Maandag 21 oktober

Het was heerlijk om vandaag weer vertrouwd naar de apotheek te lopen, met het idee dat ik veel nieuwe, Nepalese mensen zou zien. Vandaag is het ook een stuk levendiger op straat nu de vakantie en Dashain afgelopen is. Dit betekende dat er veel te beleven was in de apotheek. Er kwam een jongen met een grote allergische reactie langs, die we medicatie tegen de reactie gegeven hebben. Daarna stapte er een vrouw met flinke koorts binnen. Ze kreeg een injectie, waardoor haar temperatuur snel daalde.

Ik heb ook met de plaatselijke vrijwilligersorganisatie gepraat over problemen waar vrijwilligers op dit moment tegenaan lopen. Veel weeskinderen in de weeshuizen gaan ervan uit dat als zij nieuwe vrijwilligers zien, deze ook spullen aan hun doneren of kopen. Met name onze Westerse kleding is erg populair bij de kindjes. Om te voorkomen dat ze mij ook als een wandelende Sinterklaas zien, heb ik dus besloten dat de vrijwilligersorganisatie mijn kleding mag verdelen over de weeshuizen.

's Middags kwam er een patient langs met een wond die ik al eerder schoongemaakt en verbonden had. De wond zag er gelukkig weer beter uit dan de vorige keer. Daarna volgde een mevrouw die zich had gesneden met een scherp vleesmes. De wond was erg diep en het zou het beste zijn als deze gehecht werd. De patiente moest daar echter niets van weten. In een gebied waar veel concurrentie is, is de klant zeker koning, dus met een beetje schoonmaken en een verbandje werd ze weer de deur uitgezet. Als dat maar goed gaat...

's Avonds genoot ik weer van het simpele, toch lekkere Dal Baht: de rijst met linzensoep en groente, gekookt door de mama in het gastgezin. Ik durf bijna wel te zeggen dat ik dat in Nederland ga missen, ookal weet ik dat het in jullie ogen niet zo heel smaakvol is ;-).

Dinsdag 22 oktober

Nu toch echt mijn laatste week hier is ingegaan, probeer ik zo goed mogelijk te kijken waar ik me het meest nuttig mee kan maken. Soms is dat best lastig, omdat de Nepalese apotheek niet te vergelijken is met de apotheek in Nederland. Je kan moeilijk in 30 dagen de hele farmaceutische zorg hier verbeteren. Bovendien worden mijn voorstellen om betere informatie te verstrekken hier vaak weggewuifd. Volgens de apotheker staan de mensen hier niet voor open/negeren ze de informatie. Toch vind ik het best lastig dat mensen hier bijvoorbeeld niet duidelijk verteld wordt dat ze suspensies moeten schudden voor gebruik of hoe ze oogdruppels moeten toedienen.

Morgen zullen we in ieder geval nog veel mensen van hepatitis B vaccinaties voorzien. Daarnaast heb ik de apotheker ervan overtuigd dat zijn apotheek wel een lik verf kan gebruiken en dat een grote schoonmaak de hygiene hier wel flink zou verbeteren. Ik heb echter niet aangeboden de verf voor hem te kopen, omdat ik vind dat ze hier ook moeten leren dat een dergelijke investering het geld meer dan waard is en vrijwilligers er zijn om dingen te doen in plaats van alles te sponseren.

In de morgen zag ik en man met een beginnend abses. Omdat de man oud en erg mager was, wilde de apotheker het liever nog even aankijken. Verder was de ochtend erg rustig, dus besloot ik op tijd weg te gaan om wentelteefjes voor mijn gastgezin te maken. Arnaf (het kleine jongetje uit het gezin) zei wel 10x dat hij het 'tasty' vond en ook de anderen vonden het lekker. Gelukkig maar, want je weet toch nooit of totaal ander eten hier in de smaak valt. Ik zei voor de grap tegen Arnaf 'yummie in my tummy' en nu gebruikt hij dat te pas en te onpas!

In de middag was het nog steeds rustig in de apotheek. Er kwam op een gegeven moment een jongen langs die dacht dat ik een buitenlandse arts was. Toen ik vertelde dat ik een Nederlandse farmacie studente was, vroeg hij me alsnog vanalles over zijn gezondheid. Eigenlijk moest hij niets van medicijnen weten en geloofde hij alleen in natuurgeneesmiddelen. Uiteindelijk ging hij toch met geneesmiddelen voor zijn maagklachten de deur uit!

Woensdag 23 oktober

Geen dag is hier hetzelfde. En gelukkig maar, want anders zou ik hier niet zoveel kunnen zien. Toch begin ik steeds meer te merken hoe frustrerend het is dat mensen door gebrek aan geld niet voor de beste zorg kiezen, die vaak wel nodig is.

Zo was er deze morgen een man met een dikke, pijnlijke voet, die met name rust zou moeten krijgen. Ondanks dit, was hij toch naar de apotheek gelopen. We konden niet goed zien of het om een breuk of zware kneuzing ging, dus een foto in het ziekenhuis zou geen kwaad gekund hebben. De man weigerde dit wegens de kosten en wilde ook geen rust nemen, omdat hij wilde werken. De apotheker voelde zich ook in dit geval verplicht aan de wensen van de man te voldoen wegens de concurrentie hier. Hij injecteerde een grote hoeveelheid diclofenac en gaf er nog orale pijnstillers bij.

Later op de dag kwam er een jong meisje langs met pijnklachten in haar keel. Toen ik in haar mond keek, zaten er grote gaten in haar melkkiezen. Hier hoef je op haar leeftijd geen tanden te poetsen, want 'melktanden vallen er hoe dan ook toch wel een keer uit'. Toch moet ik er niet aan denken hoeveel pijn deze gaatjes gaan doen en zou ik het liefste voor haar een tandartsbezoek betalen. Maar als het om duurzaamheid gaat, bereik je met zo'n actie natuurlijk vrij weinig.

Toch mag ik absoluut niet klagen over het vrijwilligerswerk in de apotheek. Mijn vaccinatieprogramma loopt erg goed. We hebben al bijna 100 mensen gevaccineerd. Ook de bloeddrukmeter wordt veel gebruikt. De tandartsenset komt tot nu toe goed van pas bij het trekken van melktanden die nieuwe tanden in de weg zitten.

Als dank voor mijn inzet, kreeg ik vandaag heerlijke masala thee mee in een potje van de vrouw van de apotheker. Ik ben benieuwd of iedereen in Nederland het net zo lekker vindt als ik!

Om de dag goed af te sluiten besloten Kelly en ik nog een cocktail te drinken bij het restaurant in onze woonwijk. Helaas was onze 'moeder' erg bezorgd en moesten we om half 9 weer thuis zijn.

Donderdag 24 oktober

De ochtend begon voor mij net zoals anders: 6.15u opstaan, een kopje thee van de mama, naar de apotheek wandelen en om 7 uur starten. Als eerste kwam de oude man van het abses weer langs. Mijn vermoeden van een paar dagen geleden klopte: de ontsteking is veel groter geworden. We hebben het abses opengemaakt en de wond gedraineerd. Ik hoop dat het snel beter met deze meneer gaat, ook omdat hij niet over de beste hygiene beschikt.

Na mijn ontbijt ging ik terug om in de apotheek te schilderen. Het ging lekker vlot. Tot onze verbazing stopten voorbijgangers zelfs om te kijken naar het verschil. Tussendoor kwam er nog een jongen met oorontsteking langs en heb ik de wond van een man waar ik eerder over schreef opnieuw verbonden. Ook heb ik gezellig met de andere vrijwilligers Jorrin, Anke en Sebastiaan gelunched. Een dag om weer vrolijk op terug te kijken dus!