Tijdens de tweede helft van het vorige eeuw lag de focus binnen partnerrelatietherapie op gedrag in interactie tussen mensen. Het wordt systeemtherapie genoemd. Gevoelens en emoties werden gezien als lastige bijkomstigheid. Het probleem daarbij was, dat de systeemtherapeuten op zoek waren naar een magische formulering (omdat de therapie niet goed bleek te lukken). Vandaag realiseren we dat onze emoties de essentie van onze interacties met anderen zijn. Voor het gezond functioneren in het latere leven is het belangrijk om emoties te kunnen reguleren (zowel met anderen als ook het individu alleen). De psychoanalyticus Bowlby zette de schakel tussen systeemtherapie en de huidige aandacht van emoties. Ontwikkelingen in het gebied van neuro-imaging laten een samenhang tussen het psychische/psychologische en neurobiologische zien: Zowel emoties en het vermogen emoties te kunnen reguleren als de affectregulatie laten een samenhang zien. In de systeemtheorie wordt nu gezeged dat het individu en de omgeving elkaar letterlijk vormen (omdat ze samenhangen). Er wordt een onderscheid gemaakt tussen emotie en gevoel (Domasio, 1999 - in het boek: The feeling of what happens): Emoties spelen zich af in het lijf, zijn automatische, onbewuste, biologische processen die noodzakelijke motorische reacties mogelijk maken (bijv. om te overleven) en zijn waarneembaar voor anderen (bijv. lichaamshouding, gezichtsuitdrukking, volume en toon van de stem). Gevoelens, daartegen, zijn niet direct waarneembaar voor anderen, zijn emoties waar je bewust van bent en over die je kunt vertellen en reflecteren en zijn dus het eindproduct van emoties. Emotieregulatie is iets wat we moeten leren. Het leren daarvan gebeurd vooral bij de interactie tussen kind en verzorgers vanaf de geboorte. Door huilen, gillen, lachen etc. geven de baby's signalen over hun innerlijke toestand. De ouders reageren daarop en deze...