebeurt op basis van een besluit van de Algemene Vergadering op aanbeveling van de Veiligheidsraad (artikel 4 lid 2 VN-Handvest). In artikel 5 en 6 VN-Handvest staat de schorsing of uitstoting.

 

Hoofdorganen van de VN

  • De Algemene Vergadering (General Assembly): Bestaat uit alle leden van de VN, vergadert jaarlijks van september tot december en bestaat voor effectieve besluitvorming uit 6 commissies. De resoluties, zijn formeel niet bindend, maar kunnen wel een belangrijke rol spelen in de rechtsvorming. Ze worden in de meeste gevallen aangenomen als consensus bereikt is, maar soms is een 2/3e meerderheid gewenst of, bij belangrijke resoluties (artikel 18 Handvest van de VN), geboden. De resoluties zijn formeel niet bindend maar wel gezaghebbend.

  • De Veiligheidsraad (Security Council, artikel 25 VN-Handvest): Bestaat uit vijftien leden, waarvan de VS, Rusland, China, Frankrijk en Engeland permanent zijn en het vetorecht hebben (behalve bij procedurele besluiten) omdat zij de overwinnaars waren na WO II en ze anders het Handvest niet wilden aanvaarden. De tien anderen rouleren en hebben zitting voor twee jaar. De Veiligheidsraad neemt een besluit aan wanneer negen van de vijftien voor stemmen (artikel 27 Handvest van de VN), waar de permanente vijf leden dus bij moeten zitten, tenzij ze zich onthouden van stemming. Door de grote toename van het aantal leden van de VN en de gewijzigde internationale situatie (vooral het beëindigen van de Koude Oorlog) is een hervorming van de huidige situatie binnen de Veiligheidsraad gewenst; het is niet bepaald representatief, omdat er inmiddels 192 staten lid zijn. Het is gewenst dat Japan, Duitsland, staten uit Latijns-Amerika/Azië/Afrika en zelfs de EU misschien ook een plaats moeten krijgen. Bovendien hebben andere mondiale organisaties het aantal leden van hun ‘raad’ ook aangepast aan het toegenomen ledenaantal. Op 21 maart 2005 kwam Kofi Annan met het rapport ‘In Larger Freedom: Towards Development, Security and Human Rights for All’ waarin hij onder andere inging op de mogelijke hervorming van de organisatie. De voorgestelde uitbreiding van het aantal leden van de Veiligheidsraad (naar 24) kan echter alleen doorgaan als de permanente vijf leden ermee instemmen. De roep om hervorming is ook sterker geworden omdat de Veiligheidsraad vanaf de jaren ’90 pas echt belangrijk is geworden: zolang de Koude Oorlog duurde functioneerde de Veiligheidsraad (VS en SU zaten er allebei in) nauwelijks. De besluiten van de Veiligheidsraad zijn bindend.

  • Het Internationaal Gerechtshof (International Court of Justice) zie hoofdstuk 10.

  • De Beheerschapsraad (Trustee Council): Moest de afgenomen gebieden van Turkije en Duitsland beheren. Na 1945 wilden andere staten hun koloniën echter niet overdragen aan deze raad en omdat alle gebieden nu onafhankelijk zijn, is de Raad non-actief.

  • Het Secretariaat (Secretariat): de ambtelijke dienst van de VN onder leiding van de Secretaris-generaal die voor vijf jaar gekozen wordt door de AV op aanbeveling van de Veiligheidsraad. Heeft de bevoegdheid om zaken met betrekking tot de vrede en veiligheid onder de aandacht van de Veiligheidsraad te brengen. De rapporten van het Secretariaat hebben grote invloed op het beleid van de VN.

  • De Economische en Sociale Raad (ECOSOC): is de tegenhanger van de Veiligheidsraad op de andere beleidsterreinen: economische en sociale samenwerking en mensenrechten. Er zijn 54 leden, gekozen voor drie jaar door de AV (de P-5 altijd). De ECOSOC coördineert zijn commissies en de gespecialiseerde organisaties, die zelfstandig zijn maar door een overeenkomst met ECOSOC bij de VN horen. Dit zijn twaalf gespecialiseerde organisaties.

(zie voor een uitgebreid schema van de VN pagina 27 W&W).

 

Reparation of Injuries-zaak (1949): Een VN-medewerker was in Jeruzalem vermoord. De vraag die aan het Internationaal Gerechtshof werd voorgelegd, was of de VN een zodanige positie in het international recht had, dat deze organisatie zelfstandig op internationaal vlak kon vragen om genoegdoening voor geleden schade. Het antwoord was volgde was “Ja”. De VN heeft dus rechtspersoonlijkheid (dit is besloten naar aanleiding van veranderingen in de internationale samenleving). Er werd in tegenstelling tot Lotus benadrukt dat de juridische soevereine staten de facto afhankelijk zijn en dat er naast de staten ook andere belangrijke actoren op het internationaal niveau zijn: de internationale organisaties.

Attributiebeginsel: internationale organisaties hebben alleen die bevoegdheden die in het oprichtingsverdrag zijn toebedeeld door de lidstaten (beginsel van soevereiniteit dus niet aangetast). In de praktijk echter ontwikkelen de organisaties zich verder, daarom is er druk tot ‘constitutionalisering’; zodat ook op internationaal niveau de democratische rechtstaat is vastgesteld. Doordat de regelgeving steeds meer invloed heeft op private rechtspersonen en particulieren, en deze direct en indirect bij besluiten betrokken zijn, is er een complexere bestuursvorm ontwikkeld: governance.

Nu is de bestuursvorm niet alleen horizontaal (gouvermenteel/niet-gouvermenteel), maar ook verticaal. Je hebt dus te maken met verschillende niveaus van besluitvorming: multilevel governance. Een achterliggende gedachte hierbij is dat internationale organisaties in enkele gevallen gaan optreden als wetgever en besluiten aannemen die rechtstreeks invloed hebben op de rechtspositie van individuen.

 

 

Hoofdstuk 2: Europees recht en Europese samenleving

 

Inleiding

Het Europese recht heeft veel invloed op het nationaal recht. Het is echter wel van belang om in het achterhoofd te houden dat ´Europa´ meer omvat dan alleen de EU en haar lidstaten. Hierbij kan bijvoorbeeld gedacht worden aan de NAVO, de Raad van Europa of de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE). Het Europese recht heeft alleen betrekking op de Europese Unie (EU).

 

Europees en internationaal recht

De EU is een internationale organisatie die door soevereine lidstaten is opgericht. Daarom wordt Europees recht beschouwd als een onderdeel van het internationaal recht.

Historisch gezien is het verschil tussen internationaal publiekrecht en Europees recht goed verklaarbaar. Kort na de Tweede Wereldoorlog werd duidelijk dat het internationaalRead more

Comments, Compliments & Kudos

Add new contribution

CAPTCHA
This question is for testing whether or not you are a human visitor and to prevent automated spam submissions.
Image CAPTCHA
Enter the characters shown in the image.
Access level of this page
  • Public
  • WorldSupporters only
  • JoHo members
  • Private
Statistics
[totalcount] 1
Last updated
28-03-2024
Search