'I tried to carry the weight of the world, but I've only got two hands'

Mijn laatste week in afrika:

Dag 49

Maandag was het asessment time op Malibongwe creche. Hierbij kijken we naar de vooruitgang van de kinderen. Op deze creche was dit echter hel lastig te meten, aangezien de kinderen zo jong zijn. De test is voor 5 jarigen en ik nem hem af bij 3-4 jarigen. Het was wel erg leuk om de kinderen 1 op 1 aandacht te kunnen geven, ze voelden zich erg speciaal en de kleine sticker op het einde toverde een erg grote glimlach tevoorschijn.

In de middag had ik mijn laatste Adult English Class. Het was natuurlijk weer helemaal super! Op het einde heb ik ze in mijn boekje laten schrijven en dat was echt hartverwarmend. Ze moesten natuurlijk in het Engels voor mij schrijven omdat het English Class was. Een stukje uit Gogo Doris haar verhaaltje:

'Dear Loes, I love you so much. You teach us very well......I Love your smile. Bye. Yours mama Doris'

Dag 50

Het regent, het regent....! Het was een grote uitdaging de kinderen op de creche bezig te houden. Er was welgeteld 1 kind waar we les aan konden geven, dus hebben we de ochtend gevuld met kleien, kleuren, zingen en vingerverven en als hoogtepunt met balonnen spelen!

In de middag gingen we Thokozile's moeder, die maar 1 been heeft, helpen huis huis schoon te maken. Dit omdat het te hard regende om naar het croc centre te gaan. Dus in plaats van krokodillen helpen een schone leefomgeving te krijgen een vrouw helpen een schone leefomgeving te krijgen. Lijkt me wel een eerlijke ruil. Wel een beetje jammer dat het volgende ook opging: in plaats van krokodillenpoep opruimen.......Haar huis was erg groot (voor Afrikaanse standaard), maar stonk ontzettend. We hebben geveegd, een bed verplaatst om het te beschermen tegen het lekkende dak, haar kleren gesorteerd en gevouwen, haar vieze was gewassen, gedweild en haar afwas gedaan met z'n 5en. De gogo was erg blij met onze hulp en zei iets tegen ons wat ontzettend aardig bedoeld was, maar nogal 'apart' overkwam, namelijk: 'ik wist niet dat witte mensen zo hard konden werken' Uhm dankjewel, denk ik...

Dag 51

De ochtend op creche gebeurde zo iets ontzettend schattigs. Een klein kindje genaamd Obuthle, rond de 2 jaar, kwam achter mij aan wachelen en riep mama, mama, mama naar mij. Shwele zei daarop tegen: 'it is so special that she calls you mama, that means that she feels the same comfort and love with you, as she feels it being with her mother.' Dat Obuthle mij een uur later Gogo noemde heb ik Shwele dan ook maar niet gezegd. De creche leidsters hadden het daarentegen wel gehoord en vonden het hilarisch dat ik in een tijd van een uur moeder en oma was geworden!

In de pauze kreeg ik slechter nieuws, Mumsy haar moeder had een ongeluk gehad en het ging niet goed met haar dus was ze naar huis. Diezelfde pauze heb ik ook nog een heel goed gesprek met Sonja gehad over de poort van Malibongwe. Die bestaat namelijk niet waardoor kinderen zomaar op straat rennen achter auto's aan. Ik heb haar op het hart gedrukt dat ik binnen nu en twee weken daar een hek wil hebben staat. Ik heb haar zelfs een donatie ervoor gegeven. Want zoals Zakhele tegen mij zei in de middag gaat het heel vaak als volgt hier (zoals op heel veel plaatsen):

'if a chair squeeks, the people say: naah, just leave it like that...But if the next dayy a child sits on that chair and the chair breaks en the child gets hurt they would not only replace that one chair, but also check all the other chairs....'

Dag 52
Sonja heeft goed begrepen hoezeer het nodig is het hek te maken, want de heeft Zakhele er donderdagochtend meteen opuit gestuurd een hek te kopen. Jammer genoeg hadden ze nergens lokaal een hek, dus moeten we wachten totdat we er eentje verder weg kunnen kopen. De vraag is natuurlijk alleen hoe lang wachten dat is....crossed fingers
Ik heb van alle creche leidsters een foto gemaakt om hun vrijdag te geven als aandenken. Een foto samen met hun kind en een foto met ons 4tjes. Omdat ze zich mij graag wilden herinneren, zo lief! Ik heb de foto's diezelfde middag uitgeprint en ingelijst, benieuwd naar wat ze ervan zouden vinden vrijdag!

Ik de middag was het dan zo ver, het moment waar ik lang op gewacht had! De tijd dat ik, Loes Smeets, een workshop 'crafts' ging geven aan een groep mensen. Dit betekende ongeveer 20 vrouwen en 1 man, Zakhele, leren hoe ze van oude lege coca-cola blikjes theelichthouders/asbakken kon make en van lege frisdrankpakken beursjes. Met heel wat pleisters op zak gingen we erheen, maar we hebben gelukkig geen enkele hoeven te gebruiken. Poeh! wat waren ze verbaasd dat het toch best lastig was om te maken, maar ze genoten er enorm van, zelfs Zakhele! EN ik moest zegen, sommige zagen er nog goed uit ook! Ik vond het helemaal geweldig toen ik ook opeens mijn 'meiden' van Adult English Class aan zag komen lopen. Ze waren echt gekomen! Ik had ze op het hart gedrukt dat ze echt moesten komen voor ons laatste afscheid. Dat afscheid was best emotioneel geworden toen ik Ntombifuthi een knuffel gaf. Ik had de rest van mijn English class ook een grote knuffel gegeven toen Winnie, een van de creche leidsters van Malibongwe, tegen mij zei: 'yuo must hate me, that you don't give me a hug' waarop ik naar haar toe rende en haar achtervolgde over de straten van Khula village, onderweg mijn slippers verliezend, om haar een knuffel te geven. Waar ik uiteraard, uiteindelijk, in geslaagd ben! Zakhele heeft als afscheid nog een prachtige levensles in mijn boekje geschreven:

1 Take a day as it comes

2 Appreciate life

3 Try and be happy and no regrets because there's no use

Dag 53
Vrijdag, mijn laatste dag op creche!
Ik gaf de crecheleidsters een foto van hunzelf met hun kinderen in een fotolijstje en apart nog een foto van hun 3tjes samen met mij. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat ze dat zelf hadden gevraagd, ze wilden zich mij voor altijd kunnen herinneren! Een van de creche leidsters kwam daarna naar mij toe met een gigantisch Nijlpaard beeldje in haar hand. Voor mij, omdat ik hun altijd zo goed geholpen had. Ze had het beeldje door haar man speciaal voor mij laten maken de dag ervoor, toen ze te horen kreeg dat ik er nog maar 1 dag zou zijn. Ik was sprakeloos!
De kinderen kregen als verassing op het einde van de dag nog lekkere chocolade (oeps, een grote knoeiboel!) en bellenblaas op het einde (altijd en groot succes!). Na een dikke knuffel kwamen er in de auto toch wel wat tranen naar boven toen de kinderen mij nariepen: Bye Lucy...

Reading club was in de middag een perfecte en relaxte manier om mijn tijd in Afrika met African Impact af te sluiten. Het afscheid nemen van Shwele lag mij toch wel het zwaarst aangezien ik zo'n goede band met haar ontwikkeld had door de tijd heen. De zei tegen mij dat ze het altijd fijn vond hoe ik de leiding over de andere vrijwilligers nam op de creches waarop ik zei: ik heb het van de beste geleerd! Shwele heeft mij laten zijn hoe je door sterk te zijn en liefde te geven, je ver kan komen.
Monique heeft me die middag nog een facebookbericht gestuurd met de vraag of ik mijn workshop sigarettenhouders/theelichthouders in het engels uit kan typen in een blog. De vrouwen uit projecten in andere delen van Afrika willen ook graag leren hoe het gemaakt wordt! Dus dat houden jullie nog van mij tegoed binnenkort!

Dag 54
Mijn zaterdagochtend heb ik de hele ochtend besteed met het kletsen met Mumsy terwijl we samen alle schone was opgevouwen hebben. Ik heb haar veel sterkte gewenst met haar moeder en haar broer, mogen ze snel beter worden! Anders vraag ik me af wat er van Mumsy's werk bij African Impact en haar studie Biologie en haar zorg voor haar zoontje moet komen..Laten we hopen op het beste!

Daarna was het dan toch echt tijd om mijn koffer in te pakken. Yes alles pastte en ik had maar 16 v/d verplichtte 20, dus helemaal prima!

De dag had niet een mooier einde kunnen hebben dan samen met mijn colggie Melissa naar het strand te zijn gegaan. Daar hebben we wat naar de harde wind en de hoge golven gestaard en over onze tijd in Afrika gepraat. Ik wilde persee nog een keer het zeewater rondom mijn tenen voelen stromen. Dus Melissa en ik renden richting de zee, terwijl ons lichaam een flinke scrub kreeg van het rondvliegende zand! (sorry melissa) Maar het uitzicht vanuit de zee was wel echt prachtig en ik geloof dat mijn huid en best wel blij mee was.

Dag 55
Zondagochtend na 8 weken Zuid Afrika - St. Lucia

Elton John was wrong:

Saying sorry isn't the hardest word, saying goodbye is....

Heb ik een Impact gemaakt?
Ik vind van wel. Al mag het geen grote impact zijn, ik heb mensen ontmoet die mij ontzettend geïnspireerd hebben en ik weet ook zeker dat ik daar in Afrika een aantal mensen heb kunnen inspireren. Ik hoop dat ik een beetje van mijn positiviteit en creativiteit daar in Afrika achter heb kunnen laten en dat ze daar nog lang uit kunnen putten!

Het laatste wat ik dacht voordat mijn vliegtuig opsteeg en ik Afrika definitief verliet was:

'Wow, ik kan niet geloven dat ik dit heb gedaan!'

Sala Kahle,

Loes Smeets