Een psychodiagnostisch onderzoek kan op twee manieren beginnen: of de client wordt doorverwezen naar de diagnosticus, of de cliënt gaat zelf naar de diagnosticus toe. Eenmaal bij de diagnosticus, analyseert deze zo wel de hulpvraag van de cliënt als de aanvraag van de verwijzer. Dit zijn niet hetzelfde type vragen: de hulpvraag van de cliënt kan gaan over hoe hij van zijn dwangmatige gedrag kan afkomen, terwijl de aanvraag van de verwijzer kan gaan over of er sprake is van een obsessief-compulsieve stoornis.Op basis van deze vragen stelt de diagnosticus drie soorten vragen:Is het een obsessief-compulsieve stoornis?Welke factoren hebben deze stoornis veroorzaakt en welke factoren houden die in stand?Welke behandeling is geschikt voor deze patiënt?Op basis van deze vragen wordt er een diagnostisch scenario opgesteld. Deze bevat een voorlopige theorie over de cliënt zijn of haar gedrag. Vervolgens wordt deze theorie getoetst met behulp van vijf stappen:Er worden hypothesen opgesteld;Er wordt een specifiek onderzoeksinstrument gekozen die kan helpen bij het toetsen van de hypothesen;Er worden criteria opgesteld voor wanneer de hypothesen wel of niet verworpen worden;De instrumenten worden afgenomen en de resultaten worden geanalyseerd;Op basis van de resultaten worden de hypothesen aanvaard of verworpen.Op basis van deze toetsing komt men tot een diagnostische conclusie. Het is handig om het psychodiagnostisch proces volgens de empirische (wetenschappelijke) cyclus van De Groot op te bouwen. Deze empirische cyclus bestaat uit observatie, inductie, deductie, toetsing en evaluatie. Toch wordt dit niet standaard toegepast door diagnostici. Er zijn vijf type vragen die vaak voorkomen in de psychodiagnostiek. Bij elk van deze vragen...