Opium wordt al duizenden jaren gebruikt als medicijn en voor religieuze of rituele doeleinden. /vroege medische teksten beschrijven opiaten al als verdovende middelen. De belangrijkste werkzame stof in opium is morfine. Deze stof werd vanaf ongeveer 1850 populair als verdovend medicijn. Ook werd het gebruikt tegen hoesten, als medicament bij koorts en bij diarree. Ook nu wordt morfine nog veelvuldig gebruikt. Sinds de ontdekking van morfine is er veel onderzoek gedaan een anti-pijn medicament te ontdekken dat minder verslavend werkt. Dit leidde onder andere tot heroïne.Doordat opium en heroïne veelvuldig beschikbaar waren vanaf de negentiende eeuw, nam de opiumverslaving een vlucht. Begin twintigste eeuw werd wettelijk geprobeerd deze verslaving in te dammen. Helaas had dit weinig effect. In opiaten zitten de farmacologisch actieve stoffen morfine, codeïne en bane alkaloïden. Alkaloïden zijn natuurlijke bestanddelen die zich in verschillende middelen bevinden. Er zijn verschillende pogingen gedaan alkaloïden te synthetiseren. Daarom maakt het boek onderscheid in opiaten (natuurlijk en ontstaan vanuit opium) en opioiden (synthetisch geproduceerde verdovingsmiddelen).Morfine en heroïne worden geïnjecteerd. Codeïne en opioiden worden vaak oraal ingenomen. Zodra opiaten in het lichaam zitten, kunnen ze snel door de bloed-brein barrière heen. Slechts enkele seconden na toediening heeft heroïne de hersenen bijvoorbeeld al bereikt. Bij morfine en codeïne werkt dit net anders, vanwege hun oplosbaarheid in water bereikt slechts twintig tot dertig procent de hersenen, terwijl de rest weer wordt uitgescheden. Doordat de afbraak van morfine lang duurt, werkt het relatief lang als verdovend middel.Opiaten leiden tot veel effecten op de neurale activiteit. Dit leidt tot verdoving, euforie en ademhalingsdepressie.Pijn kan op veel verschillende manieren...