Hoofdstuk 1 - Problemen bij een PDDNOS

Het klinische beeld van PDDNOS: dat wil zeggen, niet op hersenniveau, maar de problemen in het leven van alledag. Om de problemen beter te begrijpen is het goed om eerst te kijken naar de normale ontwikkeling.

Een normale peuter van ongeveer anderhalf jaar reageert impulsief. Als hij bij het lampknopje kan, drukt hij daarop en als hij een plant ziet, trekt hij eraan. Een normaal kind van anderhalf is druk en actief, heeft maar kort ergens aandacht voor en moet daarom vaak worden toegesproken (je mag niet aan de lamp komen, je mag je broertje niet slaan). Van nature heeft het kind de neiging om zich op deze informatie te richten. Door het opnemen van deze informatie krijgt het steeds meer inzicht in sociale situaties. Door wat er gezegd wordt kan het kind deze namelijk plaatsen in de context (een hand omhoog steken is soms 'stop', soms 'doei'). Uit de context komt ook de gevoelswaarde naar voren (is iets serieus bedoeld of niet?). Door het toenemende begrip kan het kind het eigen gedrag beoordelen en sturen, het kan zijn gedrag aanpassen aan de sociale situatie. De betekenis van de sociale informatie wordt ook steeds sneller verwerkt. Daardoor leren kinderen gaandeweg flexibeler omgaan met veranderingen in de sociale context.

Dus om kort te gaan, in de normale ontwikkeling is er:

1. Neiging tot contact met anderen, hoewel met individuele verschillen

2. Ontwikkeling van inzicht in sociale situaties

3. Toenemende aanpassing van het eigen gedrag aan de sociale situatie

4. Toenemende flexibiliteit in het omgaan met veranderingen in de sociale situatie

Dit zijn juist de kernproblemen