Hoewel Tinbergen, Lorenz en andere wetenschappers hebben aangekaart dat de voornaamste contributie van de gedragsbiologie (ook wel ethologie genoemd) de biologische analyse van dierengedrag gebaseerd op observaties in een natuurlijke setting is, waren er tot nu toe slechts weinig mainstream gedragsbiologen die deze concepten daadwerkelijk toepasten op hondengedrag. Gedragsbiologen richtten hun volle aandacht in de afgelopen jaren op allerhande diersoorten, van stekelbaarsjes en bijen tot een grote verscheidenheid aan aapachtigen, maar aan honden werd binnen de gedragsbiologie tot voor kort gek genoeg relatief weinig aandacht besteed.

Honden worden vaak gezien als “kunstmatige dieren” vanwege hun domesticatiegeschiedenis. Het doelgerichte en selectieve fokproces waar deze term naar verwijst begon echter waarschijnlijk veel later dan tot nu toe werd aangenomen. Bij een “kunstmatig dier” is uiteraard geen sprake van een natuurlijke omgeving, dus om de hond onder de “echte dieren” te kunnen scharen zouden we op zoek moeten gaan naar zijn natuurlijke omgeving. De studie van honden sloot daarmee simpelweg niet goed aan op de toenemende invloed van de gedragsecologie; honden zijn nou eenmaal niet de beste kandidaten wanneer je iets in de natuur wil gaan observeren. De meeste hedendaagse honden leven samen met mensen en hebben toegang tot dierenartsen, en wij doen juist goed ons best om hen de 'verschrikkingen' van de natuur zoveel mogelijk te besparen.

In die zin kan je honden wel zien als een categorie apart (maar daarom niet perse 'kunstmatig'). Moderne gedragsecologische concepten worden tegenwoordig routinematig toegepast op mensen, dus het is niet onwaarschijnlijk dat ze in de toekomst ook zullen worden toegepast op honden.